Kroczyć z Miłosierdziem

Hasło dobrze wpisuje się w sytuację, którą teraz przeżywamy. Epidemia koronawirusa odcisnęła negatywne piętno na praktykowaniu wiary i dlatego chcemy Boga o tę wiarę prosić. Szczególnie będziemy się o nią modlić dla młodego pokolenia. Jednocześnie to hasło uzmysławia nam, że, aby nasza wiara miała szansę rozkwitnąć, musi być zakorzeniona we wspólnocie, jaką jest Kościół – mówi ks. Marcin Samek, główny przewodnik pielgrzymki. Czterodniowy marsz do Łagiewnik odbywać się będzie z towarzyszeniem Najświętszego Sakramentu. W każdej grupie monstrancja zagości minimum raz. Nieść ją będą kapłani. – Jest to dość wymagające, bo monstrancja waży 13 kg. Ale damy radę. Jej obecność sprawia, że jesteśmy jednocześnie pielgrzymką i dużą procesją eucharystyczną – podkreśla ks. M. Samek.

Wciąż na topie

Reklama

Zaraz po pandemicznym lockdownie na pątniczy szlak wróciło prawie 1200 osób. Według założeń organizatorów w tym roku może być ich o 200 więcej. Zwiększone zainteresowanie tematem pielgrzymki dało się odczuć w rozsianych po diecezji punktach, w których prowadzono zapisy. Ostateczna liczba znana będzie w dniu wymarszu. Na listach obok mieszkańców Podbeskidzia znalazły się osoby z różnych rejonów Polski. – Mamy ludzi z Pszczyny, Warszawy, Gliwic oraz z okolic Krakowa, przez które przechodzimy, m.in. z Mogilan. Pielgrzymi robią dobrą robotę u rodzin, które ich nocują. To sprawia, że gospodarze zachęceni ich przykładem, meldują się w Bielsku-Białej, aby iść do Łagiewnik – wyjawia Irena Papla z biura pielgrzymkowego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kto idzie?

– Według naszych statystyk tegoroczna pielgrzymka przyciągnie sporo debiutantów. Będzie ich ponad 10%. Widzimy też duży zaciąg ludzi młodych. Co trzeci pielgrzym nie skończył 20. roku życia. Jeśli tę granicę przesuniemy do trzydziestki, to wychodzi na to, że w tej kategorii wiekowej figuruje aż 40% zapisanych – wskazuje I. Papla. – Do młodych przemawia formuła pielgrzymki. Po miesiącach izolacji ci z nich, którzy szukają Boga, mogą spotkać się z podobnie myślącymi rówieśnikami. Wiedzą, że czeka na nich modlitwa, konferencje, adoracja, ale i pogaduchy, śmiech, taniec, żarty. Jednym słowem spotkanie się z Panem w drugim człowieku. Oni doświadczają Kościoła, który żyje i jest różnorodny. Doświadczają religijnej integracji na wielu płaszczyznach – wskazuje ks. M. Samek. Jednocześnie kapłan dodaje, że format pielgrzymki sprzyja ludziom w różnym wieku i o różnym nasyceniu wiarą. Idą w niej ci, co bardzo wierzą, i ci, co przechodzą przez różne światopoglądowe kryzysy. Swoje zacne miejsce w pątniczych szeregach zajmują również seniorzy, którzy są pomostem łączącym tradycję ze współczesnością. – Osoby, które ukończyły 65. rok życia, muszą nam przedstawić pisemną zgodę od lekarza. Potrzebujemy też od nich wykazu leków, jeśli jakieś biorą. W razie interwencji medycznej taki zestaw informacji bardzo ułatwia pracę maltańczykom – mówi I. Papla.

Kropielnica dla każdego

W pierwszych edycjach pielgrzymki ks. Mikołaj Szczygieł chodził od grupy do grupy z uprzednio przygotowanymi konferencjami. Obecnie każdy z księży przewodników indywidualnie dobiera temat i formę rozważań. Na pewno na trasie nie będzie uprawiana żadna apologia Jana Pawła II. – Zastanawialiśmy się w sztabie i doszliśmy do wniosku, że Jan Paweł II obroni się swoimi dokonaniami bez naszej pomocy. Za to większą uwagę skupimy na chrzcie i na sakramentaliach. Chcemy przypomnieć znaczenie tego, co poświęcone, modlitwy do Michała Archanioła czy udzielanego błogosławieństwa – mówił ks. M. Samek. Wprowadzeniem do powyższych zagadnień będzie prezent w postaci kropielnicy, jaki otrzymają wszyscy pątnicy. – Będzie ją można umieścić w domu przy drzwiach wejściowych. Każde wyjście, każde zanurzenie palców w wodzie święconej i uczynienie znaku krzyża będzie przypomnieniem sakramentu chrztu. Jednocześnie będzie potwierdzeniem deklaracji, że jestem osobą wierzącą – dodaje kapłan. Wśród wątków, które usłyszą pątnicy będą dwa świadectwa osób świeckich. Jedno dotyczyć będzie osobistej historii człowieka uwikłanego w sekciarstwo, a drugie, przybliży temat związany z powstaniem w Lipniku grup regularnie odmawiających Koronkę do Bożego Miłosierdzia.

Po własnych śladach

– Z pewnością weteranów trasa nie zaskoczy. Żadnych zmian nie planujemy, bo i też nie ma takiej potrzeby. Jeszcze w marcu zrobiliśmy na niej rekonesans. Jedyne, co odnotowaliśmy, to prace drogowe na odcinku prowadzącym ze Stanisławia. W sumie nic wielkiego. Na pewno sporym ułatwieniem w przeprowadzeniu pielgrzymów jest oddanie przez drogowców łącznika między Centrum Jana Pawła II a sanktuarium Miłosierdzia Bożego. To sprawia, że pokonanie ostatnich kilkuset metrów będzie dziecinnie proste – mówi Paweł Pawlicki, pilot pielgrzymki. W cztery dni marszu pątnicy pokonają dystans liczący około 107 km. Za ich sprawą do Łagiewnik znów wkroczy jedyna w Polsce diecezjalna piesza pielgrzymka, której celem jest uwielbienie Jezusa Miłosiernego.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”