#WakacjezNiedzielą (cz. 5)

Miejsce to określane jest w dokumentach administracyjnych jako obszar „Wdzięki”. W wydanej w 1915 r. monografii Dekanat Sandomierski ks. Jan Wiśniewski pisze raz „Dzięków” innym razem o „Dziękach” a kolejnym wymienia „Dzięki”. Według miejscowych zapisów, kiedy Wasilij Pogodin po raz pierwszy przyjechał do Wiązownicy, stanął nad rzeką Kacanką i powiedział: „Dzięki ci Boże, żeś mnie tu sprowadził”. Drugim przytaczanym cytatem są słowa „W hołdzie za twoje wdzięki składam ci dzięki”, które Pogodin miał wypowiedzieć do swojej pięknej żony, gdy ukończył pałac.

Historia pałacu Dzięki

Pałac został zaprojektowany przez Henryka Marconiego i wybudowany w latach 1842 – 1844. Stylem przewodnim jest neogotyk z wyraźnymi elementami architektury wschodu. Niegdyś na ścianach pałacu znajdowały się złote figury szachowe, po których pozostały odciski. Wieża pełniąca funkcję klatki schodowej jest także zbudowana w kształcie figury szachowej. Elementy szachowe pojawiają się, bo zarówno senator, jak i jego przyjaciel i zarazem mąż jednej córki Aleksander Petrow, byli największymi szachistami XIX wieku.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ogólna powierzchnia budynku to ok.

Reklama

1000 m kw., 50 pomieszczeń, 7 kondygnacji, wysokość 25 m. Ksiądz Jan Wiśniewski opisując budowlę użył określenia – ładny pałacyk. W opisach budynku możemy wyczytać, że „od północy zwracał uwagę wyższy ryzalit, w wysuniętej części budynku znajdował się salon. Od południa przylega do pałacu okrągła wysoka wieża. Widziana z daleka mogła przypominać kościelną. Z bliska jednak wygląda jako część zamku. Wąskie okna przypominają otwory strzelnicze”. W czasie II wojny światowej w 1943 r. rezydencja została wyremontowana. Po wojnie w pałacu znalazło swoje miejsce nadleśnictwo, ośrodek zdrowia, a następnie biblioteka i poczta.

Otoczenie pałacu

Obok pałacu znajduje się zabytkowy ponad pięciusetletni dąb, który jest jedyną pozostałością po lesie, który jeszcze w XIX wieku pokrywał pobliskie wzgórza. Wywiera on ogromne wrażanie przez swoją wielkość i pobudza wyobraźnię do wyobrażenia sobie, jak mógł wyglądać ów las i spacer po nim. W otoczeniu budowli mieściła się oficyna, która nie zachowała się do obecnych czasów, jak też lodownia, stajnia z wozownią, budynki dla służby a na sąsiednim wzniesieniu dom zarządcy. Jedną z ciekawostek jest wejście do tunelu, które mieści się w lodowni lub bezpośrednio w pałacu, które ma prowadzić do kościoła stojącego na pobliskim wzgórzu.

Właściciel Pogodin

Wasilij Pogodin był carskim generałem i senatorem, który w 1835 r. otrzymał ziemie należące do Osieka i Staszowa za zasługi od cara Mikołaja I Romanowa. Był również współtwórcą pierwszej politechniki w Warszawie, fundatorem licznych domów pomocy i ochronek, wydawcą tygodnika Czytelnia Niedzielna. Po śmierci w 1863 r. został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Jak zwiedzić?

Posesja, na której znajduje się Pałac Dzięki jest ogrodzona, a w samym obiekcie trwają prace remontowe. Zachęcamy do śledzenia strony internetowej, na której właściciele informują na bieżąco o etapach prac, wydarzeniach a także o możliwości zwiedzania tego miejsca.

Dalsza podróż

Reklama

Będąc w tej okolicy, warto wybrać się do równie malowniczej miejscowości o nazwie Wiśniowa. Pokonując dzielącą nas trasę możemy zauważyć zabudowania, wśród których na przemian ukazują się nowo powstałe domy, jak też te, które mają swoją świetność już dawano za sobą ale dają obraz architektury, tych terenów. Droga prowadzi nas do wyłaniającego się z horyzontu parku otoczonego kamiennym murem. Na pierwszy rzut oka ciemna ściana drzew może napawać lękiem. Kiedy jednak przekroczymy bramę parku to naszym oczom ukazuje się piękny pałac Kołłątajów.

Pałac Kołłątajów

Pałac został pierwotnie wybudowany przez Tarłów z początkiem XVIII wieku, w stylu barokowym, a swój pierwotny wygląd osiągnął pod koniec XIX wieku. Wpatrując się w niego dostrzegamy prostą bryłę, która może wydać się lekko przyciężka. Czytając Katalog Zabytków natrafiamy na następujący opis wnętrza budynku „we frontowym trakcie przyziemia, po bokach sieni pary pokoi, w trakcie tylnym szereg małych pomieszczeń gospodarczych dostępnych przez załamane korytarzyki po bokach wejścia na schody. Na piętrze od frontu jeden trakt pomieszczeń z dużą salą w narożu północno-wschodnim”. Od strony dawnego ogrodu uwagę przykuwa sześć wysokich kolumn oraz duże okna, przez które z łatwością można dostrzec schody z potężnymi poręczami w stylu barokowym.

Okolica pałacu

Spacerując po terenie parku naszą uwagę zwracają drzewa, które zostały wpisane na listę pomników przyrody. Drzewostan składa się m.in. z klonów, dębów i orzecha czarnego. Dla dociekliwych poszukiwaczy śladów historii jest możliwość udania się do dawnego ogrodu, w którym można znaleźć pozostałości dawnego muru. Jak przystało na miejsce z „przeszłością”, jest też tajemnicza piwnica, która znajduje się naprzeciwko pałacu. Obecnie jest ona prawie całkowicie zasypana, ale w czasie użytkowania miała ona kilkanaście metrów długości i ponad metr wysokości. Kto wie? – może jeszcze kiedyś poznamy skrywane przez nią tajemnice.

Pałac dzisiaj

Obecnie w pałacu mieści się szkoła podstawowa i biblioteka. Jedno z pomieszczeń w 1967 r. zostało przeznaczone na Izbę Pamięci Hugona Kołłątaja. Wystawa nawiązuje do życia i działalności tej wybitnej postaci. W zbiorach znajdują się obrazy, książki, fotografie. Bogaty zbiór obejmuje również publikacje autorstwa H. Kołłątaja, m.in.: Do Stanisława Małachowskiego o przyszłym Sejmie Anonima cz. I – O podźwiganiu sił krajowych, cz. II – O naprawie Rzeczypospolitej (rok wyd. 1788). Izba posiada także pierwsze wydania głównych dzieł Kołłątaja, jego listy do rodziny, oraz różne wydania Konstytucji 3 Maja.

Kościół w Wiśniowej

Po zwiedzeniu pałacu warto wybrać się do pobliskiego kościoła. Tuż przed wejściem na dziedziniec dostrzegamy tablicę z napisem „W tym kościele spoczywa serce ks. Hugona Kołłątaja”. Natomiast w środku świątyni jest umieszczona pamiątkowa tablica oddająca cześć temu wielkiemu patriocie.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”