Większość osób z cukrzycą typu 2 bardzo dobrze i dobrze ocenia wsparcie bliskich – i jest to spójne z oceną ich bliskich.

Co trzeci twierdzi, że samodzielnie przygotowuje sobie posiłki, potwierdzają to ich bliscy, taki sam odsetek przygotowuje zdrowe posiłki wspólnie z bliskimi, niestety co piąta osoba z cukrzycą i bliski ignoruje zalecenie stosowania zasad zdrowego odżywiania.

Dramatycznie wygląda aktywność fizyczna chorych z cukrzycą typu 2 – odpowiedzi osób z cukrzycą i bliskich są tu spójne. 46% nie prowadzi żadnej aktywności fizycznej! Tylko co 5 osoba z cukrzycą organizuje aktywność fizyczną min.3 razy w tygodniu przez 30 min. 16% samodzielnie regularnie organizuje sobie aktywność fizyczną. Znakomita większość chorych (86%) nie posiada zwierzęcia domowego. Posiadanie czworonoga mogłoby pozytywnie wpłynąć na podniesienie poziomu aktywności fizycznej oraz na nastrój osób dotkniętych cukrzycą typu 2.

Większość osób z cukrzycą typu 2 odwiedza pielęgniarkę diabetologiczną i diabetologa wspólnie z osobą bliską, połowa chorych potrzebuje też towarzystwa osoby bliskiej podczas wizyt u lekarza POZ i u innych specjalistów.

Co trzecia osoba z cukrzycą przyznaje, że bardzo często rozmawia o cukrzycy z bliską osobą, jednak w ponad 40% zarówno osoby z cukrzycą, jak i ich bliscy potwierdzają, że choroba jest rzadkim tematem ich wspólnych rozmów.

Życie z cukrzycą typu 2 jest często zaskoczeniem i powodem znaczących zmian w życiu. Osoba z cukrzycą może być zagrożona śpiączką cukrzycową i licznymi chorobami towarzyszącymi, dlatego tak wysoki odsetek rodzin, w których nie porusza się tematu choroby jest niepokojący i powinien stać się celem działań edukacyjnych – mówi prof. Leszek Czupryniak, diabetolog.

Zupełnie inaczej, niż w przypadku osób z cukrzycą typu 1 wygląda rozkład zaufania do źródeł informacji. U osób z cukrzycą typu 2 i ich bliskich największymi autorytetami są: lekarze POZ, lekarze diabetolodzy i pielęgniarki. Pacjenci i ich bliscy doceniają też informacje przekazywane przez organizacje pacjentów, innych chorych i znajdujące się w materiałach edukacyjnych. Internet, prasa i telewizja nie cieszą się takim zaufaniem, jak powyższe źródła informacji.

Co trzecia (31%) z badanych osób z cukrzycą typu 2 zadeklarowała, że wie, jaki jest prawidłowy poziom glukozy we krwi dla osoby zdrowej. Niestety, z tej grupy tylko co piąta potrafiła podać prawidłowe wskazanie. W efekcie tylko 7% z ogółu wszystkich badanych osób z cukrzycą potrafiło podać prawidłowy poziom glukozy we krwi. Większość osób z cukrzycą (69%) przyznała, że nie zna tej wartości.

Jeszcze gorzej jest z wiedzą osób bliskich, które trzykrotnie częściej niż osoby z cukrzycą deklarowały, że wiedzą jaki jest poziom glukozy we krwi na czczo dla osoby zdrowej (91% osoby bliskie vs. 31% osoby z cukrzycą). Tylko 6% bliskich osób z cukrzycą przyznało, że nie zna tego wskazania. Niestety, z tej licznej grupy deklarujących, że ma tę wiedzę, ani jedna osoba nie podała poprawnej wartości!

Powyższe wyniki mówią jedno, już czas bić na alarm! Jest to zadziwiające, że osoby chore

na cukrzycę nie mają punktu odniesienia, jak dalece ich poziom glukozy odbiega od normy.

Z kolei bliscy, którzy powinni zdawać sobie sprawę, że są w grupie ryzyka wystąpienia cukrzycy, odczuwając również jakim wyzwaniem jest cukrzyca w rodzinie, nie mają podstawowej wiedzy – ubolewa edukatorka, Beata Stepanow.

Większość badanych potwierdza, że całe społeczeństwo powinno być edukowane w obszarze cukrzycy.

Ponad 60% osób z cukrzycą twierdzi, a bliscy to potwierdzają, że cukrzyca generuje wydatki pomiędzy 200 a 600 złotych miesięcznie, co trzeci chory przyznaje, że wydaje poniżej 200 zł miesięcznie w związku z cukrzycą.

Zatrważająca jest informacja, że 86% osób z cukrzycą i 85% bliskich nigdy nie zostało przeszkolonych z udzielania pierwszej pomocy, a przecież w przypadku hipoglikemii istnieje konieczność natychmiastowej pomocy, co więcej osoby z cukrzycą zagrożone są częstszymi epizodami sercowo-naczyniowymi (zawały, udary) – więc prawdopodobieństwo konieczności udzielenia pierwszej pomocy osobie z cukrzycą typu 2 jest wyższe niż w przypadku osoby zdrowej. – mówi Ewa Matusiak z Fundacji Zdrowie i Edukacja Ad Meritum.

Co piąty bliski twierdzi, że choroba bliskiej osoby wywołuje u nich lęk, co trzeciego bliskiego cukrzyca typu 2 zmobilizowała do prowadzenia zdrowszego stylu życia, u 44% bliskich choroba wywołuje poczucie odpowiedzialności, a połowę nauczyła doceniać to, co mają.

Badanie „Polska rodzina z cukrzycą” po raz pierwszy tak dobitnie, spośród badań zrealizowanych dotąd w Polsce, pokazało bardzo silną korelację pomiędzy wsparciem rodziny a przestrzeganiem zaleceń związanych z leczeniem cukrzycy. – podkreśla dr Tomasz Sobierajski, socjolog - Przedstawione wyniki badań ukazują jak ważne dla funkcjonowania medycznego i społecznego dla osób z cukrzycą są ich osoby bliskie, które stoją poza nawiasem systemu opieki zdrowotnej, a „współdzielenie” choroby przypłacają nierzadko depresją czy poczuciem winy – objęcie pomocą psychologiczną osób bliskich, które „chorują” razem z osobami z cukrzycą powinno być rozwiązaniem systemowym, realizowanym przy współudziale organizacji pozarządowych.

Badanie „Polska rodzina z cukrzycą” jest kopalnią wiedzy i powinno być drogowskazem w kształtowaniu coraz bardziej efektywnego systemu opieki nad osobami z cukrzycą typu 1 i 2.