Reklama

Niedziela Łódzka

Kobiety niosą Kościół

Niedziela łódzka 4/2019, str. III

[ TEMATY ]

kobiety

Anna Kozłowska

O. Tomasz Zamorski

O. Tomasz Zamorski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kobiety niosą Kościół, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Niosą go, gdy się modlą, niosą też sprawy Kościoła: identyfikują się z Nim, przeżywają. Nie mówiąc już o tym, że całkiem spora część kobiet ma olbrzymi wkład finansowy, żeby całą tę instytucję utrzymać – podkreślał o. Tomasz Zamorski OP w swoim wykładzie pt. „Kobieta według Kościoła”. Spotkanie odbyło się w ramach Dominikańskiej Szkoły Wiary.

Pierwsza część poświęcona była historii i ukazywała, w jaki sposób nauczanie Kościoła ukształtowało pewną wizję i stereotyp kobiety jako tej, która jest gorsza od mężczyzny. I tutaj chapeau bas dla o. Tomasza za zmierzenie się z tą trudną do zaakceptowania prawdą i podanie dosłownych cytatów ze świętych uznawanych zasadniczo za autorytety w dziedzinie duchowości i teologii, których opinie na temat kobiet wywołują dziś zażenowanie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

„Kobiety przeznaczone są głównie do zaspokajania żądzy mężczyzn” – św. Jan Chryzostom. „To naturalny porządek rzeczy, że kobieta ma służyć mężczyźnie” – św. Augustyn. „Wartość kobiety polega na jej możliwościach rozrodczych i możliwości wykorzystania do prac domowych” – św. Tomasz z Akwinu.

O. Zamorski podkreślił, że – wedle jego rozeznania – osobą, która najbardziej przyczyniła się do zmiany tej mentalności jest św. Jan Paweł II. – To on w roku jubileuszowym przepraszał za to, że Kościół w taki sposób traktował kobiety, nie doceniał ich godności, nie traktował ich jako osób równych mężczyznom – powiedział dominikanin. Wskazywał także na dyskretną obecność kobiet na kartach Ewangelii tam, gdzie zabrakło Apostołów – kobiet towarzyszących Jezusowi pod krzyżem i idących do grobu. Zwrócił też uwagę na to, że Jezus samym swoim sposobem życia, rozmowami z jawnogrzesznicą czy Samarytanką, przekraczał normę kulturową panującą w stosunkach między kobietami i mężczyznami w Palestynie jego czasów, a chrześcijaństwo, u swoich źródeł, głosi równość kobiety i mężczyzny w Chrystusie (por. Ga 3,28).

Reklama

Drugą część spotkania o. Tomasz poświęcił osobie Maryi, czyli jedynej spośród kobiet, o której obecności Kościół nie milczał przez te wieki i którą stawia za wzór kobiecości. Prelegent przeanalizował też zmiany w nauczaniu Kościoła, które zaszły w XX wieku, m.in. za sprawą postulatów feministycznych.

O. Tomasz zaznaczył, że choć zmiany w samych strukturach następują powoli, to ich kierunek jest jasny. Wyjaśniając współczesne stanowisko Kościoła, odwoływał się do dokumentów takich jak „Mulieris Dignitatem” św. Jana Pawła II czy „List do biskupów Kościoła Katolickiego o współdziałaniu mężczyzny i kobiety w Kościele i w świecie” przygotowany przez Kongregację Nauki i Wiary.

Odnosząc się do Księgi Rodzaju podkreślił, że „kobieta i mężczyzna są równi sobie w byciu człowiekiem i w godności. Są tak samo umiłowani przez Pana Boga. Ale jest tam też wezwanie do komplementarności, tzn. kobieta wnosi w człowieczeństwo coś innego niż to, co znajdziemy u mężczyzny. W antropologii biblijnej fascynujące jest to, że tam chodzi o wzajemność, o wzajemne dopełnianie się”.

Kolejne spotkania zaplanowano na 16 lutego. Temat „Kościół według kobiet” przybliży dr Monika Białkowska. 16 marca gościem będzie s. Anna Maria Pudełko z konferencją pt. „Piękna, czyli jaka? Kobieta w poszukiwaniu prawdziwej tożsamości”.

2019-01-23 11:50

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bp Bode: potrzebny synod o Europie

[ TEMATY ]

synod

Europa

Niemcy

święcenia

kobiety

Biskup Osnabrück Franz-Josef Bode zaproponował zwołanie synodu europejskiego. W rozmowie z tygodnikiem KirchenZeitung w diecezji Hildesheim podkreślił, że głównym tematem synodu powinno być pytanie, „jak chrześcijanie w tym regionie i w tych czasach mogą wiarygodnie żyć swoją wiarą”. Zwołanie synodu dla Europy wiceprzewodniczący niemieckiego episkopatu uzależnił od wyników tzw. „drogi synodalnej”, która rozpocznie się w Niemczech.

Bp Bode stwierdził, że „wpierw sukces musi odnieść droga synodalna, na której musi dojść do ważnych głosowań i uchwał. Wtedy odpowiedź z Rzymu powinna być tak samo synodalna, jak dotychczas obrana droga. Wszystko to może doprowadzić do powstania regionalnego Synodu Biskupów dla europejskiej przestrzeni kulturowej, nie tylko dla samych Niemiec”.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

O komiksach Juliusza Woźnego w szkole

2024-04-29 22:29

Marzena Cyfert

Juliusz Woźny w SP nr 17 we Wrocławiu

Juliusz Woźny w SP nr 17 we Wrocławiu

Uczniowie starszych klas SP nr 17 we Wrocławiu gościli Juliusza Woźnego, wrocławskiego historyka i autora komiksów. Usłyszeli o Edycie Stein, wrocławskich miejscach z nią związanych, ale też o pracy nad komiksami.

To pierwsze z planowanych spotkań, które zorganizowały nauczycielki Barbara Glamowska i Marta Kondracka. – Dlaczego postanowiłem robić komiksy? Otóż z myślą o takich młodych ludziach, jak Wy – mówił Juliusz Woźny.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję