29 czerwca obchodzimy uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, nazywanych w Tradycji Kościoła Książętami Apostołów. Już od roku 258 uroczystość obu apostołów obchodzono razem, tak jak dzisiaj, 29 czerwca, tak w Kościele Wschodnim, jak i Zachodnim. Stanowią oni zapewnienie jedności Kościoła złożonego z Żydów i pogan. Szymon i Szaweł byli Żydami; z ludzkiego punktu widzenia - poza wiarą Izraela - łączyło ich niewiele.

Szymon Piotr, podobnie jak większość uczniów Jezusa pochodził z Betsaidy, Galilejskiego miasta nad brzegiem jeziora Genezaret. Był on człowiekiem żonatym. Ewangelie wspominają, że Pan Jezus uzdrowił w Kafarnaum jego teściową. Szaweł natomiast pochodził z Tarsu w Cylicji ( dzisiejsza południowo-wschodnia Turcja), był Żydem z diaspory (tzn. mieszkał pośród innowierców), od chwili urodzenia, obywatelem rzymskim. Piotr był rybakiem, Paweł - rzemieślnikiem wytwarzającym wyroby skórzane, ale przede wszystkim był uczonym w Piśmie.

Nic nie zdawało się zapowiadać, że ci dwaj, tak różni od siebie Żydzi, kiedykolwiek się spotkają, co więcej - dojdą do porozumienia i będą współpracować w realizacji jednego dzieła. Kiedy zaś Szymon i Szaweł poznali się we wspólnocie Mesjasza jako Piotr i Paweł, droga ich wzajemnego zrozumienia była wciąż jeszcze kamienista, trudna, a przecież tym bardziej obiecująca.

Ewangelie synoptyczne mówią, że św. Piotr został powołany na ucznia przez Jezusa jako pierwszy. We wszystkich też listach apostołów wymienia się go na czele Dwunastu. Występuje on często w Ewangeliach jako rzecznik, przedstawiciel wszystkich apostołów i pierwszych wspólnot. Szaweł natomiast prześladował tych, którzy wyznawali wiarę w zmartwychwstanie - jak początkowo myślał - zwodziciela z Nazaretu. Gdy się więc nawrócił tym większe miały znaczenie dla niego słowa: "Nauka to zasługująca na wiarę i godna całkowitego uznania, że Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy. Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, by we mnie pierwszym Jezus Chrystus pokazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy w Niego wierzyć będą dla życia wiecznego" (1 Tm 1, 15).

Wokół św. Piotra zebrała się po ukrzyżowaniu Jezusa studwudziestoosobowa grupa podobnie myślących uczniów. Piotr objaśniał zgromadzonym ostatnie wydarzenia i opowiedział się za uzupełnieniem grupy Dwunastu przez wybór na apostoła Macieja. Zgromadzona przy Piotrze i Jedenastu wspólnota otrzymała przez Ducha, który zstąpił na nich w dniu Pięćdziesiątnicy, niezbędną odwagę, by wzywać cały Izrael i wszystkich ludzi do współpracy w zbawczej historii Nowego Przymierza - w zaczynającym się właśnie szerzeniu się "odkupienia".

Szaweł (hebr. Sza´ul), jak go nazywali rodacy na pamiątkę pierwszego króla Izraela, stał się sławny jako Apostoł Narodów, misjonarz pogan, pod imieniem obywatela rzymskiego "Paweł". Jego nawrócenie z krwawego prześladowcy pierwszych chrześcijan na wiarę, której staje się apostołem, równym w godności Piotrowi, nie mieści się w tradycyjnych kategoriach. Sam Paweł zrezygnował z prób wyjaśnienia tej przemiany. Po nawróceniu został w Damaszku włączony do wspólnoty i dopiero trzy lata później wrócił do Jerozolimy, gdzie poznał apostołów Piotra i Jakuba.

Paweł i Piotr wspierali wspólnie misję głoszenia Dobrej Nowiny wśród pogan, a później sami gorliwie prowadzili taką misję. Obaj pełnili tę posługę wiernie, nie zważając na żadne trudy i przeszkody, gotowi oddać nawet ziemskie życie dla swoich owieczek, dla ich zbawienia, a przede wszystkim dla Jezusa. O męczeństwie św. Piotra wspomina św. Klemens, następca w rządzeniu Kościołem rzymskim. Według jego świadectwa Piotr został umęczony i ukrzyżowany. Jednak, jak zeznaje, Piotr poprosił, aby go ukrzyżowano głową w dół, ponieważ nie czuł się godny umrzeć tak, jak jego Mistrz.

Gdy św. Paweł dowiedział się o prześladowaniach chrześcijan w Rzymie pośpieszył do nich, aby podtrzymać ich na duchu. Za jawne nauczanie został uznany za złoczyńcę i aresztowano go. Jako obywatel rzymski został prawnie osądzony, a sposobem wykonania na nim wyroku śmierci było ścięcie.

Św. Piotr jest autorem dwóch Listów, które wchodzą w skład Ksiąg Pisma św. Dedykował je swojemu uczniowi, Sylasowi. Napisane zostały w latach 63 i 64. Św. Paweł natomiast zostawił więcej dzieł pisanych, bo aż 14 Listów. Są one najpełniejszym i najpiękniejszym komentarzem Ewangelii, dlatego też Kościół korzysta z nich obficie tak w swej liturgii, jak też w godzinach kanonicznych, obowiązujących kapłanów.

Obaj Święci posiadają swoje sanktuaria. Największym ku czci św. Piotra jest bazylika wystawiona na jego grobie. Przy tej bazylice od 1377 r. mieszkają papieże, tam mają swoją rezydencję, która jest równocześnie stolicą państwa watykańskiego. Innymi miejscami kultu św. Piotra w Rzymie są: kościół św. Piotra w Okowach, wystawiony w miejscu, gdzie Apostoł miał być więziony; kościółek Quo Vadis przy Via Appia, wystawiony na miejscu, gdzie według podania miał się św. Piotrowi objawić Chrystus, kiedy Apostoł zamierzał ujść z Rzymu; a także bazylika św. Pudencjany, gdzie miał przebywać św. Piotr i stamtąd rządzić Kościołem. Na całym świecie zostało pobudowanych bardzo wiele świątyń poświęconych św. Piotrowi. Św. Pawłowi natomiast cesarz Konstantyn Wielki po roku 330 na miejscu jego męczeństwa wystawił bazylikę pod jego wezwaniem.

W naszej diecezji także znajdują się kościoły poświęcone tym Apostołom. W dniu 29 czerwca zatem odpust będzie w takich parafiach jak: Dołubowo, Serpelice, Siemiatycze Stacja, Śledzianów. Polecajmy się więc w naszych modlitwach tym świętym Apostołom. Módlmy się, abyśmy tak jak oni umieli swoją wiarę poświadczyć w życiu codziennym.