Reklama

Niedziela Rzeszowska

Z Rzeszowa do Rzymu

Od 2005 r. w okresie wielkanocnym Czytelnicy Niedzieli Rzeszowskiej pielgrzymowali do Rzymu. Pandemia sprawiła, że w tym roku pielgrzymki nie było.

Niedziela rzeszowska 17/2021, str. IV-V

[ TEMATY ]

Rzym

pielgrzymowanie

Ks. Janusz Sądel

Czytelnicy Niedzieli Rzeszowskiej podczas audiencji ogólnej na placu św. Piotra, 13 kwietnia 2008 r.

Czytelnicy Niedzieli Rzeszowskiej podczas audiencji ogólnej na placu św. Piotra, 13 kwietnia 2008 r.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Warto przypomnieć historię tych pielgrzymek, bo stały się one tradycją życia religijnego i kulturalnego. Ta akcja duszpasterska, obok nawiedzenia świętych miejsc chrześcijaństwa i duchowego ubogacenia pielgrzymów, miała na celu nawiązanie bliższego kontaktu z Czytelnikami oraz promowanie prasy katolickiej.

Tak się zaczęło

Pomysłodawcą i głównym organizatorem tych pielgrzymek jest redaktor rzeszowskiej edycji Niedzieli – ks. Józef Kula. Wcześniej przez wiele lat organizował on pielgrzymki młodzieży z Duszpasterstwa Akademickiego na Europejskie Spotkania Młodych Taizé. Zdobyte doświadczenie bardzo mu pomogło, kiedy podjął się realizacji nowej inicjatywy. Jej początki związane były z beatyfikacją ks. Władysława Findysza – kapłana i męczennika, której pierwszy termin wyznaczony był na 24 kwietnia 2005 r. Z uwagi na tak ważne dla diecezji wydarzenie biskup rzeszowski Kazimierz Górny zaproponował ks. Kuli zorganizowanie pielgrzymki autokarowej do Rzymu. Patronat nad nią objęła redakcja Niedzieli Rzeszowskiej. Ks. Kula wraz z grupą kapłanów podjął wstępne prace organizacyjne. Niestety, w związku ze śmiercią Jana Pawła II, cel pielgrzymki, czyli wyniesienie do chwały ołtarzy ks. Findysza, stracił aktualność, bo termin beatyfikacji został przesunięty. Przygotowania do niej były jednak już tak zaawansowane, że doszła do skutku. Pielgrzymi, których ominęła uroczystość beatyfikacyjna, byli uczestnikami inauguracji pontyfikatu papieża Benedykta XVI.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Na pielgrzymkowym szlaku

Od tego czasu pielgrzymki Czytelników Niedzieli Rzeszowskiej do Rzymu odbywały się co roku, zazwyczaj wiosną, a niekiedy również jesienią. Do 2019 r. odbyło się dwadzieścia takich akcji. Były to zazwyczaj duże przedsięwzięcia organizacyjne, w których uczestniczyło kilkaset osób. Największa, jak do tej pory, pielgrzymka – piętnasta, liczyła 795 uczestników, rozlokowanych w piętnastu autokarach.

Program każdej z pielgrzymek był bardzo bogaty. Głównym celem był Rzym i Watykan oraz modlitwa z Ojcem Świętym, ale po drodze nawiedzano także inne miejsca, naznaczone życiem i działalnością świętych Kościoła katolickiego, czy też znane z ważnych wydarzeń dziejowych. Trasa pielgrzymia przebiegała zazwyczaj przez Budapeszt, Loreto, Lanciano, San Giovanni Rotondo, Monte San Angelo, Subiaco, Wezuwiusz, Pompeje, Rzym, Watykan, Asyż, Cascię, Nursję, Roccaporenę, Orvieto, Padwę, Wenecję, Wiedeń – Kahlenberg i Ołomuniec. Nawiedzane sanktuaria zachwycały swoim przesłaniem, historią oraz bogactwem architektury i sztuki.

Reklama

Wzrastanie duchowe

Nad całością prac organizacyjnych pielgrzymek czuwał ks. Józef Kula. W tej pracy wspierało go w tym czasie wielu kapłanów, m.in. ks. Marek Chorzępa, ks. Andrzej Motyka, ks. Rafał Przędzik, ks. Janusz Sądel, o. Jan Maria Sochocki, ks. Stanisław Szwanenfeld i ks. Stanisław Walczak. W kilku ostatnich pielgrzymkach prace organizacyjne realizowano we współpracy z rzeszowskimi biurami podróży: Matteo Travel i El Holiday. Natomiast od początku transport zapewniała pielgrzymom firma BujakBus z Trzęsówki.

Rzymskie pielgrzymki Czytelników Niedzieli, cieszące się popularnością w lokalnym środowisku, były dla uczestników okazją nie tylko do poznania i nawiedzenia świętych miejsc, ale również do pogłębienia wiary. Podczas nich realizowany był bogaty program duszpasterski: wspólna modlitwa, śpiew, świadectwa uczestników, a przede wszystkim codzienna Eucharystia z homilią.

Pielgrzymkowy fenomen

Popularność pielgrzymek spowodowała, że szybko nabrały charakteru ponaddiecezjalnego. Uczestniczyli w nich bowiem nie tylko sympatycy Niedzieli z diecezji rzeszowskiej, ale także z innych diecezji, a nawet spoza granic Polski. Stały się więc swoistym fenomenem o charakterze religijnym i wpisały się pozytywnie tak w dziejach tygodnika Niedziela, jak i diecezji rzeszowskiej.

Choć w realizacji tych pielgrzymek nastąpiła dwuletnia przerwa, wynikająca z ograniczeń epidemicznych, to jednak obserwując postępy w walce z koronawirusem można mieć nadzieję, że wkrótce pątnicy powrócą na szlaki pielgrzymie. Pisana zatem będzie dalsza historia rzymskich pielgrzymek Czytelników Niedzieli Rzeszowskiej.

2021-04-21 10:21

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Na drogach ufności

O miłosierdziu Bożym, modlitwie o powołania i tym, co pomaga w pielgrzymowaniu z ks. Tadeuszem Siewko rozmawia Łukasz Krzysztofka

Łukasz Krzysztofka: 31 lipca wyruszy 13. Piesza Pielgrzymka z Warszawy do Ostrówka. Jej mottem będą słowa „Idźcie do Józefa”. Dlaczego właśnie takie hasło?

Ks. Tadeusz Siewko: Obecny rok został ustanowiony przez papieża Franciszka rokiem św. Józefa. Dlatego w trakcie pielgrzymki chcemy się szczególnie przyjrzeć jego świętości. Na pielgrzymce będzie konferencja o św. Józefie oraz wiele modlitw, które również będą do tej postaci nawiązywać.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Jasna Góra: zaproszenie na uroczystość Królowej Polski

2024-04-29 12:48

[ TEMATY ]

Jasna Góra

uroczystość NMP Królowej Polski

Karol Porwich/Niedziela

Na Maryję jako tę, która jest doskonale wolną, bo doskonale kochającą, wolną od grzechu wskazuje o. Samuel Pacholski. Przeor Jasnej Góry zaprasza na uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski 3 maja. Podkreśla, że Jasna Góra jest miejscem, które rodzi nas do wiary, daje nadzieję, uczy miłości, a o tym świadczą ścieżki wydeptane przez miliony pielgrzymów. Zachęca, by pozwolić się wprowadzać Maryi w przestrzeń, w której uczymy się ufać Bogu i „wierzymy, że w oparciu o tę ufność nie ma dla nas śmiertelnych zagrożeń, śmiertelnych zagrożeń dla naszej wolności”.

- Żyjemy w czasach, kiedy nasza wspólnota narodowa jest bardzo podzielona. Myślę, że główny kryzys to kryzys wiary, który dotyka tych, którzy nominalnie są chrześcijanami, są katolikami. To ten kryzys generuje wszystkie inne wątpliwości. Trudno, by ci, którzy nie przeżywają wiary Kościoła, nie widząc naszego świadectwa, byli przekonani do naszych, modne słowo, „projektów”. To jest ciągle wołanie o rozwój wiary, o odrodzenie moralne osobiste i społeczne, bo bez tego nie będziemy wiarygodni i przekonujący - zauważa przeor. Jak wyjaśnia, jedną z głównych intencji zanoszonych do Maryi Królowej Polski będzie modlitwa o pokój, o dobre decyzje dla światowych przywódców i „byśmy zawsze potrafili budować relacje, w których jesteśmy gotowi na dialog, także z tymi, których nie rozumiemy”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję