Uratujmy Adwent!

Autorka Adwentownika podzieliła się swoim doświadczeniem przeżywania Adwentu z lat dziecięcych, które wiązało się m.in. z porannym wstawaniem na roraty. – Pamiętam procesję z lampionami i Msze św. Ale pamiętam też powrót z rorat do domu i kakao, które mama zawsze wtedy stawiała nam na stole – mówiła prelegentka i podkreślała: – Adwent ma w moim sercu takie szczególne miejsce, ponieważ moim rodzicom udało się zaszczepić taką totalną adwentową miłość. Jako matka też bardzo chciałam, by moje dzieci ten Adwent pokochały. Ale taki Adwent liturgiczny a nie okres sprzedażowy.

Zanim zaczęła wydawać Adwentownik, szukała odpowiedniego kalendarza adwentowego, który by się skupiał na życiu duchowym. – Zaczęłam szukać w księgarniach, internecie. Okazało się jednak, że owszem, są różnego typu opowieści adwentowe i bożonarodzeniowe, ale jeśli chodzi o kalendarze adwentowe, takich publikacji nie ma. A ja bardzo chciałam, by moje dzieci pokochały Adwent i nie chciałam zmarnować żadnego Adwentu przeżywanego wspólnie z nimi – mówiła p. Elżbieta. I wtedy zrodził się pomysł Adwentownika w formie kalendarza biurkowego dla dzieci w wieku 3-11 lat, takiego kalendarza, który zawsze jest pod ręką.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Bardzo podkreślam, że Adwentownik to nie produkt, który damy dzieciom i mamy sprawę załatwioną. To jest produkt, który od nas, rodziców również wymaga pewnego zaangażowania. Patrząc na perspektywę rozwoju duchowego naszych dzieci widzimy, że Adwent może być tym momentem, kiedy skupiamy ich uwagę, uczymy, tworzymy tradycję. Adwent to bardzo ważny okres w roku liturgicznym i kalendarzowym, to piękny czas oczekiwania, a nie gonienia za prezentami, światełkami. W Adwentowniku chodzi o wspólne zaplanowanie Adwentu. Planujemy wakacje, ferie, urodziny, imieniny a nie do końca chcemy zaplanować Adwent. Pojawia się pytanie dlaczego? – mówiła p. Elżbieta i zaznaczyła: – Wychowując nasze dzieci w takiej Bożej perspektywie, dbamy o to, by nie wstydziły się wiary; by mogły kiedyś powiedzieć w swojej grupie rówieśniczej, że Adwent to okres w roku liturgicznym, a nie okres promocji w sklepach.

Obecny Adwentownik to już siódma edycja. Na początku trzeba było się zmierzyć z wybadaniem, czy rodziny rzeczywiście potrzebują czegoś takiego, co pomoże im w przeżywaniu Adwentu. Pierwsza i druga edycja były swego rodzaju testowaniem. Gdy jednak ze strony odbiorców pojawiały się pytania, czy Adwentownik ukaże się również za rok, były sygnałem, że jest to potrzebny produkt. Jego wydawanie niosło ze sobą wiele trudów, były np. sytuacje, że drukarnia nie wyrobiła się z terminem, że część nakładu była uszkodzona. Trzeba też podkreślić, że Adwentownik co roku jest przygotowywany na nowo, ponieważ Adwent rozpoczyna się z różną datą wraz z pierwszą niedzielą Adwentu.

Reklama

– Bardzo dbam o to, by nie było tzw. katolipy. Zależy mi, by katolickie produkty z misją były dopracowane w każdym szczególe – od grafiki po kreatywne podejście, tak, byśmy mogli powiedzieć, że nie mamy się czego wstydzić. Przekazywanie wiary możemy bowiem robić w sposób piękny i kreatywny – mówi Elżbieta Woźniak-Łojczuk i podkreśla, że praca z Adwentownikiem pokazuje dzieciom, że w rodzinie dzieje się coś wyjątkowego. – Wchodzimy w inny okres, inny etap. Inaczej przebiega nasz dzień, bo wieczorem coś się dzieje: czytamy, siedzimy dłużej przy kolacji, wracamy z rorat. Tę świadomość budujemy krok po kroku. Gdyby ktoś zapytał czy warto, odpowiem, że warto, bo gdy wykształcimy u dzieci postawy i zwyczaje rodzinne, to w pewnym momencie nasze dzieci pociągną nas dalej. I to jest piękny moment, gdy widzimy owoce tej naszej pracy. Bardzo ważne jest, byśmy w naszych katolickich rodzinach mieli taką Adwentową tradycję, czy to z Adwentownikiem, czy z wieńcem adwentowym, czy jakąkolwiek inną, tak żeby nasze dzieci wiedziały, gdy pójdą w świat, że w czasie Adwentu w naszej rodzinie coś wyjątkowego się działo i by to zostało w ich sercach – zachęcała p. Woźniak-Łojczuk.

Podkreślała korzyści, które płyną ze wspólnego przeżywania Adwentu: budowanie tożsamości rodziny, budowanie wspólnoty. To wspólne przeżywanie porządkuje też dzień w rodzinie, wprowadza dzieci w systematyczność. Praca z Adwentownikiem czy inną formą wspólnego przeżywania Adwentu, jest też momentem, w którym widzimy, jak dzieci postrzegają rzeczywistość. Można wówczas pewne treści wyprostować, inne wprowadzić. Przez to też tworzymy kulturę katolicką. Korzyści jest wiele.

– To, co mnie cieszy, to taka społeczność adwentownikowa, która już powstała. Gdy np. wieczorem czytam z dziećmi anegdotki, to mam w pamięci, że wiele rodzin czyta to samo. Taka świadomość, że każdego dnia pracujemy nad tym samym. To jest pewnego rodzaju porozumienie duchowe. Razem pracujemy nad tym, by nasze dzieci wzrastały w wierze, by rozwijały się duchowo, by były mocne duchem. Jest to duchowy rozwój kreatywny, bo chodzi o to, by rozwijać ducha na różne sposoby i przekazywać duchowe treści w sposób taki nienachalny, wręcz dyskretny – podkreślała autorka Adwentownika.

Reklama

Ks. Adrian Gałuszka, dziękując za prelekcję, mówił: – Szukam często ludzi, których mógłbym zaprosić z prelekcją do naszej wspólnoty. Teraz zrodził się pomysł prelekcji adwentowej. I znalazłem w internecie nazwisko p. Elżbiety Woźniak-Łojczuk, która o Adwentowniku mówi w różnych miejscach Polski. Po czym okazało się, że Pani mieszka we Wrocławiu. Czasem szukamy inspiracji bardzo daleko, a tymczasem mamy ją obok siebie.

Ks. Adrian również zachęcał do tego, by Adwent stał się dla wszystkich czasem ubogaconym w nową jakość tradycji.

O samym Adwentowniku więcej tutaj: https://wroclaw.niedziela.pl/artykul/107202/Zaplanuj-Adwent-z-cala-rodzina

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”