Nie od dziś wiemy, że jesteśmy starzejącym się społeczeństwem. Coraz więcej w nim seniorów świętujących setne urodziny. Patrzymy na nich z uznaniem, dopytujemy o recepty na długowieczność. Wyrażamy też podziw dla emerytów realizujących swe pasje i marzenia.

W naszym społeczeństwie przybywa także osób chorych. Wśród nich wielu jest seniorów potrzebujących stałej pomocy medycznej i opieki. Nie zobaczymy ich na studiach, nie zauważymy na spotkaniu opłatkowym. Często w samotności przeżywają swe choroby, bo dzieci wyjechały w świat, bo bliscy już zmarli, bo tak się życie ułożyło… Dla tych osób spotkanie z drugim człowiekiem jest niezwykle cenne, a pomoc, którą otrzymują – bezcenna. Zazwyczaj świadczą ją wolontariusze hospicyjni – ludzie skromni, ale konsekwentni w tej posłudze. A w dzisiejszym świecie – niezastąpieni. Nie tylko w Światowy Dzień Chorego módlmy się za nich!

Wolontariusze z Domowego Hospicjum Królowej Apostołów na Kurdwanowie w Krakowie opowiedzieli Niedzieli o swej posłudze. Poznajmy ich historie i wesprzyjmy, na miarę swych możliwości, to dzieło!

Marta Prochowska-Gabzdyl – jest żoną i mamą dorosłych dzieci: – Pomysł, aby zaangażować się w posługę hospicyjną, miał związek z chorobą i śmiercią mojej mamy. Pamiętam, że wtedy czułam się trochę bezradna… Po jakimś czasie usłyszałam o hospicjum, że można zostać wolontariuszem. Pomyślałam, że chyba bym chciała się tym zająć. I kiedyś, będąc na Mszy św. w kościele na Kurdwanowie, usłyszałam, że powstaje hospicjum. Odebrałam to jako szczególny znak. Stwierdziłam, że nie mogę zwlekać, że to jest zaproszenie skierowane do mnie. Poszłam na spotkanie i tak się zaczęło.

Należę do grupy wolontariuszy, którzy mają pod opieką ludzi starszych, przewlekle chorych. W tej chwili pomagam dwóm osobom chorym na SM. Pan wymaga już karmienia, a pani, chociaż porusza się na wózku, to nieźle sobie radzi. Poza tym ma wsparcie sąsiadów, rodziny. Ja robię jej zakupy, zmieniam pościel.

Chorzy, a niejednokrotnie ich bliscy, potrzebują obecności kogoś, rozmowy. Czasem łatwiej pewne tematy poruszyć z kimś spoza rodziny, z osobą neutralną. Jej wyjawić lęki, obawy. To też jest rola wolontariusza; dać czas, wysłuchać, nie pouczać. Dla mnie te osoby, te rodziny, które poznałam jako wolontariuszka, to są bohaterowie codzienności. Opiekują się swoimi chorymi tak po cichu, ale też zmagają się z własnymi zwątpieniami, a także ze zmęczeniem i fizycznym, i psychicznym. Ich oddanie jest zdumiewające, budzi mój podziw. Ponadto jako wolontariusz uświadamiam sobie, że w takich niezwykle trudnych sytuacjach ludzie sobie radzą. Okazuje się, że zawsze jest jakieś wyjście. Zrozumiałam także, że trzeba się nauczyć prosić o pomoc. Często jest tak, że bliscy chorego czują się zobowiązani do opieki, są pod presją, że muszą dać radę. Tymczasem zawsze warto zwrócić się o pomoc. Jeśli nawet ktoś odmówi, to ktoś drugi da wsparcie.

Wolontariat hospicyjny to taka aktywność, posługa, co do której nie mam najmniejszych wątpliwości, że jest ważna, że ma sens.

Mariusz Uchwat – jest mężem, ojcem, z zawodu – informatykiem: – Decyzja, że zostanę wolontariuszem dojrzewała we mnie powoli. Najpierw spontanicznie zacząłem pomagać znajomym, którzy mieli chore dziecko. Do rehabilitacji dwa razy dziennie potrzebna była pomoc dwóch osób przez dwie godziny. Byłem jednym z wielu pomagających. Potem moja mama zachorowała na Alzheimera. Gdy choroba postępowała, a ja już nie byłem w stanie się nią opiekować, udało się znaleźć miejsce w DPS-ie, gdzie mama miała do końca zapewnioną opiekę. Jestem bardzo wdzięczny osobom, które tam pracowały. Gdy mama zmarła, chciałem w jakiś sposób odwdzięczyć się, spłacić dług. Tak zacząłem pomagać chorym.

O tym, że hospicjum na Kurdwanowie potrzebuje wolontariuszy, dowiedziałem się z rozdawanych w niedzielę przed kościołem ulotek. Wziąłem jedną, no i w końcu się zdecydowałem. Niedługo będzie 5 lat. Jako wolontariusz pomagam choremu mężczyźnie, który nie chodzi. Jestem u niego dwa razy w tygodniu – we wtorek i w czwartek. Aby zdążyć przed pracą, wstaję ok. 6. Gdy już jestem na miejscu, to za pomocą podnośnika przenoszę chorego z łóżka na wózek. Potem pomagam mu w toalecie, podaję śniadanie. To jest takie moje główne zadanie.

Podziwiam mojego podopiecznego, bo nie wyobrażam sobie, że można być tak zależnym od innych ludzi. Jednocześnie te spotkania, wizyty u chorego pomagają mi docenić to, co mam. Nawet to, że sam mogę wstać z łóżka. Czasem też rodzi się w człowieku radość, zadowolenie, że można pomóc, że jest się przydatnym. A trochę też ustawia dzień, bo zamiast dłużej pospać, od rana ma się zadanie. O jego wykonaniu trzeba pamiętać, bo przecież ten chory człowiek czeka…

Dorota Warcholak – jest żoną, mamą trójki dzieci (aktualnie nie pracuje zawodowo): – Już od podstawówki byłam aktywna i lubiłam pomagać. W czasie studiów należałam do Beczki u ojców dominikanów. W grupie charytatywnej „Szpunt” wspólnie z przyjaciółką Ewą pomagałyśmy m.in. osobom starszym, dzieciom z porażeniem mózgowym, ofiarom przemocy domowej z domu samotnej matki.

Gdy najmłodsze dziecko poszło do szkoły, postanowiłam wrócić do wolontariatu i pomyślałam o hospicjum na Kurdwanowie. Pięć lat temu zgłosiłam się, porozmawiałam z szefową, wypełniłam dokumenty, no i się zaczęło. Pamiętam, że na początku miałam odwiedzać chorego na nowotwór pana, ale on zmarł i wtedy spotykałam się z jego żoną, aby porozmawiać, wyjść na spacer. Potem zostałam skierowana do pana Marka, który ma stwardnieniem rozsiane, jest osobą leżącą. To jeden z najstarszych podopiecznych naszego hospicjum. Wspólnie ze zmienniczką Martą chodzimy, aby go nakarmić. W międzyczasie miałam też innych podopiecznych. Jednym z nich był starszy mężczyzna z Alzheimerem. Potrafił zamiast do łazienki wyjść z mieszkania. Chodziłam tam, aby pomóc jego żonie. Pamiętam, że to był przeuroczy człowiek, lubiłam z nim rozmawiać… Potem była też pani chora na nowotwór, której robiłam zakupy i dotrzymywałam towarzystwa, gdy jej syn był w pracy.

Nie jest łatwo nawiązać kontakt z osobami chorymi, nawet jak się jest takim wygadanym jak ja (śmiech). Zwłaszcza, jeśli to są mężczyźni, którym trudniej się otworzyć. Gdy zostałam wolontariuszką, musiałam się nauczyć słuchać, również o bólu i cierpieniu…

Pomaganie chorym i ich bliskim sprawia, że jestem pewna, że dobrze wykorzystuję dany mi czas. To uskrzydla człowieka, daje radość, satysfakcję. A gdy sama przeżywam trudniejsze chwile, to patrzę na nie przez pryzmat osób chorych, ich cierpienia. To uczy człowieka pokory, prostuje go, wzmacnia wiarę i wskazuje kierunek działania.