Reklama

Niedziela Legnicka

A może kapłaństwo?

Matury za nami, czas zastanowić się nad wyborem dalszej drogi życia. Wyższe Seminarium Duchowne diecezji legnickiej rozpoczęło nabór kandydatów do seminarium i do kapłaństwa.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kto może ubiegać się o przyjęcie do seminarium? Rektor ks. Tomasz Metelica podkreśla, że kandydat powinien mieć szczerą chęć służenia Bogu i ludziom, odznaczać się wzorową postawą moralną, posiadać stosowne uzdolnienia intelektualne, a także cieszyć się dobrym stanem zdrowia. W przypadku kandydatów starszych (powyżej 35. roku życia) droga ewentualnej formacji jest prowadzona indywidualnie. – Powołanie to nie tylko kwestia tego, że ktoś dobrze się czuje w przestrzeni Kościoła. Stoimy na stanowisku, że jest to dar Boży. To Pan Bóg wybiera konkretne osoby, te, które sam chce. Seminarium pomaga w tym, żeby zrealizować ten Boży plan – podkreśla.

Reklama

Rekrutacja odbywa się w następujących etapach: najpierw należy umówić się na rozmowę kwalifikacyjną. Proponowane terminy rozmów to: 14, 15 lub 16 lipca. Istnieje możliwość dopasowania terminu indywidualnie. Na tę rozmowę należy też przynieść ze sobą wskazane dokumenty, m.in. świadectwo maturalne, opinię proboszcza, katechety, świadectwo o stanie zdrowia, świadectwo chrztu i bierzmowania. Kolejnym krokiem będzie egzamin z wiedzy biblijno-katechizmowej, który przewidziany jest na 18 lipca. Jaki materiał obowiązuje? Youcat. Katechizm Kościoła Katolickiego dla młodych (wydanie II poprawione), część I i III oraz Ewangelia wg św. Marka. Po zakończeniu tych etapów, kandydat zostanie powiadomiony osobiście o decyzji przełożonych i rektora. Jeżeli kandydat zostanie przyjęty, rozpocznie formację na roku propedeutycznym w Świdnicy. – To pierwszy i podstawowy krok na drodze formacji. Jego celem jest położenie solidnych podwalin pod życie duchowe oraz systematyczna i pogłębiona formacja ludzka. Przedmiotem rozeznania jest relacja z osobą Jezusa, a w kontekście tej relacji – rozeznawanie powołania. Choć nie jest to czas studiów filozoficzno-teologicznych, nie zaniedbuje się formacji intelektualnej – wyjaśnia ks. Tomasz.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kolejny etap to stawanie się uczniem Chrystusa. – To pogłębienie podstaw wiary. Celem jest budowanie osobowej więzi seminarzysty z Chrystusem oraz dojrzewanie w harmonii ze wzrostem duchowym. Jednocześnie to czas studiów filozoficznych. Zwieńczeniem tego etapu jest obrzęd kandydatury i przyjęcie stroju duchownego – dodaje.

Trzeci etap to upodabnianie się do Chrystusa. – Można powiedzieć, że jest to upodabnianie się do Chrystusa Pasterza: życie cnotami kardynalnymi, radami ewangelicznymi i oddziaływaniem Ducha Świętego – to cel formacji trwającej minimum 3 lata. Kleryk zdobywa umiejętność odczytywania wydarzeń i sensu życia w świetle słowa Bożego, w postawach wiary i nawracania się. W czasie studiów teologicznych, które mają zakończyć się uzyskaniem tytułu magistra teologii, seminarzyści otrzymują kolejno posługi lektoratu i akolitatu – podkreśla. Nie może też zabraknąć wymiaru pastoralnego. – Jednym z głównych celów tego odcinka formacji jest włączenie alumnów w życie duszpasterskie w diecezji i we wspólnotach parafialnych. Ten etap kończy się święceniami diakonatu i prezbiteratu – wyjaśnia.

Warto dodać, że osoby, które będą oczekiwały na wyniki matur poprawkowych, mogą przystąpić do rekrutacji warunkowo, z możliwością dostarczenia świadectw maturalnych w późniejszym terminie. Szczegółowe informacje o warunkach rekrutacji znajdziemy na stronie WSD diecezji: www.seminarium.diecezja.legnica.pl, można też zadzwonić pod nr tel.: 880 644 402 lub napisać: seminarium@diecezja.legnica.pl.

2025-06-24 13:12

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Jubileuszowe Światowe Dni Młodzieży

Niedziela legnicka 13/2025, str. VI

[ TEMATY ]

diecezja legnicka

Radio Plus Legnica

Ks. Mateusz Wyspiański (z prawej) – diecezjalny dupszasterz młodzieży i ks. Mateusz Nawrot (z lewej) – koordynator ŚDM

Ks. Mateusz Wyspiański (z prawej) – diecezjalny dupszasterz młodzieży i ks. Mateusz Nawrot (z lewej) – koordynator ŚDM

W Wiecznym Mieście przygotowano ponad 40 wydarzeń związanych z Rokiem Jubileuszowym. Jubileusze będą przeżywały różne grupy m.in. katoliccy influencerzy, przedsiębiorcy, sportowcy, wolontariusze i rodziny.

Od 28 lipca do 3 sierpnia na jubileusz zaproszona została młodzież z całego świata. Na to wydarzenie wybiera się ponad 50-osobowa delegacja młodych ludzi z diecezji. – Chcemy przeżyć moment jubileuszowy w Wiecznym Mieście, w sercu Kościoła – podkreśla ks. Mateusz Nawrot, diecezjalny koordynator Światowych Dni Młodzieży. – Wybieramy się do Rzymu, by przejść przez Drzwi Święte w Bazylice św. Piotra, ale także w pozostałych Bazylikach Większych. Chcemy odwiedzić te miejsca i doświadczyć łaski jubileuszu. To także szczególne spotkanie z młodzieżą z całego świata. Jubileusz Młodych będziemy przeżywać w 2 wymiarach: pierwszy w wymiarze diecezjalnym. Jesteśmy zaproszeni do diecezji Asyż. Tam odwiedzimy Bazylikę św. Franciszka i grób bł. Carla Acutisa, którego kanonizacja odbędzie się w ramach Jubileuszu Nastolatków 27 kwietnia. Tradycyjnie, jak podczas każdych ŚDM, zamieszkamy u rodzin, które już na nas czekają, by nas ugościć. Druga część obchodów jubileuszowych to spotkanie globalne. Wyruszymy do Rzymu w poniedziałek 28 lipca, by wziąć udział w wydarzeniach jubileuszowych, które rozpoczną się we wtorek 29 lipca Mszą św. otwarcia na Placu św. Piotra w Watykanie, a zakończą się w niedzielę 3 sierpnia na Tor Vergata Mszą św. posłania pod przewodnictwem papieża – dodaje ks. Mateusz.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Leon XIV: przed Bogiem zdamy sprawę z troski o bliźnich i świat stworzony

2025-10-01 17:47

[ TEMATY ]

Leon XIV

Monika Książek

„Bóg zapyta nas, czy pielęgnowaliśmy i dbaliśmy o świat, który stworzył (por. Rdz 2, 15), dla dobra wszystkich i przyszłych pokoleń, oraz czy troszczyliśmy się o naszych braci i siostry” - stwierdził Ojciec Święty podczas konferencji zorganizowanej w 10. rocznicę publikacji encykliki Laudato si’ w Centrum Mariapoli w Castel Gandolfo.

Zanim przejdę do kilku przygotowanych uwag, chciałbym podziękować dwojgu przedmówcom, [Arnoldowi Schwarzeneggerowi i Marinie Silva - brazylijska minister środowiska i zmian klimatycznych - przyp. KAI], ale chciałbym dodać, że jeśli rzeczywiście jest wśród nas dziś po południu bohater akcji, to są to wszyscy, którzy wspólnie pracują, aby coś zmienić.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję