Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją” – słyszymy w dzisiejszą niedzielę w I czytaniu. Głębokie znaczenie tych słów z Księgi proroka Jeremiasza widzimy w oryginale hebrajskim. Tam dosłownie jest napisane, że „błogosławiony jest młody/silny człowiek (geber), który pokłada ufność/bezpieczeństwo (batah) w Bogu, Bóg jest jego bezpieczeństwem (batah)”. Człowiek młody i silny niejednokrotnie pokłada ufność w swoich możliwościach czy zasobach. Pismo Święte mówi jednak, że błogosławiony jest ten, kto od młodości ufa Bogu i w Nim pokłada swoje bezpieczeństwo. Nie tylko: jak trwoga, to do Boga. Co więcej, to działa w obie strony: dla takiego człowieka Bóg jest gwarantem bezpieczeństwa.
„Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu” – śpiewamy w dzisiejszą niedzielę. Te słowa z Psalmu 40 są prawie wszystkie takie same jak w pierwszym czytaniu z Księgi Jeremiasza. Dosłownie możemy przetłumaczyć z oryginału: „Szczęśliwy (asrey) młody/silny człowiek (geber), który pokłada swą ufność/swe bezpieczeństwo (batah) w Bogu”. Tak więc w innym miejscu Pisma Świętego Bóg powtarza to samo. Dlaczego? Łacińskie przysłowie mówi: Repetitio est mater studiorum – Powtarzanie jest matką nauki. Zapewne Pan Bóg chce, aby to trafiło do naszych serc i umysłów.
Co więcej, Psalm 1, który słyszymy dziś w liturgii, ukazuje, kim jest szczęśliwy człowiek. Są to tak piękne słowa, że warto przytoczyć dłuższy fragment: „Szczęśliwy człowiek, który nie idzie za radą występnych,/ nie wchodzi na drogę grzeszników/ i nie zasiada w gronie szyderców,/ lecz w Prawie Pańskim upodobał sobie/ i rozmyśla nad nim dniem i nocą./ (...) a wszystko, co czyni, jest udane”.
Zatem biblijna recepta na szczęście to zaufanie Panu Bogu, także wtedy, gdy jesteśmy silni i młodzi, a nie liczenie na siebie, swoje możliwości czy zasoby.
W Polsce Pan Jezus przypomniał to podczas objawień św. Faustynie Kowalskiej. Chciał, aby pod obrazem z Jego wizerunkiem były słowa: „Jezu ufam Tobie”. Jest to kontynuacja biblijnego przesłania.
Jezus zachęca do zaufania Mu. W Dzienniczku św. Faustyny czytamy m.in. takie słowa Chrystusa: „(...) dusza wierząca i ufająca miłosierdziu Mojemu dostąpi go” (nr 420); „Kto ufa miłosierdziu Mojemu, nie zginie” (nr 723); „Prędzej niebo i ziemia obróciłyby się w nicość, aniżeliby duszę ufającą nie ogarnęło miłosierdzie Moje” (nr 1777).
Osoby, które doświadczyły, czym jest zaufanie Panu Bogu, dają o tym świadectwo. Przykładem jest ks. Dolindo Ruotolo, który uczył wezwania modlitewnego: „Jezu, oddaję się Tobie, Ty się tym zajmij!”. Jest to wyraz zawierzenia Panu Bogu. Święty Augustyn zaś napisał: „Pracuj tak, jakby wszystko zależało od ciebie, ale ufaj tak, jakby wszystko zależało od Boga”.
Biblia terminem „przymierze” określa zbawczą relację między Bogiem a Izraelem, zaś w szerszym znaczeniu – z całą ludzkością. Relacja ta zawsze jest inicjowana przez Boga, nigdy przez człowieka. Człowiek jest obdarowywany szczególnymi zbawczymi darami, w zamian natomiast powinien okazać Bogu posłuszeństwo. W Starym Testamencie możemy znaleźć opisy wielu przymierzy, chociażby układ Boga z Noem, któremu Bóg obiecał, że już nigdy nie ukarze ludzkości potopem. Kolejnym paktem, istotnym dla religii żydowskiej i całego Izraela, jest przymierze Boga z Abrahamem, choć modelowym przymierzem Starego Testamentu jest przymierze synajskie. Przymierze z Abrahamem jest dla ludu Bożego wręcz fundamentalne, gdyż to właśnie Abrahamowi Bóg złożył obietnice: licznego potomstwa, ziemi na własność i szczególnego błogosławieństwa (stąd zarówno to przymierze, jak i przymierze noachickie nazywa się przymierzem obietnicy). Te trzy obietnice tak mocno zaważyły na historii Izraela, że stały się podstawą zbawczej relacji. Każdy, kto był potomkiem Abrahama, miał przywilej należeć do ludu przymierza przez znak obrzezania, a ziemię Kanaan, którą Bóg wskazał Abrahamowi i dał mu na własność, każdy Izraelita uznawał za „swoją”. Wreszcie – każdy Izraelita mógł także w sposób wyjątkowy liczyć na Boże błogosławieństwo, bardziej niż inne narody. Warto jednak zaznaczyć, że Księga Rodzaju przekazuje nam dwa opisy zawarcia tego przymierza. Wersja kapłańska (rozdział 17) swoją uwagę koncentruje właśnie na wspomnianych obietnicach – stąd na tak rozumiane przymierze powoła się św. Paweł, argumentując, że Bóg najpierw złożył obietnice, a dopiero potem domagał się od Abrahama posłuszeństwa. Dlatego, według Pawła, uczynki nie dają zbawienia, lecz daje je Boża łaska, która uprzedza uczynki. Wersja jahwistyczna natomiast (rozdział 15) zawiera opis rytu zawarcia przymierza, który nawiązuje do starożytnych zwyczajów. Tutaj Bóg też składa obietnice – ale by je uwiarygodnić, zostaje zawarte przymierze według wskazówek samego Boga. Otóż Abraham przygotował przepołowione zwierzęta ofiarne i ułożył je tak, by w środku pozostało miejsce na przejście kontrahentów. Ryt ten ma niejako zapowiadać, co czeka tych, którzy okażą się niewierni zawieranemu przymierzu. Warte podkreślenia jest to, że środkiem, pomiędzy tymi połowami zwierząt przechodzi tylko ogień symbolizujący Boga, a zatem Bóg osobiście zawiera przymierze z Abrahamem. Jest to przymierze jednostronne, gdyż nie ma tu żadnej wzmianki o zobowiązaniach ze strony Abrahama. Jest natomiast uznanie wiary Abrahama, który uwierzył obietnicom Boga i zostało mu to poczytane jako zasługa – sprawiedliwość, dlatego jest on nazywany „Ojcem wierzących”. Nie ulega wątpliwości, że choć dla Izraela przymierze synajskie jest centralne (na jego mocy Izrael stał się ludem Bożym, otrzymał Prawo, a Mojżesz ustanowił kult ofiarniczy sprawowany przed Arką Przymierza), to jednak obietnice złożone Abrahamowi w tym przymierzu stały się nieodłącznym elementem zbawczej więzi między Bogiem a Izraelem. Izraelici mogli zawsze powoływać się na te obietnice.
Ojciec Święty Franciszek mianował 17 kwietnia 2025 r. o. Marka Ochlaka OMI, przełożonego Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, biskupem diecezji Fenoarivo Atsinanana na Madagaskarze.
Nowy oblacki biskup urodził się 14 marca 1966 r. w Nowym Mieście Lubawskim. Uczył się w oblackim Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach k. Inowrocławia (1981-1985). Do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej wstąpił w 1985 r. Po odbyciu nowicjatu w Kodniu nad Bugiem, 8 września 1986 r. złożył pierwszą profesję zakonną i rozpoczął studia seminaryjne w Obrze k. Wolsztyna, gdzie 8 września 1990 r. złożył śluby wieczyste. Święcenia prezbiteratu o. Marek Ochlak przyjął 20 czerwca 1992 r. z rąk bp. Zdzisława Fortuniaka, ówczesnego biskupa pomocniczego Archidiecezji Poznańskiej.
Sprawiedliwość nie może być ostatnim zawołaniem chrześcijan. Od niej ważniejsza jest miłość do ostatniego tchnienia – powiedział abp Adrian Galbas podczas liturgii Wieczerzy Pańskiej w archikatedrze warszawskiej. Podkreślił, że w miłości nie ma handlu, ale chodzi o wielkoduszność.
W Wielki Czwartek metropolita warszawski abp Adrian Galbas przewodniczył wieczorem mszy Wieczerzy Pańskiej w archikatedrze św. Jana Chrzciciela.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
