Pozwólcie, że przedstawię, jak wygląda życie dzieci w Burundi, w Afryce Centralnej, gdzie posługiwałam przez 18 lat.

Jeszcze przed wschodem słońca wyruszają one na pole z rodzicami, z koszykiem na głowie i motyką na ramieniu. Najmłodsze dzieciątko przymocowane jest do pleców mamy, a reszta rodzeństwa idzie obok. Tylko niektóre dzieci mogły pójść do szkoły. Mamy nie zabierają nic do jedzenia i picia. Nie ma sklepów, żeby coś kupić, a to, co było ugotowane poprzedniego dnia, musiało być spożyte, bo z powodu upału do rana by się zepsuło. Dopiero ok. godz. 16 zbierają na polu to, co będą gotować tego dnia, szukają suchych patyków. Idą do źródła po wodę, by tam się napić, umyć, i do domu przynoszą tylko tyle, ile jest potrzebne do ugotowania posiłku.

Mama klęka w środku małej chatki przy 3 kamieniach, na których stawia naczynie. Podkłada patyczki i dmucha. Musi uważać, by nie buchnął płomień, ponieważ niska chatka pokryta trawą mogłaby się spalić. Gdy po ok. 3 godzinach jedzenie jest ugotowane, siadają w kółeczku i spokojnie spożywają posiłek. Robią to tak spokojnie, że trudno uwierzyć, iż jest to pierwszy i ostatni posiłek tego dnia. Rodzice cieszą się, gdy mogą dodać do gotowania trochę fasoli, która jest tam podstawowym źródłem białka roślinnego.

Niestety, ponieważ mieszkańcy Burundi uprawiają poletka na zboczach gór, bardzo często upalne słońce albo silne deszcze niszczą plony. Wówczas cierpią głód, który najbardziej doskwiera dzieciom. Głód w Afryce wygląda inaczej niż u nas. Oni zawsze uzbierają coś do jedzenia – banany, bulwy, trawę. Jednak gdy zabraknie fasoli, to posiłek bez białka powoduje zatrucie pokarmowe, które objawia się odbarwieniem skóry, obrzękami i prowadzi do śmierci. Niemowlęta karmione są mlekiem mamy, ale jeśli go nie ma, to umierają.

Misjonarze mają pełne ręce roboty, by zaradzić temu wszystkiemu. Ich podstawowym celem jest głoszenie słowa Bożego, by jak najwięcej ludzi poznało i ukochało Boga. Widząc jednak otaczające ich cierpienie, starają się leczyć, dokarmiać Burundyjczyków, budować ośrodki zdrowia, szkoły, kościoły, by przez te uczynki miłosierdzia przybliżyć ludziom Boga.

Nasze siostry karmelitanki Dzieciątka Jezus zgromadziły małe dzieci i zorganizowały coś w rodzaju przedszkola. Wszystkie dzieci chcą tam przychodzić, bo oprócz opieki dostają kubek mleka i miseczkę gotowanej fasoli, a przed wieczorem wracają do domu, gdzie spożywają drugi posiłek z rodziną. To wystarczy, by uchronić je przed śmiercią głodową.

Obecnie, gdy podrosły do wieku szkolnego, nie chcą odejść, by ustąpić miejsca młodszym i chorym dzieciom. Nie chcą odejść, bo nie mają dokąd iść. Bardzo chciałyby się uczyć, niestety, szkół jest za mało. Brak budynków, ławek, książek, zeszytów. Nauka w cieniu drzew z wypisanym na materiale alfabetem jest mocno uciążliwa, bo przez 6 miesięcy codziennie pada deszcz.

Dlatego, Kochani, ośmielam się prosić o pomoc. Zbudujmy szkołę dla dzieci w Burundi, w której mogłyby się uczyć, uczęszczać na lekcje religii, a także by mogły być dożywiane pod opieką misjonarzy.

One bardzo chcą mieć szkołę. Już nawet nazbierały kamieni i mają wielką nadzieję, że ich marzenie się spełni.

Wkrótce wracam do Burundi, by podjąć to zadanie, ale sama, bez Was, nic nie zrobię. Misjonarz wykona tyle, na ile wzmocnią go modlitwa rodaków i pomoc materialna.

Moje Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w Sosnowcu w domu macierzystym prowadzi biuro misyjne. Tam pracuje siostra, która z wdzięcznością przyjmuje każdy grosik i nam go przekazuje, a my na miejscu realizujemy to dobro, które płynie z Waszych serc i wyciągniętych dłoni.

Sekretariat Misyjny Zgromadzenia
tel./fax 32 297 18 59.
Adres Biura Misyjnego:
Dom Zakonny Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus
ul. M. T. Kierocińskiej 25
41-209 Sosnowiec
e-mail: kdzj-misje@opw.pl
Wpłaty z dopiskiem: „Na szkołę” można kierować na konto zamieszczone na stronie: www.kdzj-misje.opw.pl .
Kochani, za Waszą modlitwę i pomoc składam serdeczne Bóg zapłać.