„Nawracajmy się” – pod takim hasłem 55 pielgrzymów z całej Polski jedzie na rowerach do Fatimy. Grupa wyjechała z Rzeszowa 1 lipca. Po 23 dniach jazdy i pokonaniu prawie 3800 kilometrów, pątnicy rowerowi zamierzają modlić się w Sanktuarium Matki Bożej w Fatmie.
Pielgrzymka rozpoczęła się o godz. 7.00 Mszą św. w Bazylice Ojców Bernardynów w Rzeszowie. Po Eucharystii pielgrzymi wyruszyli w kierunku Krakowa. Najmłodszy z kolarzy ma 16 lat, a najstarszy 74. Są to osoby z całej Polski, m.in z Gdańska, Warszawy i Śląska. W grupie 55 pielgrzymów jest 5 księży.
Pierwszy nocleg miał miejsce po przejechaniu 157 km w Niepołomicach. Niedzielna trasa prowadzi na południe do Cieszyna. W piątym dniu kolarze odwiedzą Mariazell, w ósmym dotrą do La Salette, w trzynastym – do Lourdes, w dwudziestym – do Santiago de Composteli. Ostatni, 21 etap, 23 lipca, zaprowadzi ich do Fatimy. Średnio pielgrzymi pokonują dziennie ok. 170 km. Najdłuższy odcinek z Lourdes do San Sebastian liczy 214 km. Łącznie trasa ma 3789 km, z czego 2926 km pielgrzymi przejadą rowerami, a pozostałe kilometry – autokarem.
Pątnicy rowerowi codziennie uczestniczą w Eucharystii, odmawiają różaniec, modlą się koronką do Bożego miłosierdzia, a w godzinach wieczornych uczestniczą w Apelu Jasnogórskim.
W drodze powrotnej autokarem pielgrzymi zatrzymają się na nocleg w Barcelonie, Ghiarze i Budapeszcie. Do Rzeszowa przyjadą 28 lipca.
Organizatorem pielgrzymki jest Akcja Katolicka Diecezji Rzeszowskiej. Jej przebieg koordynuje Jan Furtek.
Widok na Rzym ze wzgórza Monte Mario. To z tego miejsca pielgrzymi podróżujący via Francigena
po raz pierwszy mogli zobaczyć cel ich pielgrzymki – Bazylikę św. Piotra
Trwa Pielgrzymka Narodowa Polaków do Rzymu. Na pielgrzymiej trasie znajduje się wiele miejsc związanych życiem i męczeństwem pierwszych chrześcijan. – To pielgrzymka do źródeł wiary – mówi jedna z pątniczek z Opola.
W programie pielgrzymki organizatorzy zaplanowali Msze w czterech rzymskich bazylikach większych, w starożytności będących bazylikami czterech patriarchów: Zachodu (św. Jana na Lateranie), Konstantynopola (św. Piotra), Aleksandrii (św. Pawła za Murami) i Antiochii (Matki Bożej Większej). Jednak pielgrzymujący do Rzymu Polacy mają też czas, aby zobaczyć inne miejsca, związane z życiem chrześcijan poprzednich wieków. Dlatego chętnie odwiedzają napotykane na swojej drodze bazyliki i kościoły stacyjne, m.in. Bazylikę św. Sabiny na Awentynie.
– Francesco! Francesco! – głos Marii Giuseppy odbijał się od niskich kamiennych domków przy ul. Vico Storto Valle w Pietrelcinie. Ale chłopca nigdzie nie było widać, mały urwis znów gdzieś przepadł. Może jest w kościele albo na pastwisku w Piana Romana? A tu kabaczki stygną i ciecierzyca na stole. W całym domu pachnie peperonatą. – Francesco!
Maria Giuseppa De Nunzio i Grazio Forgione pobrali się 8 czerwca 1881 r. w Pietrelcinie. W powietrzu czuć już było zapach letniej suszy i upałów. Wieczory wydłużały się. Panna młoda pochodziła z rodziny zamożnej, pan młody – z dużo skromniejszej. Miłość, która im się zdarzyła, zniwelowała tę różnicę. Żadne z nich nie potrafiło ani czytać, ani pisać. Oboje szanowali religijne obyczaje. Giuseppa pościła w środy, piątki i soboty. Małżonkowie lubili się kłócić. Grazio często podnosił głos na dzieci, a Giuseppa stawała w ich obronie. Sprzeczki wywoływały też „nadprogramowe”, zdaniem męża, wydatki żony. Nie byli zamożni. Uprawiali trochę drzew oliwnych i owocowych. Mieli małą winnicę, która rodziła winogrona, a w pobliżu domu rosło drzewo figowe. Dom rodziny Forgione słynął z gościnności, Giuseppa nikogo nie wypuściła bez kolacji. Grazio ciężko pracował. Gdy po latach syn Francesco zapragnął być księdzem, ojciec, by sprostać wydatkom na edukację, wyjechał za chlebem do Ameryki. Kapłaństwo syna napawało go dumą. Wiele lat później, już w San Giovanni Rotondo, Grazio chciał ucałować rękę syna. Ojciec Pio jednak od razu ją cofnął, mówiąc, że nigdy w życiu się na to nie zgodzi, że to dzieci całują ręce rodziców, a nie rodzice – syna. „Ale ja nie chcę całować ręki syna, tylko rękę kapłana” – odpowiedział Grazio Forgione, rolnik z Pietrelciny.
Ponad pięćdziesięciu mężczyzn z różnych parafii diecezji łowickiej zostało w sobotę 20 września włączonych do grona szafarzy nadzwyczajnych Komunii Świętej. Uroczystości przewodniczył w katedrze łowickiej biskup Wojciech Osial. Kandydaci przygotowywali się do tej posługi przez kilka miesięcy i odtąd mogą zostać skierowani do pomocy w parafiach.
Potrzeba nowych szafarzy staje się w diecezji coraz wyraźniejsza, co związane jest zarówno z dużą liczbą wiernych w mniejszych wspólnotach, jak i z malejącą liczbą kapłanów. Posługa świeckich, wspierających duszpasterzy w udzielaniu Komunii Świętej, ma na celu nie tylko odciążenie duchownych, ale także budowanie wspólnoty parafialnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
