Buty muszą być nieco większe niż normalnie, tak aby pomieściły stopę ubraną w dwie skarpety: cienką i grubą – najlepiej wełnianą. Pamiętaj, że w czasie marszu twoje nogi nabrzmiewają i zbyt ciasny but stanie się „narzędziem tortur”. Zabierz ze sobą kilka par skarpet cienkich i dwie pary skarpet grubych (wełniane, bawełniane, frotte itp.). Zwróć uwagę czy skarpety nie ściągają się, albo czy szew nie uwiera. Zadbaj o stopy, mocz je w ciepłej wodzie z solą i natłuszczaj dobrym kremem do stóp, obetnij paznokcie na krótko, ale nie zbyt krótko - obcinanie paznokci na ostatnią chwile może dostarczyć wielu problemów. Ważne, aby po umyciu wcierać w skórę stóp dobry krem - sprawdza się z dodatkiem oleju lnianego. Nie poleca się mycia stóp w mydłach w płynie i sztucznych, pachnących żelach. Dobrze użyć naturalnego mydła, nawet szarego, a potem wetrzeć krem.
Reklama
Ubiór trzeba dopasować do warunków pogodowych, ale warto pamiętać, że nawet w czasie największych upałów lepiej iść w luźnej, lekkiej, przewiewnej bluzce lub koszuli z długimi rękawami, bo wtedy unikamy przykrych i bolesnych poparzeń. Chroń również swoje nogi – szczególnie, jeżeli jesteś uczulona, uczulony na opary asfaltu. Niejeden pątnik żałował później swojego zbyt lekkiego stroju. Idąc w kolumnie pielgrzymkowej „nie przywiązuj się” do jednego miejsca – jezdnia jest pochyła i ta okoliczność powoduje, że nogi pracują nierówno. Zmiana miejsc zapobiega przykrym następstwom (ostre bóle w stawach biodrowych, kolanowych bądź skokowych).
Na postojach unikaj gwałtownego ochładzania nóg – ulga chwilowa, a zapalenie pochewek, bądź ścięgien wielce prawdopodobne.
Jako bagaż podręczny zabierz mały, lekki plecak na szerokich, elastycznych, nie ocierających szelkach. Torby noszone w rękach i chlebaki przewieszone przez ramię mogą być przyczyną przykrych dolegliwości w okolicy stawu biodrowego
Koniecznie w czasie upałów nakrywaj głowę - czapka, kapelusz, nawiewna chustka. Niektórzy zabierają pieluchę z tetry - gdy słońce mocno przygrzewa moczą ją w wodzie i kładą na głowie. Szybko schnie, a przynosi prawdziwa ulgę i chłodzi.
Drodzy bracia i siostry,
„Dieu est le Dieu du coeur humain » [Bóg jest Bogiem serca ludzkiego] (Traktat o miłości Bożej, 1, XV): w tych pozornie prostych słowach znajdujemy pieczęć duchowości wielkiego nauczyciela, o którym chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć - św. Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła. Urodzony w 1567 r. w nadgranicznym regionie francuskim był synem Pana z Boisy - starożytnego i szlacheckiego rodu z Sabaudii. Żyjąc na przełomie dwóch wieków - szesnastego i siedemnastego - zgromadził w sobie to, co najlepsze z nauczania i zdobyczy kulturalnych stulecia, które się skończyło, godząc spuściznę humanizmu z właściwym nurtom mistycznym bodźcem ku absolutowi. Otrzymał bardzo dobrą formację; w Paryżu odbył studia wyższe, zgłębiając także teologię, a na Uniwersytecie w Padwie studiował nauki prawne, na życzenie ojca, zakończone świetnym dyplomem „in utroque iure” - z prawa kanonicznego i prawa cywilnego. W swej pogodnej młodości, skupiając się na myśli św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu, doświadczył głębokiego kryzysu, który doprowadził go do postawienia pytań o własne zbawienie wieczne i o przeznaczenie Boże względem siebie, przeżywając jako prawdziwy dramat duchowy podstawowe problemy teologiczne swoich czasów. Modlił się gorąco, ale wątpliwości wstrząsały nim tak mocno, że przez kilka tygodni prawie zupełnie nie mógł jeść ani spać. W szczytowym okresie tych doświadczeń udał się do kościoła dominikanów w Paryżu, otworzył swe serce i tak się modlił: „Cokolwiek się wydarzy, Panie, to Ty trzymasz wszystko w swych rękach, a Twoimi drogami są sprawiedliwość i prawda; cokolwiek postanowiłeś wobec mnie...; Ty, który zawsze jesteś sprawiedliwym sędzią i Ojcem miłosiernym, będę Cię kochał, Panie [...], będę Cię tutaj kochał, mój Boże i będę zawsze pokładał nadzieję w Twoim miłosierdziu i zawsze będę powtarzał Twoją chwałę... Panie Jezu, będziesz zawsze moją nadzieją i moim zbawieniem na ziemi żyjących” (I Proc. Canon., t. I, art. 4). Dwudziestoletni Franciszek znalazł spokój w radykalnej i wyzwalającej rzeczywistości miłości Bożej: kochać Go, nie chcąc nic w zamian i ufać w miłość Bożą; nie chcieć nic ponad to, co uczni Bóg ze mną: kocham Go po prostu, niezależnie od tego, ile mi to da czy nie da. Tak oto znalazł spokój a zagadnienie przeznaczenia [predestynacji] - wokół którego dyskutowano w owym czasie - zostało rozwiązane, gdyż nie szukał już tego, co mógł mieć od Boga; kochał Go po prostu, zdawał się na Jego dobroć. Będzie to tajemnicą jego życia, która pojawi się w jego głównym dziele: Traktacie o Bożej miłości.
Jak wygląda życie codzienne Kościoła, widziane z perspektywy metropolii, w której ważne miejsce ma Jasna Góra? Co w życiu człowieka wiary jest najważniejsze? Czy potrafimy zaufać Bogu i powierzyć Mu swoje życie? Na te i inne pytania w cyklicznej audycji "Rozmowy z Ojcem" odpowiada abp Wacław Depo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
