Historia, w której ból i cierpienie mieszają się z miłością i pokojem, to niepowtarzalne świadectwo mogące pomóc niejednemu zagubionemu człowiekowi. Bartek Krakowiak jest dziś szczęśliwym mężem i tatą, wzrasta w Kościele i głosi Dobrą Nowinę o Bogu, który nie ma względu na osoby. Ale nie zawsze tak było
Co musi czuć ktoś, kto stoi przed otwartym oknem wysokiego bloku, z którego ma zamiar za moment wyskoczyć? Niejedno może o tym powiedzieć Bartek Krakowiak – młody człowiek, który stał przy takim oknie, chcąc popełnić samobójstwo, a już kolejnego dnia wyruszył, by przyjść 1,2 tys. km „z buta do Maryi”. Nie miał łatwo, jak sam pisze w swojej pierwszej książce o takim właśnie tytule.
Trudna przeszłość
„Pochodzę z rodziny alkoholowej, w mojej rodzinie od pokoleń lała się wódka. Od najmłodszych lat byłem gnębiony przez swojego ojca. Teraz wiem, że słowo rani o wiele bardziej niż dotyk, dlatego to, że kilka razy mnie uderzył, to naprawdę nic w porównaniu z tym, co mówił”.
Jak wzrastać w atmosferze przemocy i braku miłości? Na to pytanie nie potrafił sam odpowiedzieć, czego efektem zaczynały być problemy w szkole. „Moi rodzice nie zapytali mnie, skąd to się bierze, czy mam z czymś problem, czy jest mi z czymś źle. Było mi źle... było mi źle jak cholera. Z powodu tego, co słyszałem z ust ojca, miałem zniszczoną psychikę, moja samoocena była równa zeru, wstydziłem się siebie i tego, co mam w domu” – opisuje dalej Bartek.
Reklama
Kolejne lata były płynięciem nieuniknionym przyczynowo-skutkowym wodospadem w dół. Brak miłości przeradzał się w kolejne problemy: bójki, kradzieże, rozboje, przelotny seks, alkohol, narkotyki, poprawczak. Pierwszym wydarzeniem, które rozpoczęło w Bartku długi i niepozbawiony cierpienia proces nawracania, było spotkanie z młodym księdzem podczas rekolekcji, na których znalazł się „przypadkiem”. – Podszedł do mnie ksiądz i chciał pogadać. Pierwsza myśl – zboczeniec. Wiesz, ja księży, Kościół i całą wiarę widziałem przez pryzmat tego, co jest w mediach... Uwierz mi na słowo, że gdy zobaczyłem tego księdza, to pierwsze, co chciałem zrobić, to po prostu go pobić, nawet nie wiem czemu – zwierza się.
Początek czegoś nowego
Spotkany ksiądz podzielił się z Bartkiem swoim osobistym świadectwem wiary, co całkowicie go zaskoczyło. Po rozmowie chłopak zrobił rachunek sumienia i odbył spowiedź z całego życia. Jednak nie był to jeszcze początek upragnionego happy endu – byłoby zbyt pięknie. Po tych wydarzeniach i próbie zmiany życia po kilku miesiącach Bartek wrócił do starego „ja”, a jego pustka w sercu stała się jeszcze większa. To wtedy postanowił ze sobą skończyć.
Wysoki blok, otwarte okno i on – 22-latek, któremu było już wszystko jedno. Przygotowania do samobójstwa przerwał dźwięk powiadomienia z telefonu – to nowy utwór rapera Tau, którego Bartek od jakiegoś czasu słuchał. Raper przekazuje słowa Jezusa o wielkiej miłości do konkretnego słuchacza. To, co Bartek usłyszał, spowodowało, że zamknął okno. Kolejnego dnia usłyszał w swoim sercu głos, aby iść do Medjugorie...
Wyprawa życia
Wyruszył więc – zupełnie bez przygotowania i pieniędzy – tylko on, para butów i plecak, i ponad 1,2 tys. km pieszej wędrówki do Maryi. Ta pielgrzymka to przełomowe wydarzenie w życiu Bartka. Niesamowite historie podczas podróży uświadomiły mu, jak cenny jest w oczach Boga, który stale się nim opiekuje. Kiedy spojrzymy dziś na zdjęcie uśmiechniętego Bartka z żoną i synkiem, głoszącego Dobrą Nowinę młodzieży, trudno uwierzyć, że jeszcze ponad dwa lata temu był wrakiem człowieka, że był tak blisko samobójstwa...
Maryja odegrała i odgrywa ważną rolę w życiu Bartka. – Traktuję Maryję jak matkę – mówi „Niedzieli”. – Jej wstawiennictwo do Boga bardzo mi pomogło. Dlaczego poszedł akurat do Maryi? – Na to pytanie naprawdę nie znam odpowiedzi – wyznaje. – Po prostu usłyszałem hasło „Medjugorie” i zrozumiałem, że mam tam iść. Wiele osób pisało do mnie, że to za daleko, żebym poszedł do Częstochowy. Ale ja wiedziałem, że z tej drogi do Maryi będzie coś wielkiego.
Całą historię Bartka Krakowiaka można przeczytać w jego książce „Z buta do Maryi”.
Szczegóły dotyczące zakupu: zbutadomaryi.book@gmail.com .
Siostry Służebnice Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji
Od 1915 roku w Filadelfii grupa zakonnic poświęciła swoje życie nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu. Te różowe zakonnice, zrodzone z charyzmatu niemieckiego świętego Arnolda Janssena, nadal stanowią duchowy filar, który wspiera misję Kościoła swoimi modlitwami i towarzyszy cierpieniom świata.
Janssen urodził się w 1837 roku i zmarł w 1909 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w wieku 24 lat. Szybko zrozumiał, zwłaszcza podczas modlitwy i nabożeństw, że jego misją jest kształcenie księży do ewangelizacji w krajach obcych. W 1875 roku założył seminarium misyjne w małym miasteczku w Holandii, co dało początek Towarzystwu Słowa Bożego.
Szósta niedziela Wielkiego Postu nazywana jest Niedzielą Palmową,
czyli Męki Pańskiej, i rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia.
W ciągu
wieków otrzymywała różne określenia: Dominica in palmis, Hebdomada
VI die Dominica, Dominica indulgentiae, Dominica Hosanna, Mała Pascha,
Dominica in autentica. Niemniej, była zawsze niedzielą przygotowującą
do Paschy Pana. Liturgia Kościoła wspomina tego dnia uroczysty wjazd
Pana Jezusa do Jerozolimy, o którym mówią wszyscy czterej Ewangeliści (
por. Mt 21, 1-10; Mk 11, 1-11; Łk 19, 29-40; J 12, 12-19), a także
rozważa Jego Mękę.
To właśnie w Niedzielę Palmową ma miejsce obrzęd poświęcenia
palm i uroczysta procesja do kościoła. Zwyczaj święcenia palm pojawił
się ok. VII w. na terenach dzisiejszej Francji. Z kolei procesja
wzięła swój początek z Ziemi Świętej. To właśnie Kościół w Jerozolimie
starał się jak najdokładniej "powtarzać" wydarzenia z życia Pana
Jezusa. W IV w. istniała już procesja z Betanii do Jerozolimy, co
poświadcza Egeria. Według jej wspomnień patriarcha wsiadał na oślicę
i wjeżdżał do Świętego Miasta, zaś zgromadzeni wierni, witając go
w radości i w uniesieniu, ścielili przed nim swoje płaszcze i palmy.
Następnie wszyscy udawali się do bazyliki Anastasis (Zmartwychwstania),
gdzie sprawowano uroczystą liturgię. Owa procesja rozpowszechniła
się w całym Kościele mniej więcej do XI w. W Rzymie szósta niedziela
Przygotowania Paschalnego była początkowo wyłącznie Niedzielą Męki
Pańskiej, kiedy to uroczyście śpiewano Pasję. Dopiero w IX w. do
liturgii rzymskiej wszedł jerozolimski zwyczaj procesji upamiętniającej
wjazd Pana Jezusa do Jerusalem. Obie tradycje szybko się połączyły,
dając liturgii Niedzieli Palmowej podwójny charakter (wjazd i Męka)
. Przy czym, w różnych Kościołach lokalnych owe procesje przyjmowały
rozmaite formy: biskup szedł piechotą lub jechał na osiołku, niesiono
ozdobiony palmami krzyż, księgę Ewangelii, a nawet i Najświętszy
Sakrament. Pierwszą udokumentowaną wzmiankę o procesji w Niedzielę
Palmową przekazuje nam Teodulf z Orleanu (+ 821). Niektóre też przekazy
zaświadczają, że tego dnia biskupom przysługiwało prawo uwalniania
więźniów (czyżby nawiązanie do gestu Piłata?).
Dzisiaj odnowiona liturgia zaleca, aby wierni w Niedzielę
Męki Pańskiej zgromadzili się przed kościołem (zaleca, nie nakazuje),
gdzie powinno odbyć się poświęcenie palm, odczytanie perykopy ewangelicznej
o wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy i uroczysta procesja do kościoła.
Podczas każdej Mszy św., zgodnie z wielowiekową tradycją czyta się
opis Męki Pańskiej (według relacji Mateusza, Marka lub Łukasza -
Ewangelię św. Jana odczytuje się w Wielki Piątek). W Polsce istniał
kiedyś zwyczaj, że kapłan idący na czele procesji trzykrotnie pukał
do zamkniętych drzwi kościoła, aż mu otworzono. Miało to symbolizować,
iż Męka Zbawiciela na krzyżu otwarła nam bramy nieba. Inne źródła
przekazują, że celebrans uderzał poświęconą palmą leżący na ziemi
w kościele krzyż, po czym unosił go do góry i śpiewał: "Witaj krzyżu,
nadziejo nasza!".
Niegdyś Niedzielę Palmową na naszych ziemiach nazywano
Kwietnią. W Krakowie (od XVI w.) urządzano uroczystą centralną procesję
do kościoła Mariackiego z figurką Pana Jezusa przymocowaną do osiołka.
Oto jak wspomina to Mikołaj Rey: "W Kwietnią kto bagniątka (bazi)
nie połknął, a będowego (dębowego) Chrystusa do miasta nie doprowadził,
to już dusznego zbawienia nie otrzymał (...). Uderzano się także
gałązkami palmowymi (wierzbowymi), by rozkwitająca, pulsująca życiem
wiosny witka udzieliła mocy, siły i nowej młodości". Zresztą do dnia
dzisiejszego najlepszym lekarstwem na wszelkie choroby gardła według
naszych dziadków jest właśnie bazia z poświęconej palmy, którą należy
połknąć. Owe poświęcone palmy zanoszą dziś wierni do domów i zawieszają
najczęściej pod krzyżem. Ma to z jednej strony przypominać zwycięstwo
Chrystusa, a z drugiej wypraszać Boże błogosławieństwo dla domowników.
Popiół zaś z tych palm w następnym roku zostanie poświęcony i użyty
w obrzędzie Środy Popielcowej.
Niedziela Palmowa, czyli Męki Pańskiej, wprowadza nas
coraz bardziej w nastrój Świąt Paschalnych. Kościół zachęca, aby
nie ograniczać się tylko do radosnego wymachiwania palmami i krzyku: "
Hosanna Synowi Dawidowemu!", ale wskazuje drogę jeszcze dalszą -
ku Wieczernikowi, gdzie "chleb z nieba zstąpił". Potem wprowadza
w ciemny ogród Getsemani, pozwala odczuć dramat Jezusa uwięzionego
i opuszczonego, daje zasmakować Jego cierpienie w pretorium Piłata
i odrzucenie przez człowieka. Wreszcie zachęca, aby pójść dalej,
aż na sam szczyt Golgoty i wytrwać do końca. Chrześcijanin nie może
obojętnie przejść wobec wiszącego na krzyżu Chrystusa, musi zostać
do końca, aż się wszystko wypełni... Musi potem pomóc zdjąć Go z
krzyża i mieć odwagę spojrzeć w oczy Matce trzymającej na rękach
ciało Syna, by na końcu wreszcie zatoczyć ciężki kamień na Grób.
A potem już tylko pozostaje mu czekać na tę Wielką Noc... To właśnie
daje nam Wielki Tydzień, rozpoczynający się Niedzielą Palmową. Wejdźmy
zatem uczciwie w Misterium naszego Pana Jezusa Chrystusa...
- Nic nie zbudujesz, bo cały czas patrzysz w przeszłość. Nie potrafisz obrócić się ku przyszłości. Cały czas siedzisz w Egipcie! - mówił kard. Grzegorz Ryś podczas rekolekcji.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.