W 1992 r. ks. Robert Sarek zaproponował grupie młodzieży, która przygotowywała się do bierzmowania, aby stworzyła grupę śpiewającą. W tym samym czasie ks. Maksymowicz opiekował się młodszymi dziećmi i z nimi śpiewał. Po wakacjach postanowiono, żeby połączyć obie grupy. I od tej pory śpiewaliśmy pod czujnym okiem ks. Krzysztofa. Pierwotnie schola nosiła nazwę Duszki – od wezwania parafii Ducha Świętego w Zielonej Górze, przy której dane nam było się spotykać przeszło 10 lat. Później (dość szybko) zmieniliśmy nazwę na Ruah Singers i tak zostało. Naszymi opiekunami byli księża: Maksymowicz, Andrzej Woch, Karol Batycki i Piotr Bortnik.
Jak patrzę na tamte czasy, ukazuje mi się obraz jednej z niewielu schól śpiewających na Mszach św. – to nie było oczywiste, że w kościele jest grupa ludzi, która śpiewa. Druga rzecz to sprzęt, mikrofony – zdobyć je – cud. Ksiądz z jednym z członków zespołu kupowali na targu, lutowali – teraz jest dużo prościej. Trzecia sprawa – piosenki, było może kilka miejsc, gdzie można było się nauczyć nowych piosenek. Robił to ksiądz, a potem nas uczył. Śpiewaliśmy bardzo amatorsko – nie było się od kogo uczyć, śpiewaliśmy, bo czuliśmy taką potrzebę i potrzebę bycia razem, we wspólnocie. Schola była dla nas ważna, czuliśmy się za nią wszyscy odpowiedzialni. Narodziło się tu kilka małżeństw.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Proboszcz ks. Grzegorz Grzybek miał anielską cierpliwość do nas i naszych hałasów. Jak było już późno, wchodził do pokoju ks. Maksymowicza i mówił: „Błagam was!”.
Koncertowaliśmy w naszych zielonogórskich kościołach i w różnych miejscach diecezji. Czasem nas zapraszano, czasem ksiądz Krzysiu mówił: „Mam znajomego tam, jedziemy” – no i jechaliśmy. Pierwszy koncert odbył się w naszym kościele Ducha Świętego. Uczestniczyliśmy w festiwalu w Miliczu. Byliśmy również w Chorzowie na zaproszenie Radia Maryja. Przez wiele lat nasze nagrania były w nim emitowane. Na liście przebojów zajmowaliśmy pierwsze miejsca. Pomagaliśmy w prowadzeniu rekolekcji m.in. w Gaworzycach. 17 czerwca 2001 r. dostaliśmy zaproszenie na koncert ewangelizacyjno-patriotyczny organizowany przez Radio Maryja „A to Polska właśnie” w zielonogórskim amfiteatrze.
Reklama
Uwieńczeniem naszej pracy były kasety, które udało się nam wydać. Byliśmy pionierami w ich nagrywaniu, potem udało nam się nagrać płytę CD. Pierwsza Pan jest pasterzem moim – w porównaniu do następnych najbardziej amatorska, ale chyba nasza ulubiona. Najbardziej upragniona i budząca najwięcej emocji. Próby odbywały się w salkach na plebanii lub w pokoju ks. Krzysztofa czasem do późnych godzin. Próby były całościowe, tzn. wszystkie instrumenty i wokal. Raz ks. Piaseckiemu spadły doniczki, bo było tak głośno (mieszkał nad salką prób). Proboszcz ks. Grzegorz Grzybek miał anielską cierpliwość do nas i naszych hałasów. Jak było już późno, wchodził do pokoju ks. Maksymowicza i mówił: „Błagam was!”.
Aranże stworzył Tomek Kienik. Od kiedy się on pojawił, to poziom muzyczny scholi znacząco się podniósł. Finansowo wsparli nas sponsorzy i ks. Krzysztof. Trzeba dodać, że za pieniądze ze sprzedaży pierwszej kasety pojechaliśmy na wakacje do Włoch – tę kasetę podarowaliśmy papieżowi Janowi Pawłowi II. Drugą kasetę Każdego dnia nagrywaliśmy w czerwcu 1995 r., a dwa miesiące później trwały już nagrania kolęd. Trzecia kaseta Jezusa narodzonego ukazała się tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Czwarta kaseta nosi tytuł Blisko jesteś, Panie.
