Miało być o wyborach prezydenckich, ostatnich z elekcyjnego maratonu, w którym podążamy już od półtora roku, i najważniejszych w warstwie symbolicznej, bo mających wyłonić pierwszego obywatela RP.

Nie było zaskoczeniem, że do rywalizacji na drugą kadencję przystąpił urzędujący prezydent Andrzej Duda. Pięć lat temu nieznany bliżej europoseł, z doświadczeniem pracy u boku śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego, podjął rywalizację z jednym z najważniejszych polityków PO – Bronisławem Komorowskim i pokonał swego rywala, który jeszcze kilka miesięcy przed głosowaniem cieszył się miażdżącą przewagą w sondażach.

Dziś naprzeciw Andrzeja Dudy stanęło kilkoro kontrkandydatów opozycji. Niezależnie od tego, co deklarują, jakich narzędzi używają i z jakich partii się wywodzą, mają wspólny cel: wszelkimi sposobami rozproszyć i podzielić głosy Polaków, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo wygranej urzędującego prezydenta w pierwszej turze, a następnie dokonać taktycznego zjednoczenia poparcia wokół opozycyjnego lidera w drugiej turze, wykorzystując zarówno siły wewnątrz kraju, jak i wszelkie formy oddziaływania zewnętrznego, w myśl obserwowanej już strategii „ulica i zagranica”.

Kampanię prezydencką zweryfikował koronawirus, którego pandemię musiała ogłosić Światowa Organizacja Zdrowia. Polska, podobnie jak inne kraje, stanęła do walki z wywoływaną przez niego chorobą. Już nie sztaby wyborcze, ale życie wyznaczyło scenariusz działań dla wszystkich kandydatów. I już nie obietnice wyborcze ani misternie utkane plany marketingowe, ale konkretne, szybkie propozycje działań powinny pokazać nie tylko przygotowanie kandydatów do rządzenia, ale także ich ocenę powagi sytuacji, która w najbardziej realny sposób może wpłynąć na nasze bezpieczeństwo, zarówno podstawowe, dotyczące zdrowia i życia, jak i publiczne – zabezpieczenie miejsc pracy, finansów i całej gospodarki.

Tak oto możemy obserwować osobiste zaangażowanie i natychmiastowe włączenie się do działań prezydenta, premiera i członków rządu, rozumiejących powagę sytuacji i potencjalne zagrożenia, które mogą nas czekać. Widzimy władzę, która ze spokojem, konsekwentnie wdraża przygotowany plan działań, odważnie podejmuje najtrudniejsze decyzje, dostosowuje służbę zdrowia do walki z epidemią, zamyka szkoły, uczelnie, ogranicza pracę i handel, wprowadza kwarantannę i kontrole graniczne. Ponadto uchwala nowe ustawy, zapewnia wielomiliardowe pakiety wsparcia, które mają zabezpieczyć nas i polską gospodarkę. Nareszcie widzimy władzę, która nie ogląda się na Unię Europejską, tylko działa odpowiedzialnie, aby przeprowadzić kraj przez trudne chwile.

Przez wiele lat żyliśmy w swoistej bańce spokoju i dobrobytu, bez wojen i kataklizmów, przekonani, że możemy wszystko, że rządzimy światem i naturą, a wszystko wokół nas zależy jedynie od naszej woli i działania. Obecna sytuacja pokazuje wyraźnie, że było to złudne, naiwne, nieprawdziwe, a może i niebezpieczne myślenie.

W tym momencie znaleźliśmy się w sytuacji, kiedy trzeba dokonać wyboru głowy państwa, która krajowi i społeczeństwu powinna stworzyć perspektywy dalszego rozwoju na kolejne lata. Stanęliśmy również przed wielkim egzaminem, nie tylko dojrzałości, ale również odpowiedzialności, dyscypliny, posłuszeństwa i współpracy, który musimy zdawać każdego dnia, porzuciwszy naszą rutynę, aby się dostosować i respektować normy wymuszone przez czas epidemii. Musimy ten egzamin zdać, tak jak swój egzamin zdają dziś prezydent i rząd oraz tysiące lekarzy, pielęgniarek, policjantów, strażaków, żołnierzy i wielu innych, często bezimiennych bohaterów. To najważniejszy egzamin od dziesięcioleci. Miejmy nadzieję, że tak jak zawsze nasza wspólnota w chwilach zagrożeń potrafiła wykazać jedność, tak i teraz udowodni i jedność, i wielkość.