Reklama

Niedziela Sosnowiecka

Kajakiem po Brdzie

Niedziela sosnowiecka 32/2014, str. 2

[ TEMATY ]

zawody

ARCHIWUM PRYWATNE UCZESTNIKÓW SPŁYWU

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Trzydzieści dwie osoby z naszego regionu wzięły udział w 59. Międzynarodowym Spływie Kajakowym po Brdzie im. Marii Okołów Podhorskiej. Młodzież do wyjazdu zachęcili kapłani: ks. Mariusz Dydak, ks. dr Sławomir Woźniak i ks. Dariusz Nowak. Spływ odbył się 12-19 lipca na trasie Parzyn – Bydgoszcz.

– Tegoroczny spływ rozpoczęliśmy tradycyjnie od uroczystej Liturgii sprawowanej w sanktuarium Matki Bożej w Wielu. Potem była już tylko Brda i kajaki. Oczywiście każdego dnia sprawowaliśmy polowe Eucharystie, ale najwięcej czasu spędzaliśmy na wodzie. Wynikiem tego było zdobycie I miejsca w klasyfikacji drużynowej i pucharu marszałka województwa kujawsko-pomorskiego. To nie jedyna nagroda, bowiem ks. kan. Władysław Golis – emerytowany profesor naszego seminarium i długoletni proboszcz parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Sosnowcu-Maczkach został uhonorowany odznaką „miłośnik Brdy z laurem” za wieloletnie promowanie turystyki kajakowej wśród młodzieży – powiedział ks. Mariusz Dydak. W tym miejscu trzeba wyjaśnić, że ks. Golis pierwszy raz na spływ wyjechał z młodzieżą ponad 30 lat temu. Tradycję tę przejęli kolejni kapłani i dziś nasza diecezja co roku bierze udział w tym międzynarodowym, sportowo-rekreacyjnym przedsięwzięciu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

32 uczestników spływu to młodzież z II Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Plater w Sosnowcu, przedstawiciele liturgicznej służby ołtarza naszej diecezji i archidiecezji katowickiej. Niektórzy na spływ wybrali się po raz pierwszy, inni po raz kolejny. Na tych, którzy byli na spływie pierwszy raz czekał specjalny obrzęd – zwany chrztem neofitów. – Po uprzednim przygotowaniu, Neptun oraz Prozerpina uroczyście rozpoczynają zabawę. Diabły zaganiają wszystkich nowych na spływie na specjalnie przygotowany tor przeszkód. Neofici muszą przejść przez wszystkie przeszkody: na początku w dołku z błotem muszą za pomocą kłody udowodnić, że w ciągu ostatnich dni porządnie nauczyli się wiosłować. Podczas tego są delikatnie smagani pokrzywami, aby... mieli siły wiosłować. Następny etap to czołganie się w specjalnie przygotowanym tunelu, w którym rozsypano szyszki. Aby odświeżyć naszych neofitów podczas pełzania, każdy z nich został oblany zimną wodą. Oczywiście podczas chrztu pole do popisu miała także kuchnia, która przygotowała dla neofitów „niespodziankę” kulinarną. Aby każdy spływowicz mógł zostać przyjęty do zaszczytnego grona miłośników kajaków musi być zdrowy, dlatego też porządnie został przebadany przez pielęgniarkę za pomocą specjalnego młotka. Gdy dopełniono obrzędów, Neptun i Prozerpina za pomocą odpowiedniej formuły przyjmowali pierwszaka do grona kajakarzy, nadając mu uprzednio wybrane imię, idealnie określające osobę i jej zachowanie podczas spływu. No i na koniec neofita dostał jeszcze klapsa wiosłem i mógł się wykąpać w rzece – relacjonuje chrzest Karol z Olkusza.

Reklama

Michał Oleś był na spływie po raz pierwszy. – Wyjazd uważam za bardzo udany. Czas spędzony w kajaku można uznać za wspaniałą formę aktywnego wypoczynku, którą polecam wszystkim. Pobyt na spływie daje szansę nawiązania wielu nowych znajomości, sprawdzenia swoich możliwości na rzece, a jednocześnie pozwala odpocząć od zgiełku miasta. Będąc po raz pierwszy na spływie kajakowym przeszedłem chrzest neofitów. Była to świetna zabawa, choć ślady tej zabawy noszę na sobie do dziś – szyszki wolę oglądać na drzewach. Prócz codziennego pokonywania wyznaczonej przez organizatorów trasy czekały na nas liczne atrakcje, m.in. turniej siatkówki, ognisko, dyskoteka. Nie obyło się także bez konkurencji na wodzie – były to slalom i wyścig. Spływ kajakowy polecam każdemu, kto jest żądny przygód. Osobiście chętnie wezmę udział w kolejnym letnim spływie kajakowym na Brdzie – powiedział Michał Oleś.

Wojciech Odor – uczeń II LO w Sosnowcu, również pierwszy raz był na spływie. – W tym roku miałem okazję wybrać się ze znajomymi na spływ kajakowy Brdą. Pomijając pierwszy i drugi dzień pogoda była świetna, choć nawet deszcz nie przeszkadzał nam w dobrej zabawie. Miałem chwile wątpliwości, ponieważ nigdy nie siedziałem w kajaku, a już pierwszy odcinek miał ok. 20 km. Okazało się, że wcale nie sprawia to większego trudu. Z pływania czerpałem ogromną przyjemność. Atmosfera na spływie bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła: gitara, ognisko, grono ludzi, z którymi nawiązaliśmy przyjaźnie. Według mnie największym wyzwaniem były dość wczesne pobudki, jednak wstawałem z myślą, że zbliża się kolejny wspaniały dzień. Mógłbym narzekać na trochę ciężkie warunki, lecz sumując wszystkie dobre i złe strony tego wyjazdu, uważam, że warto wybrać się tam znowu w przyszłym roku – powiedział Wojtek Odor.

2014-08-07 11:28

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

WSD w Drohiczynie Drużynowym Mistrzem Polski w Tenisie Stołowym

Niedziela podlaska 1/2014, str. 5

[ TEMATY ]

zawody

Archiwum WSD w Częstochowie

W Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie odbywały się w dniach od 9 do 12 grudnia 2013 r. 16. Mistrzostwa Polski Wyższych Seminariów Duchownych w Tenisie Stołowym. Wzięły w nich udział drużyny z 16 seminariów z całej Polski

W auli św. Jadwigi rektor częstochowskiego WSD ks. dr Andrzej Przybylski 9 grudnia powitał uczestników mistrzostw, po czym nastąpiło losowanie do fazy grupowej turnieju drużynowego.
10 grudnia, we wtorek, rozegrany został turniej drużynowy. Turniej uroczyście otworzył abp Wacław Depo, metropolita częstochowski. W finale spotkały się drużyna WSD Sosnowiec i WSD Drohiczyn, a w meczu o 3. miejsce WSD Przemyśl i WSD Opole.
Ostatecznie I miejsce zajęło WSD w Drohiczynie reprezentowane przez alumnów: Damiana Nowakowskiego, Łukasza Wojewódzkiego i Tomasza Moczulskiego. II miejsce zajęło WSD z Sosnowca, III miejsce zajęło WSD z Przemyśla.
11 grudnia, w środę, rozegrany został turniej indywidualny systemem do dwóch przegranych, w którym wzięło udział 51 zawodników. I miejsce zajął ks. Tomasz Picur (WSD Przemyśl), II miejsce Ireneusz Gierczyński (WSD Opole), III miejsce Dariusz Masztalerski (WSD Częstochowa), IV miejsce Damian Stala (WSD Sandomierz). Zawodnicy WSD z Drohiczyna zajęli następujące pozycje: Tomasz Moczulski miejsce w przedziale 5-6, Łukasz Wojewódzki miejsce w przedziale 9-12, Damian Nowakowski miejsce w przedziale 17-24.
Nad prawidłowością rozgrywek czuwali wieloletni sędziowie tenisa stołowego Mieczysław Pięta i Jerzy Łegowik.
16. Mistrzostwa Polski Wyższych Seminariów Duchownych w Tenisie Stołowym zakończono uroczystą Eucharystią sprawowaną przez rektora ks. dr. Andrzeja Przybylskiego w kościele seminaryjnym, wspólną kolacją w refektarzu seminaryjnym i wręczeniem medali, pucharów, dyplomów, nagród zwycięzcom i uczestnikom mistrzostw w auli Jana Pawła II.
Wyższe Seminarium w Drohiczynie po raz pierwszy w historii zdobyło złoty medal Drużynowych Mistrzostw Polski w Tenisie Stołowym. To wielkie i historyczne osiągnięcie sportowe. Biorąc pod uwagę zeszłoroczny brązowy medal Tomasza Moczulskiego i tegoroczne złoto w drużynie, kolejne mistrzostwa zapowiadają się obiecująco.
„Tegoroczne mistrzostwa to dla nas bardzo cenne doświadczenie. Spotkaliśmy zawodników prezentujących różne style gry i którzy sprawili nam niemało trudności. Wiemy, co poprawić i nad czym pracować. Mistrzostwa były dla nas okazją do zawarcia przyjaźni, poznania nowych osób, z którymi połączyły nas sport i wspólna pasja. Wspaniała atmosfera wzajemnej życzliwości, emocjonujące pojedynki, gra fair play to zasługa zawodników i organizatorów, dzięki którym na długo pozostaną w nas bezcenne wspomnienia tych przepięknych chwil. Choć obronić tytuł nie będzie łatwo, mamy nadzieję, że przy dobrym treningu będziemy pretendentem w przyszłorocznej rywalizacji o medale zarówno w turnieju drużynowym, jak i indywidualnym tenisa stołowego”– mówią zawodnicy reprezentujący Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie, oczekujący już na kolejne, 17. Mistrzostwa Polski Wyższych Seminariów Duchownych w Tenisie Stołowym.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

To praca jest dla człowieka

2024-04-29 15:37

Magdalena Lewandowska

Do parafii na Nowym Dworze przybyły liczne poczty sztandarowe i przedstawiciele Dolnośląskiej Solidarności.

Do parafii na Nowym Dworze przybyły liczne poczty sztandarowe i przedstawiciele Dolnośląskiej Solidarności.

W parafii Opatrzności Bożej na Nowym Dworze we Wrocławiu modlono się w intencji ofiar wypadków przy pracy.

Eucharystii, na którą licznie przybyły poczty sztandarowe i członkowie Solidarności, przewodniczył o. bp Jacek Kiciński. – Dzisiaj obchodzimy Światowy dzień bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w pracy oraz Dzień pamięci ofiar wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Cieszę się, że modlimy się razem z bp. Jackiem Kicińskim i przedstawicielami Dolnośląskiej Solidarności – mówił na początku Eucharystii ks. Krzysztof Hajdun, proboszcz parafii i diecezjalny duszpasterz ludzi pracy.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję