Red. Lidia Dudkiewicz: - Bracie Stanisławie, jak należy odróżniać dobro od zła?
Br. Stanisław Rybicki FSC - Propaganda, reklama, agitacja, sugestia - to zjawiska naszej codzienności. Nie lada to sztuka odróżnić słuszność od ułudy w tym wszystkim, co
się nam proponuje. Stąd trafne pouczenie Seneki, by się wystrzegać zarówno łatwowierności, by nie ulegać ponętnym pokusom, jak też nadmiernego sceptycyzmu. Stąd konieczność rozsądnego odróżniania prawdy
od fałszu, dobra od zła. Niebezpieczeństwo relatywizmu zawsze nam zagraża. Ciągle obowiązuje nas właściwa formacja głosu sumienia. Ciągle trzeba nam iść za pouczeniem św. Piotra, by odrzucać
„wszelkie zło i fałsz”, by zdecydowanie zawierzać „Temu, który sądzi sprawiedliwie”, który jest „Drogą, Prawdą i Życiem”.
Ten, który jest samą Prawdą, objawia Siebie swoim wybranym - Abrahamowi, Mojżeszowi, prorokom, apostołom, świętym, ale ze szczególnym upodobaniem „prostaczkom”. Ci ostatni
bowiem są bardziej otwarci na słowo Boże. To im właśnie - aż po nasze czasy - Jezus w swym Kazaniu na Górze objawia Siebie. To oni, tak zwani „ubodzy Jahwe”, są Jego
zwiastunami, głosicielami Jego miłosierdzia. To zwiastowanie bynajmniej nie koliduje z teologią, lecz stanowi jej charyzmatyczne światło, którego poręczenie dane jest Kościołowi. W ten
sposób możemy się ustrzec dwojakiego błędu, wciąż nam grożącego, by „wierzyć wszystkim i nie wierzyć nikomu”. Tak oto prawda i kult stanowią zintegrowaną całość Objawienia.
Byle tylko człowiek nie próbował wierzyć podszeptom uwodziciela kuszącego nie tylko pierwszych rodziców. Dzieje świata to ustawiczna walka o wierność prawdzie, o wierność prawdzie
nie kolidującej z miłością.
Niechaj nie będzie kolizji między wiarą a życiem, między prawdą a życiem, między „ja” a „my”, między wiarą a jej logiką, „abyśmy
byli jedno i jedno mieli serce”. Wtedy nie będzie rozbieżności między „wierzyć wszystkim i nie wierzyć nikomu”. Inaczej góruje fałsz i nienawiść. Inaczej
człowiek żyje „quasi Deus non daretur”, „jak gdyby Boga nie było”, nad czym tak ubolewa Ojciec Święty, gdy pisze, że „wiara i rozum (fides et ratio) są jak dwa
skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy”, a tym samym realizacji uniwersalnej solidarności.
Gdyby św. Jan Paweł II żył, 18 maja obchodziłby urodziny. Jego wpływ na nas pozostaje wielki i błogosławiony. Papież Polak głosił Ewangelię z nową mocą, będąc we wszystkim wierny nauczaniu Jezusa. Gdy wspominam postać św. Jana Pawła II, to najpierw staje mi przed oczami jego wielka miłość do nas, jego rodaków, i do Polski.
Ta miłość wręcz przynaglała naszego Papieża do pielgrzymek do Polski. Także w Rzymie cieszyliśmy się szczególną troską. W „polskich” audiencjach, organizowanych czasem co kilka dni w Watykanie, uczestniczyły w sumie setki tysięcy osób. Gdziekolwiek Jan Paweł II rozmawiał z rodakami – w Polsce, w Rzymie czy w czasie spotkań z Polonią rozsianą po całym świecie – wszędzie okazywał swoją radość i wzruszenie. Przytulał, znajdował słowa otuchy, patrzył z czułością i troską. W czasie stanu wojennego organizował międzynarodową pomoc dla Polski. Gdy była taka potrzeba, to – jak mądrze kochający ojciec – przestrzegał nas przed naszymi słabościami. Mobilizował do nawrócenia i wierności Chrystusowi. Mówił z bólem o tym, co go w jego Ojczyźnie i w postawach Polaków niepokoiło czy wręcz bolało. Odnosił się do nas jak zatroskany i współcierpiący przyjaciel, a nie jak chłodny, zewnętrzny obserwator. Nie próbował nawet ukrywać swojej wielkiej miłości do Ojczyzny. W czasie czwartej pielgrzymki wręcz wykrzyczał swój niepokój o los Polski: „Może dlatego mówię tak, jak mówię, ponieważ to jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I zrozumcie, wy wszyscy, którzy lekkomyślnie podchodzicie do tych spraw, zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć!” (Kielce, 3 czerwca 1991 r.). Te słowa zawsze mnie wzruszają. Cała postawa św. Jana Pawła II w odniesieniu do rodaków i Ojczyzny świadczyła o tym, że w każdej chwili gotowy był oddać życie w obronie swojego ukochanego Narodu.
W dniach 20-22 października br., w Centrum Edukacyjno-Formacyjnym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej w Koszalinie, odbyło się spotkanie rzeczników diecezjalnych i zakonnych. Poprowadził je rzecznik Konferencji Episkopatu Polski ks. Leszek Gęsiak SJ.
Sesje robocze koncentrowały się wokół dwóch tematów: kwestii migracji w Polsce oraz komunikacji instytucjonalnej Kościoła w przestrzeni medialnej. Gościem specjalnym spotkania rzeczników był o. Stanisław Tasiemski OP, prezes Katolickiej Agencji Informacyjnej, który m.in. przedstawił aktualne plany Agencji i główne kierunki jej działań.
Przypomnij sobie słowa Matki Bożej z Fatimy o konieczności odmówienia przez Franciszka Marto wielu różańców. Wizjoner do końca swego krótkiego życia odmawiał tę modlitwę codziennie, wielokrotnie. Odchodził na bok, by nienagabywany do zabaw z rówieśnikami sięgać po różaniec. Nie chciał biegać wokół spraw tego świata, chciał biec do Nieba. Jego różaniec był „wędrówką”.
Długa wędrówka – a ta jest właśnie taka – jest zawsze wysiłkiem. Jest nużąca, wiąże się nawet ze zmęczeniem i bólem. Wszystko rekompensuje perspektywa osiągnięcia wyznaczonego celu. W przypadku różańca-wędrówki jest podobnie. Nie jest on przyjemnością, lecz trudem drogi. Nie musisz go nawet lubić! Możesz traktować go jako pokutę i właśnie to przede wszystkim ofiarować Niebu. Bo łatwo jest robić to, co lubimy, co sprawia nam przyjemność. Wiele większą zasługę ma ten, kto umie się przemóc, zmotywować i wykonać rzeczy wiążące się w wysiłkiem i cierpieniem. Każdy paciorek jest jak kolejny mały krok w stronę Nieba. Niebawem znajdziesz się tak blisko niego, że zauważysz zmiany. Coś z niebieskiego światła zacznie Cię nasączać, z wolna zaczniesz dostrzegać, że stać Cię na rzeczy tak niemożliwe jak zapomnieć głębokie urazy czy przebaczyć wielkie krzywdy… Odmawiasz różaniec jako wędrówkę, a ten owocuje w Twoim życiu nie dzięki Twej modlitwie dającej Ci radość, zanurzającej Cię w kontemplacji Boga, lecz dzięki modlitwie, która jest wysiłkiem kroczenia pod górę, by z każdym krokiem znaleźć się bliżej Nieba. Nielubiony i nierozumiany różaniec jako akt pokuty? Tak, bardzo owocnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
