Niczym goście weselni z Pana Tadeusza w dobrych nastrojach rozpoczęliśmy polonezem Wojciecha Killara tę wyjątkową noc przełomu 2004/2005. Obawialiśmy się, czy z 8-miesięczną Joasią, 8-letnim Pawłem i 7-letnim Tomkiem ta noc rzeczywiście będzie miłym wspomnieniem. I nie zawiedliśmy się. Zarówno my, jak i dzieci bawiliśmy się doskonale.
A wszystko to za sprawą naszych organizatorów, obu par rejonowych: Ewy i Romka Kuczaków oraz Irenki i Jurka Wyporskich, którzy dzięki swojemu zaangażowaniu sprawili, że ani jedna chwila nie była nudna. Już polonez bardzo nas wszystkich zintegrował, a i kolejne punkty programu (odnalezienie wierszyka uprawniającego do nagrody, tańce integracyjne, wybór najsympatyczniejszej pary wieczoru i wiele innych) pobudzały nawet tych najbardziej zmęczonych codzienną pracą do szampańskiej zabawy. A było gdzie poszaleć. Skorzystaliśmy z gościnności ks. prob. Andrzeja Ignatowicza i nasz bal sylwestrowy został zorganizowany w podziemiach kościoła pw. Świętego Ducha, gdzie ogromna przestrzeń i imponujący wystrój sali (to, oczywiście, zasługa organizatorów) zespoliły naszą zabawę. Nad całością czuwał nasz moderator diecezjalny - ks. Dariusz Orłowski, który przed północą odprawił Eucharystię i modlitwą ogarnął nasze myśli i nas samych na kolejny rok.
Wystarczyło czasu na oglądanie wystrzałowych petard, które rozświetliły niebo swoim blaskiem po północy, jak też na ogromny tort, który „wjechał” do sali z ognistą fontanną. Nasz proboszcz rozpoczął bal modlitwą i błogosławieństwem, a po północy z wielkim zaangażowaniem podzielił ten wielki kremowo-owocowy wypiek. Trudno może uwierzyć, ale zabawa odbyła się bez kropli alkoholu i nikomu nie zabrakło ani dobrego humoru, ani też zapału do tańców. Jeśli dodamy do tego bardzo niski koszt i uginające się od jedzenia stoły, to cóż więcej trzeba, aby być naprawdę zadowolonym.
Nasi chłopcy, urzeczeni tą niezwykłą atmosferą, tylko prosili nas „jeszcze, jeszcze”, a Joasia... no cóż. Po odtańczeniu poloneza na rękach taty i skosztowaniu paru dozwolonych dla niej potraw, nie odmawiając w międzyczasie nikomu tańca, o 23., przy śpiewie kolęd, poszła spać. I w zaciszu bocznej salki smacznie sobie spała już do końca. A wytrwaliśmy do 3. rano. I mogliśmy również sami nacieszyć się swoją obecnością, obecnością bliskich znajomych i tym niecodziennym klimatem. Bal trwał dłużej, ale ze względu na chłopców, a przede wszystkim na nieuniknioną poranną pobudkę Joasi poddaliśmy się.
Wspomnień mamy wiele i wszystkie są bardzo pozytywne. Bardzo cieszyliśmy się, że mogliśmy w komplecie, na dużej sali, powitać Nowy Rok. I przyznajemy szczerze, że bardzo poważnie rozważamy już teraz kolejnego Sylwestra w tak doborowym towarzystwie.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Papież Leon XIV przesłał przesłanie wideo do uczestników VII Krajowej Konferencji Uzależnień we Włoszech i zaproponował konkretne działania mające na celu walkę z uzależnieniami i tendencją młodych ludzi do „zamykania się w sobie”.
VII Krajowa Konferencja ds. Uzależnień odbywa się w Rzymie. W swoim przesłaniu papież przyznał, że chociaż uzależnienia od narkotyków i alkoholu nadal są najbardziej powszechne, pojawiły się nowe ich formy. „Rosnące wykorzystanie internetu, komputerów i smartfonów wiąże się nie tylko z oczywistymi korzyściami”, powiedział, „ale także z nadmiernym ich używaniem, a to często prowadzi do uzależnień mających negatywny wpływ na zdrowie”. Papież ubolewał, że często są one „związane z kompulsywnym hazardem i zakładami, pornografią” oraz „niemal ciągłą obecnością na platformach świata cyfrowego”. W takich przypadkach, jak dodał „przedmiot uzależnienia staje się obsesją, warunkującą zachowanie i codzienne życie”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
