Kinga (Kunegunda) urodziła się w 1234 r. na dworze króla węgierskiego. Ojcem jej był Bela IV, matką – Maria, córka cesarza greckiego. Była siostrą bł. Jolanty, klaryski, i Małgorzaty, dominikanki. W wieku pięciu lat została zaręczona z dwunastoletnim księciem krakowskim Bolesławem, zwanym Wstydliwym. Wychowywała się odtąd na dworze krakowskim, by po osiągnięciu przepisanego wieku poślubić Bolesława. W małżeństwie żyła za zgodą męża w czystości, oddawała się postom, umartwieniu i służbie ubogim. Po śmierci męża Kinga opuściła Kraków i udała się do Starego Sącza, gdzie ufundowała klasztor dla klarysek. Sama wstąpiła do tego klasztoru. Nie przyjęła jednak godności przełożonej, ale jako zwykła zakonnica spędziła resztę swojego życia, oddając się kontemplacji, pokucie, umartwieniu i uczynkom miłosierdzia. Z duchem pokuty łączyła franciszkańską radość. Kinga zmarła 24 lipca 1292 r. Relikwie jej przeniesiono do Krakowa. Została beatyfikowana przez papieża Aleksandra VIII w 1690 r., zaś kanonizował ją Jan Paweł II.
Św. Kinga, księżna i królowa, jest czczona przede wszystkim w Małopolsce. Legenda głosi, że w Wieliczce, nieopodal Krakowa, księżna odnalazła swój pierścionek zaręczynowy, który przywędrował z Węgier wraz z solą. To właśnie Wieliczka obrała ją sobie za szczególną patronkę. W Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce – w ekspozycji podziemnej na III poziomie kopalni soli i w Zamku Żupnym – znajduje się kilka bardzo różnych przedstawień św. Kingi.
Słowo Boże czytane w dzień wspomnienia św. Kingi wzywa nas do życia w duchu Ośmiu Błogosławieństw. Najpierw św. Paweł zachęca nas do duchowej walki i do modlitwy: „Przyobleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. […] wśród wszelakiej modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie najusilniej i proście za wszystkich świętych” (Ef 6,11.18). Słowa te miała przed oczyma w swoim życiu św. Kinga. Dziś powinny one kształtować nasze życie. Św. Kinga żyła także programem Ośmiu Błogosławieństw. Była uboga w duchu, cicha, miłosierna, czystego serca, pokój czyniąca, wiele cierpiała dla sprawiedliwości. Ten program Ośmiu Błogosławieństw nigdy się nie starzeje. Jest drogą do szczęścia już tu, na ziemi.
Św. Kinga jest szczególnym przykładem i wzorem dla małżonek oraz sióstr zakonnych. Zakosztowała bowiem w swoim życiu zarówno drogi życia małżeńskiego, jak i życia zakonnego. I w jednym, i drugim się sprawdziła. I w jednym, i drugim wydeptywała sobie drogę do świętości. Módlmy się dzisiaj za wstawiennictwem św. Kingi o zgodę i ducha religijnego w naszych rodzinach, a także o ducha modlitwy i ascezy dla osób życia konsekrowanego. Niech duch życia św. Kingi ożywia nasze rodziny naturalne i zakonne.
