Bliskość Świętego zobowiązuje

Arcybiskup Mieczysław Mokrzycki, metropolita lwowski obrządku łacińskiego, w latach 1996 – 2007 sekretarz papieski, gościł w Lublinie z okazji 1. rocznicy kanonizacji Jana Pawła II. Świadek życia i świętości Papieża Polaka spotkał się ze społecznością akademicką Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz ze wspólnotą lubelskiej parafii. Podkreślał, że kult świętych nie polega tylko na wspominaniu rocznic, ale na naśladowaniu tych postaci, poznawaniu ich życia i towarzyszenia im w świętych obcowaniu poprzez realizowanie ich charyzmatów, nadzwyczajności i wyjątkowości, z jaką wypełnili wezwanie do wiary i naśladowania Chrystusa we współczesnym świecie. – Nie wolno nam tylko obchodzić rocznic, ale trzeba nam nauczać, kontynuując myśl św. Jana Pawła II. Ona nie może zakurzyć się na bibliotecznych półkach, ale ma ciągle krążyć, poruszając ludzkie sumienia i inspirować do przemiany oblicza ziemi w każdym pokoleniu oraz do obrony godności każdej osoby będącej obrazem Boga – mówił abp Mokrzycki podczas Liturgii w kościele akademickim.

Pośród nas jest święty

Podczas pasterskiej wizyty w maryjnej parafii Metropolita Lwowski przekazał wspólnocie relikwie św. Jana Pawła II.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Raduj się i wesel nasza parafio, ciesz się każdy człowieku, bo oto pośród nas jest św. Jan Paweł II. Od kilku lat umiłowany Ojciec Święty patrzy na nas z obrazu, a teraz pozostanie z nami w swoich relikwiach – mówił proboszcz ks. Adam Wełna. – Jesteśmy zaszczyceni tym, że możemy modlić się do ciebie w naszym kościele i czuć twoją fizyczną obecność w postaci świętych relikwii. To dla nas wielka pomoc i pociecha, gdy w chwilach słabości i duchowego kryzysu tak wyraźna obecność doda nam wiary i rozpali nas do gorliwej modlitwy, do pragnienia podążania drogą życia chrześcijańskiego – mówili parafianie. Zwracając się do św. Jana Pawła II, przedstawiciele parafii prosili o jego wstawiennictwo, o łaskę znalezienia czasu na modlitwę osobistą, małżeńską i rodzinną, by dorośli potrafili dzieciom i młodzieży przekazać wiarę, by przykładem życia dawali świadectwo umiłowania Chrystusa i Jego Matki. – Potrzebujemy twojego wstawiennictwa, aby nam nie zabrakło silnej woli – podkreślali.

Wyrażając przekonanie, że posiadanie relikwii św. Jana Pawła II jest dla wspólnoty wielkim zadaniem i zobowiązaniem, wierni zapewniali, że będą sięgać do nauki Ojca Świętego, by z niej czerpać wiedzę, jak mądrze żyć w rodzinach i społeczeństwie. – Chcemy prowadzić godne życie, korzystać z sakramentów i uczestniczyć w Mszy św. Chcemy, by nasze życie coraz bardziej było przesiąknięte prawdą Ewangelii – mówili przedstawiciele parafii. – Prosimy cię przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy, abyś wyprosił nam siłę i łaskę wierności naszemu powołaniu – zwracali się do św. Jana Pawła II. Członkowie rady duszpasterskiej wyrazili nadzieję, że relikwie jako znak jedności ze świętym przyczynią się do lepszego poznania i gorliwego naśladowania cnót Jana Pawła II oraz zaowocują wzrostem jedności i osobistej świętości kapłanów i świeckich.

Człowiek modlitwy

Witając abp. Mieczysława Mokrzyckiego, ks. Adam Wełna podkreślał, że dla wspólnoty parafialnej wielkim darem jest spotkanie ze świadkiem życia świętego Pasterza Kościoła. – Radujemy się, że dzięki tobie św. Jan Paweł II pozostanie w naszych sercach oraz w relikwiach w naszym kościele. Czekamy na twoje słowa, które w nas będą wzrastały i kierowały na drogę osobistej świętości – mówił Ksiądz Proboszcz.

W odpowiedzi abp Mieczysław Mokrzycki przypomniał słowa św. Jana Pawła II, który mówił, że święci wzywają do tego, by ich naśladować. Czego uczy św. Jan Paweł II człowieka XXI wieku? Udzielając odpowiedzi na to pytanie, Ksiądz Arcybiskup przywołał wiele wspomnień związanych z wieloletnią służbą u boku świętego. Podkreślał, że Jan Paweł II był przede wszystkim człowiekiem wiary i modlitwy. – Ojciec Święty nigdy nie żałował czasu na modlitwę. Wstawał wcześnie rano, by jeszcze przed Mszą św. odmówić Różaniec. Potem z wielkim skupieniem sprawował Eucharystię – wspominał papieski sekretarz. Abp Mokrzycki podkreślał, że Ojciec Święty najczęściej modlił się prostymi modlitwami, codziennie odmawiał pacierz, recytując wszystkie modlitwy i przykazania. Lubił śpiewać Godzinki, „Gorzkie żale” i zwykłe pieśni religijne. Ten człowiek wielkiego umysłu z ewangeliczną prostotą modlił się za wszystkich, szczególnie za tych, z którymi w danym dniu miał się spotkać. Codziennie otrzymywał prośby o modlitwę z całego świata i w tych intencjach codziennie się modlił. Jak wielokrotnie podkreślał Ksiądz Arcybiskup, szczególne miejsce w papieskiej modlitwie zajmowała codzienna Msza św., piątkowa Droga Krzyżowa oraz adoracja Najświętszego Sakramentu. Papież odmawiał też wszystkie litanie i z wielką radością pielgrzymował do sanktuariów maryjnych. – Jan Paweł II żył Bogiem i dla Boga. Nie dzielił życia na modlitwę i pracę, cały czas promieniował Bożą mocą – mówił Metropolita.

Żegnając się z wiernymi, abp Mieczysław Mokrzycki zaapelował, by pamięć o św. Janie Pawle II wyrażała się w codziennym wzrastaniu w świętości. – Niech bliskość świętego zachęca nas do świętego życia: do udziału w Mszy św., do codziennej modlitwy rano i wieczorem, do częstej spowiedzi i Komunii św. – mówił Ksiądz Arcybiskup. Jak zapewniał, na wędrówkę szlakiem świętości wszystkim błogosławi św. Jan Paweł II.

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.