Hasło tegorocznego Dnia Papieskiego: „Jan Paweł II – Świętymi bądźcie!” staje się okazją do zastanowienia się, co Papież Polak mówił o świętości. Uważał on, że celem działalności Kościoła jest budzenie świętości wiernych – bo Kościół istnieje m.in. po to, aby świętość mogła kształtować człowieka, a on przez to stał się uczestnikiem Bożej świętości (por. „Lumen gentium”, nr 48). W innym zaś dziele Jan Paweł II pisze: „Trzeba stwierdzić, że perspektywą, w którą winna być wpisana cała działalność duszpasterska, jest perspektywa świętości. (...) W rzeczywistości jednak podporządkowanie programu duszpasterskiego nadrzędnej idei świętości to decyzja brzemienna w skutki. (...) Dzisiaj trzeba na nowo z przekonaniem zalecać wszystkim dążenie do tej «wysokiej miary» zwyczajnego życia chrześcijańskiego. Całe życie kościelnej wspólnoty i chrześcijańskich rodzin winno zmierzać w tym kierunku” („Novo millennio ineunte”, nr 30-31).

Świętość Kościoła sprawia, że skuteczność misji jest jeszcze większa: „Świętość Kościoła jest tajemnym źródłem i nieomylną miarą jego apostolskiego zaangażowania oraz misyjnego zapału” („Christifideles laici”, nr 17). Kościół zatem w nauczaniu Jana Pawła II pozwala realizować zbawczą misję.

Papież Polak w swoim nauczaniu wskazywał także, że autentyczną świętość ukazywali ludzie żyjący w każdej epoce, którzy przez Kościół zostali uznani za świętych: „Święci, którzy w każdej epoce historii ukazywali światu blask światłości Bożej, są widzialnymi świadkami tajemniczej świętości Kościoła. (...) Aby zrozumieć głębię Kościoła, musicie spojrzeć na nich! Lecz nie tylko na tych świętych, którzy zostali kanonizowani, lecz także na wszystkich świętych ukrytych, anonimowych, którzy starali się żyć Ewangelią pośród zwykłych, codziennych obowiązków. To oni ukazują, czym jest Kościół w swej najgłębszej istocie, a jednocześnie chronią go przed miernością, kształtują od środka, pobudzają do tego, by był oblubienicą Chrystusa bez skazy i zmarszczki (por. Ef 5, 27)” (przemówienie do młodych z Lukki, 23 września 1989 r., w: „Insegnamenti”, XII/2, 1989, s. 623-624). W innym miejscu zaś Polski Papież podkreślał: „Prawdziwą historią ludzkości jest historia świętości (...): święci i błogosławieni jawią się jako «świadkowie», to znaczy ludzie, którzy wyznając wiarę w Chrystusa, Jego osobę i naukę, nadali konkretną wartość i wiarygodny wyraz jednej z podstawowych cech Kościoła, jaką jest właśnie świętość. Bez takiego trwałego świadectwa religijne i moralne nauczanie Kościoła mogłoby zostać pomylone z czysto ludzką ideologią. Ono zaś jest nauką życia, to znaczy można je wprowadzić w życie i przetłumaczyć na język życia: jest «nauką na miarę życia», jakiego przykład daje sam Chrystus, głosząc: «Ja jestem życiem» (por. J 14, 6), i potwierdzając, że przyszedł po to, aby dać życie, i dać je w obfitości (por. J 10, 10)” (przemówienie z 5 lutego 1992 r., w: „Insegnamenti”, XIV/1, 1992, s. 304-305).

W tym kontekście warto przypomnieć, iż Jan Paweł II w swoim nauczaniu podkreślał, iż każdy człowiek powołany jest do świętości, o czym przypominał już św. Paweł w liście do Efezjan: „W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli” (Ef 1, 4-5).

Z tego względu – w myśl Wojtyłowego nauczania – dążenie do świętości nie jest czymś abstrakcyjnym, ale autentycznym. Jan Paweł II zachęcał: „Szukajcie świętości w codziennym życiu” (homilia w Mariborze, 19 maja 1996 r., w: „L’Osservatore Romano”, wyd. polskie, n. 7-8/1996, s. 14).

Warto więc pamiętać w swoim życiu, że „nie należy mylnie pojmować tego ideału doskonałości jako swego rodzaju wizji życia nadzwyczajnego, dostępnego jedynie wybranym «geniuszom» świętości. Drogi świętości są wielorakie i dostosowane do każdego powołania” („Novo millennio ineunte”, nr 31).

www.dzielo.pl