Reklama

Aspekty

Szczególnie chcę prosić o dar jedności

Musimy ciągle na nowo odnajdywać w sobie siłę do przekazywania zachwytu nad Barankiem naszym braciom i siostrom na Środkowym Nadodrzu – mówi biskup nominat Adrian Put.

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 28/2022, str. IV

[ TEMATY ]

bp Tadeusz Lityński

Bp Adrian Put

Katarzyna Krawcewicz

Biskup nominat Adrian Put z bp Tadeuszem Lityńskim

Biskup nominat Adrian Put z bp Tadeuszem Lityńskim

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Katarzyna Krawcewicz: Co czuje kapłan, gdy ogłoszona zostaje jego nominacja na biskupa?

Ks. Adrian Put: Wiadomość, że Ojciec Święty wyznaczył mnie do podjęcia posługi biskupa w Kościele zielonogórsko-gorzowskim poznałem kilka dni wcześniej. Czas pomiędzy poznaniem woli papieża a jej publicznym ogłoszeniem przeżywałem głównie w ciszy i na modlitwie. Wracając z nuncjatury pierwsze swoje kroki skierowałem do Matki Bożej w Rokitnie. Czułem, że tylko tam, pod Jej wzrokiem, znajdę ukojenie. A serce miałem wówczas bardzo skołatane. I tam, w Rokitnie, u Matki Bożej znalazłem ukojenie. Bardzo mocno przeżyłem na modlitwie słowa Pana, który z krzyża powiedział swojej Matce: Oto syn Twój. Może zabrzmi to zbyt górnolotnie, ale w tych chwilach właśnie Matka Boża z Rokitna stała się dla mnie prawdziwą skałą obronną. W Jej wizerunku znalazłem pokój i nadzieję. W ostatnią noc przed publicznym ogłoszeniem decyzji papieża Franciszka bardzo potrzebowałem modlitwy. I wówczas znów to Ona, Matka Pana, przyszła mi z pomocą.

Czego, Księdza zdaniem, najbardziej dziś potrzebuje Kościół naszej diecezji?

Tego, co potrzebuje każdy inny Kościół: zgromadzić się jako jeden Lud Boży na uwielbieniu Baranka, który prawdziwie jest obecny w swoim Kościele. Zachwyt nad Tym, który życie daje światu, zrodzi w nas na nowo potrzebę głoszenia Go innym. A owi inni, gdy zobaczą w nas zachwyt nad Barankiem, staną się z nami wspólnotą Ludu Bożego. Taki jest Kościół i tego potrzebuje każdy Kościół. Także nasz. Nie jesteśmy tutaj inni. Musimy tylko ciągle na nowo odnajdywać w sobie siłę do przekazywania zachwytu nad Barankiem naszym braciom i siostrom na Środkowym Nadodrzu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kim powinien być biskup dla swoich diecezjan?

Tego będę się ciągle uczył. Mam taką nadzieję, że kiedyś zrozumiem, co to znaczy być biskupem. Ale pewne rysy tej posługi odkrywam już dzisiaj: to ten, który idzie na czele stada i nie boi się tego co przed nim; to także ten, który wyruszy w nieznane, by zgromadzić rozproszone owce; i to także ten, który życie swoje daje za owce.

Reklama

Wielu ludziom, również tym będącym blisko Kościoła, biskupi kojarzą się z osobami odległymi, niedostępnymi – co można zrobić, żeby zmniejszyć ten dystans?

Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Może dlatego, że ja zawsze spotykałem biskupów, którzy byli blisko. Nie oznacza to, że biskup musi być ciągle dostępny. Biskup ma wiele obowiązków, którym musi się poświęcić. Ale nade wszystko musi mieć czas na pustynię i modlitewne ogołocenie w swoim życiu. Bo jeśli będzie miał na pustyni czas na relację z Panem, to będzie miał także czas na relację z braćmi. Co zatem zrobić, by zmniejszyć ten dystans? Pozwolić biskupowi i kapłanowi, by mogli wychodzić na pustynię.

Pełni Ksiądz funkcję moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie, odpowiada też za Diecezjalny Ośrodek Katechumenalny. Czy nominacja na biskupa oznacza koniec tych posług?

Takie decyzje należą do biskupa diecezjalnego. Moim zadaniem jest go wspierać i pomagać mu. I to on nakreśli mi zakres obowiązków. Sprawy związane z posługą w Ruchu Światło-Życie trzeba oddać pod rozeznanie Diecezjalnej Kongregacji Diakonii Ruchu Światło-Życie i to zgromadzenie powinno przedstawić bp. Tadeuszowi nowych kandydatów na moderatora diecezjalnego. W Ośrodku Katechuemenalnym mam już wicedyrektora, który zapewne będzie w większym stopniu odpowiadał za to dzieło w diecezji.

A co z Aspektami? Czy nadal będą bliskie Księdza sercu?

Mam nadzieję, że pozwolicie mi od czasu do czasu coś napisać? Szczególnie bliskie były mi tematy z historii Kościoła na naszych ziemiach. Jeśli znajdę coś ciekawego, to będę prosił Was o możliwość podzielenia się tym z Czytelnikami Niedzieli. Aspekty były i są istotną częścią mojej posługi w Kościele diecezjalnym przez ostatnie 11 lat. Takie doświadczenie zawsze zostawia błogosławiony ślad w sercu.

O co nowy biskup pomocniczy chce prosić diecezjan?

Prosząc o modlitwę błagam o dar, który już płynie do mnie szerokim strumieniem. Więc prosząc o nią chcę za nią także podziękować. Ale szczególnie chcę prosić o dar jedności w liturgii, głoszeniu słowa i czynienia dobra w Kościele. Sam nie podołam tym zadaniom. Dlatego bardzo potrzebuję współbraci i sióstr, którzy chcą wraz ze mną zachwycać się liturgią Pana, słowem Pana, miłością Pana i Duchem Pana, który spaja wszystko w miłości.

Bp Tadeusz Lityński:

Nowy biskup pomocniczy to wielka radość dla Kościoła lokalnego, dla całej diecezji. W roku jubileuszowym odczytujemy to wydarzenie, jakim jest nominacja ks. Adriana Puta, jako szczególny znak Bożej Opatrzności.

Dostrzegam, że posługa biskupia, zwłaszcza po bolesnym okresie pandemii, wymaga dużej aktywności, odpowiedzi na różne inicjatywy, zaproszenia duszpasterskie, modlitewne, organizacyjne, a także związane z życiem społecznym Kościoła. Dlatego też bardzo się cieszę z nominacji księdza Adriana. Życzę biskupowi nominatowi, żeby – tak jak to pięknie ujął papież Benedykt XVI – był przyjacielem Jezusa z tą misją posłania do wszystkich i żeby to skutecznie realizował.

Biskup nominat ma szczególny dar do bycia z ludźmi. Dzięki zacięciu historycznemu jest dobrze zorientowany w historii lokalnego Kościoła, w tych dziełach Bożej Opatrzności, które przez wieki się wpisywały w życie Kościoła na Ziemi Lubuskiej. Ale także potrafi, szczególnie w relacjach z młodymi ludźmi, współpracować, działać razem. Widoczne to jest zwłaszcza w jego zaangażowaniu w Ruch Światło-Życie, ale nie tylko. Myślę, że to ogromny atut, który jest dzisiaj bardzo potrzebny – i ogólnie w pracy duszpasterskiej, i w posłudze biskupiej.

Dziękując mu za dotychczasową pracę na wielu odcinkach życia Kościoła diecezjalnego i nie tylko, wyrażam nadzieję, że będzie wspierał życie tego Kościoła swoją modlitwą, pracą duszpasterską i tym, co jest przypisane jego charyzmatowi i talentom, które posiada.

/Oprac. kjk

2022-07-05 12:23

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Biskup ustanowił stałych lektorów i akolitów

[ TEMATY ]

bp Tadeusz Lityński

diecezja zielonogórsko‑gorzowska

lektorzy

akolici

ks. Adrian Put "/Niedziela"

Nowi akolici z bp. Tadeuszem Lityńskim

Nowi akolici z bp. Tadeuszem Lityńskim

W sobotę 5 czerwca bp Tadeusz Lityński ustanowił stałych lektorów i akolitów w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Już od jutra rozpoczną oni posługę w kościołach na Środkowym Nadodrzu

Zarówno nowi lektorzy, jak i akolici, przygotowywali się do tej posługi przez ostatnie dwa lata pod kierunkiem ks. dr. Tomasza Sałatki. Studium liturgiczno-pastoralne wprowadzające w tematykę ich posługi odbywało się w Instytucie Filozoficzno-Teologicznym im. Edyty Stein w Zielonej Górze.

CZYTAJ DALEJ

Ks. Piotr Pawlukiewicz: Bóg nie może się na Ciebie doczekać!

2024-03-27 07:20

[ TEMATY ]

ks. Piotr Pawlukiewicz

B.M. Sztajner/Niedziela

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

Pomyślałem sobie: „Boże, ta babcia nawet jeszcze Komunii Świętej nie przyjęła, a już się w niej wyzwalają czyny miłości. Jaka ta miłość jest niecierpliwa! Jak się nie może doczekać!”. Tak samo nie może się doczekać Bóg. Na ciebie.

Jeszcze jeden fragment Ewangelii. Pozornie też wam znany, ale czy na pewno? „Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego ». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę». Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się»”*.

CZYTAJ DALEJ

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję