Myśli sięgają najpierw okresu wcześniejszego, gdy ks. Stanisław Borecki był wikarym w parafii pw. św. Zygmunta w Częstochowie. Właśnie tam miałam łaskę formować się pod wpływem tego wyjątkowego Kapłana. Ks. Stanisław ze starej parafii pw. św. Zygmunta, przy pełnej akceptacji zacnego, mądrego ks. prał. Władysława Gołąba, uczynił parafię młodości.

Przez śpiew do Boga

Wtedy, a także wcześniej, na poprzednich stacjach swojej służby (Praszka, Jawor, Miedźno, Sosnowiec, Wieluń), potrafił doskonale korzystać z jednoczącej mocy śpiewu religijnego. Do organizowanych w parafii chórków przyciągał głównie młodzież – i tę wzorową, i tę trudniejszą, przekorną. W otoczeniu ks. Stanisława ciągle rozbrzmiewał śpiew, który stanowił narzędzie jego pracy dla nieba. Śpiew był modlitwą, śpiew jednoczył, przyciągał nawet wątpiących. Z ks. Stanisławem śpiewano w kościele, w sali katechetycznej, na wakacjach, gdy obowiązkowo każdego roku wyjeżdżał z młodzieżą w góry. Kochał góry. Wyjazdy były organizowane na wzór oaz. Ich atmosfery nie można zapomnieć. Nawet po latach wraca się pamięcią do tych miejsc wspólnej modlitwy, śpiewu, pracy i zwykłej ludzkiej radości. Dla wielu osób dzięki ks. Stanisławowi były to lata szczęśliwej młodości, ale też lata dobrych wyborów życiowych.

Budził powołania

Ks. Stanisław, jako proboszcz we Mstowie od 1978 r., zawsze pamiętał o swojej poprzedniej rodzinie parafialnej. Gdy gościł nas we Mstowie, wspominaliśmy wspólne częstochowskie lata, posługując się określeniami, które na stałe przylgnęły do różnych, teraz już dorosłych, poważnych ludzi. A byli wśród nas: „Stoper” (to obecnie dr hab. Krzysztof Stopka – profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego), „Docent”, dwaj „Kasownicy” i wiele innych, serdecznie wspominanych osób. Oczywiście, ks. Stanisław był „Szefem”. Tak pozostało do końca.

Koniecznie należy wspomnieć wzorowe, błyskotliwe katechezy, „mocne” kazania ks. Stanisława. Praca we wszystkich tych formach musiała być wykonywana z perfekcją. Ksiądz był silnym człowiekiem, stawiał wysokie wymagania najpierw sobie, a potem parafianom. Ktoś nazwał to radykalizmem ewangelicznym – w tym przypadku to bardzo trafne określenie. A owoce są widoczne: dobre małżeństwa, które związał stułą jeszcze w parafii św. Zygmunta, dobre, liczne powołania kapłańskie. Do seminariów i klasztorów poszli chłopcy, ale swoje powołania odkryły też dziewczęta. Ci młodzi ludzie byli zawsze blisko ks. Stanisława. Z nim spędzali długie wieczory, byli najbliżej ołtarza podczas Mszy św., wydawało się, że najgłośniej śpiewali, mieli też przywilej prawie po koleżeńsku, z uznaniem, poklepywać swojego „Szefa” po ramieniu. Dojrzewali w jego blasku, przy nim uczyli się czynić wszystko na chwałę Boga i ku pożytkowi bliźnich. Okazało się, że miał dobrą rękę do powołań.

Boży perfekcjonista

A sam ks. Stanisław chciał robić wszystko najlepiej. Chórek, którego był duchowym ojcem, pod okiem profesjonalisty – pana Jana Bożka – przygotowywał się do corocznych koncertów kolęd, wziął też udział w Sacrosongu. A był to naprawdę dobry poziom.

W 1978 r. rozpoczął się kolejny rozdział w służbie Bożej ks. Stanisława. Został skierowany do mstowskiej parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Ten przystojny, elegancki mężczyzna, z mocnym barytonem, z zamiłowaniami intelektualnymi, z poczuciem humoru, do tej pory spędzający wiele czasu na lekturze, rozmowach ze studentami i inteligencją pracującą – nagle znalazł się na wiejskiej parafii. A było tam bardzo dużo do zrobienia. W dodatku w parafii rezydował obłożnie chory ówczesny proboszcz, który wymagał stałej opieki. Ks. Stanisław przyjął ten obowiązek na siebie i osobiście pielęgnował chorego kapłana, jak najlepszy syn, w chwilach ciężkich niedomagań nosił go na rękach. Jednocześnie ratował niszczejący zabytkowy kościół parafialny we Mstowie i rozbudowywał plebanię. Sam na początku mieszkał kątem w prowizorycznym mieszkaniu, ale od razu podbił serca parafian – oczywiście, przede wszystkim młodych. Użył sprawdzonego narzędzia: śpiewu. Najpierw zapraszał do pomocy młodzież częstochowską. Uczestniczyliśmy w Liturgii we mstowskiej świątyni i demonstrowaliśmy, jak powinno się śpiewać w kościele. Mstowiacy tak o tym mówili: „To było zaskoczenie. Młodzież tłoczyła się w prezbiterium, pełno jej było przy ołtarzu. Obrazek w tym kościele do tej pory nieznany”. Bardzo szybko stanęła przy ołtarzu, obok częstochowskiej, mstowska młodzież śpiewająca. Nawet pan Jan przyjeżdżał z Częstochowy, aby uczyć śpiewu, tak jak uczył częstochowską młodzież. Wkrótce zaczął działać następny chórek. A w efekcie powstał duży chór, złożony z dzieci, młodzieży i dorosłych. Oczywiście, we Mstowie też były na Boże Narodzenie wieczory kolęd, które zaszczycał swą obecnością Biskup Częstochowski.

Pan na włościach

Ks. Stanisław od pierwszego dnia swojego pobytu we Mstowie niezmordowanie działał, pełen entuzjazmu. Ten „Pan na włościach”, jak żartobliwie nazywali go młodzi ludzie, ciężko pracował, robił dosłownie wszystko. Pierwszy wstawał, ostatni udawał się na spoczynek – wspominają wikariusze. Dokąd mu siły pozwalały, odprawiał pierwszą poranną Mszę św., palił w kotłowni, oporządzał gospodarstwo. Był nie tylko gorliwym, mądrym kapłanem i duszpasterzem, uwielbianym i kochanym przez parafian, ale też doskonałym gospodarzem. Pierwszy w kościele, pierwszy w sali katechetycznej, ale też pierwszy na budowie czy w polu. Prawdę powiedział bp Stanisław Nowak, że ręce ks. Boreckiego były szorstkie od pracy. Prowadził przy parafii gospodarstwo z inwentarzem po to, aby wyżywić pielgrzymów, którzy przez prawie pół roku (od maja do września) w drodze na Jasną Górę zatrzymują się na ostatni nocleg we Mstowie. Domy i serca mstowiaków – otwarte. Gościnna plebania – otwarta. Bywało, że na mstowskiej plebanii trzeba było przygotować 300 i więcej obiadów dziennie.

A panowała tam prawdziwie rodzinna atmosfera. Ks. Stanisław i jego wikariusze w swoich pokojach na piętrze tylko spali. Cały dzień wszyscy byli do dyspozycji wiernych. Plebania tętniła życiem – mstowscy gospodarze chętnie pomagający Księdzu, młodzież przychodząca nie tylko do kościoła, na chór czy lekcje religii, ale również po to, aby pobyć na plebanii. Tam poznawali inny kształt życia – tam uczyli się Boga, Ojczyzny, człowieka. Często przyjeżdżali do Mstowa także księża z innych parafii.

Wzajemna wierność

Teraz, gdy ks. Stanisława nie ma już wśród żywych, plebania w dalszym ciągu jest pełna ludzi jak kościół podczas Liturgii. Wydaje się, że proboszcz jest obecny, że zaraz przyjdzie z podwórza czy z sali katechetycznej. Każde miejsce jest pełne tego silnego, zdecydowanego, wymagającego, a jednocześnie radosnego męża Bożego, który w każdej chwili swojego życia cieszył się łaską kapłaństwa. Żył cudowną przemianą parafian, tak gorliwie garnących się do Kościoła. Dali temu wyraz, gdy w dniu pogrzebu bardzo licznie przyjęli Komunię św. – trzeba było ją rozdzielać nawet wokół kościoła.

Proboszcz też został im wierny do końca. W ostatnich miesiącach życia, po dwóch zawałach, przeżywał prawdziwy lęk Ogrójca. Wtedy wyraził swą wolę, aby po śmierci spocząć na mstowskim cmentarzu. Tak bardzo kochał swoją matkę, rodzeństwo i całą rodzinę, tak bardzo kochał rodzinne Starokrzepice. Pragnął jednak w dalszym ciągu należeć przede wszystkim do Kościoła, dlatego spoczął w mogile we Mstowie, blisko swoich parafian, wśród których pełnił świętą służbę. Tak aktywnie, tak szybko żył, aby prowadzić ich do Boga...

Odszedł w pędzie działania

Życie kapłańskie ks. kan. Stanisława Boreckiego to nie tylko parafia Mstów, nie tylko obsługa wybudowanych przez niego kościołów i kaplic (ostatnio w pobliskim Koninie). Ze względu na ogromne walory duchowe, intelektualne i zdolności organizacyjne był pomocnikiem biskupów częstochowskich jako dziekan Regionu Częstochowskiego II, pracował też jako sekretarz Rady Kapłańskiej. Gdy bp Stanisław Nowak, bp Miłosław Kołodziejczyk, kapłani (w liczbie ok. 200), mstowiacy i wierni z innych parafii, w których pracował wcześniej ks. Stanisław, pochylili się nad jego trumną i odprowadzali go 10 kwietnia 1990 r. na wieczny spoczynek, nie tylko modlili się za spokój duszy Zmarłego, ale także dziękowali. Były to chwile ogromnej wdzięczności za dzieła, których zdążył dokonać w swoim krótkim życiu. Tak szybko żył, tak szybko umarł, w pędzie działania. Tak bardzo kochał życie. Tyle jeszcze miał planów, tyle prac rozpoczął. Widocznie, mając świadomość śmiertelnego zagrożenia, bardzo się spieszył. Niezmordowany w pełnieniu dobra. A natrudził się i nacierpiał na tej ziemi... Zostawił parafię rozmodloną, rozśpiewaną. Niejedna wielkomiejska parafia może pozazdrościć tego duszpasterskiego rozmachu. Zostawił Kościołowi młode powołania z mstowskiej parafii (aż siedem!). Umiał porywać dla Boga.

Wzór dla kapłanów

Wiele słów, które zostały tutaj utrwalone, wypowiedział w mowie pogrzebowej bp Stanisław Nowak, który przeżywa przedwczesną śmierć ks. kan. Stanisława Boreckiego jako osobistą żałobę i żałobę całej diecezji częstochowskiej, a zarazem żałobę Kościoła powszechnego. Ksiądz Biskup powiedział, że zmarły Kapłan ze Mstowa może być dla całej ojczyzny wzorem gorliwego, utrudzonego człowieka pracy. Umarł w czasie, gdy takich wyrazistych wzorów tak bardzo potrzeba, gdy Polska dźwiga się ze słabości.

Tyle jeszcze należałoby napisać... Iluż księży prosiło o wyrażenie ich bólu z powodu utraty Kolegi Kapłana, który wprowadzał ich na drogi gorliwej pracy duszpasterskiej. Może Zmarły nie wiedział, że jego katechezy i porywające kazania były wzorem szczególnie dla młodych księży.

Cierpią wierni, którzy utracili swojego przewodnika duchowego. Cierpi matka ks. Stanisława, która już drugiego syna odprowadziła do grobu. Cierpią siostry i bracia z rodzinami. Łączymy się w tym bólu. Pozostały owoce jego ziemskiej, świętej służby. W nich jest obecny, po nich go poznajemy.

Świadectwo

Głębokie świadectwo o zmarłym Proboszczu przekazał kleryk jezuickiego seminarium Zbigniew Szymczyk, prowadzony przez ks. Stanisława do progów seminarium. Jest to świadectwo o ewangelicznym radykalizmie kapłana kochającego cały Kościół. A konkretnie wyraziło się to w umiłowaniu parafii. „Był o nas zazdrosny w Pawłowym stylu i w taki sam sposób przywiązany do miejsca posłania, któremu poświęcił całe swoje siły i zdolności, bo do końca chciał wypełnić wolę Bożą. Obumierające ziarno rodzi życie. Ziarno spełnia się w wyniszczeniu siebie dla nowego życia. Taka jest dynamika życia człowieka, tak też wygląda dynamika kapłańskiego powołania. Teraz nasz ks. Stanisław kazałby zwrócić wzrok na nowe życie w Panu”.