„Jego oczami” to nietypowe spojrzenie na historię ks. Józefa Tischnera. Głównym bohaterem filmu jest Kazimierz Tischner, bart księdza Józefa na którego spadło brzemię kultywowania dobytku swojego brata. Wraz z Panem Kazimierzem widz wybiera się w podróż. W trakcie tej podróży zwiedza miasta, miejsca które związane były z księdzem Józefem i w których do dziś można usłyszeć góralską muzykę! Film zaskakuje, wzrusza i pokazuje, że Tischner ciągle jest obecny wśród nas.
W filmie autor nie posługuje się zdjęciami archiwalnymi.
Oprócz głównego bohatera w filmie pojawiają się m.in. ks. Adam Boniecki, biskup Tadeusz Pieronek, artysta - malarz Marian Gromada, Józef Broda z Koniakowa, dr Stanisława Trebunia-Staszel, aktor kabaretowy Adam Grzanka, Katarzyna Sochacka, czy w końcu młodzi ludzie idący jego śladem Monika Kantor, Pamela Opolewska, Anna Stypułkowska, czy Bogdan Ankudowicz .
Muzykę do filmu stworzył zwycięzca II edycji programu „Mam Talent” i zarazem wykładowca na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach- Marcin Wyrostek.
„Jeden z najbardziej wstrząsających momentów pielgrzymki było dla mnie spotkanie Jana Pawła II z księdzem profesorem Tischnerem. Spotkanie dwóch przyjaciół, a zarazem dwóch ludzi dotkniętych cierpieniem. Tischnera otaczam ogromnym szacunkiem i miłością - wielu wie, że słowa, które drapią, wypowiada on z wielkiej miłości do Kościoła i z troski o jego piękno. Wierzę, że będziemy jeszcze mieli okazję spłacić mu dług za to, co robi dla naszego chrześcijańskiego myślenia. Obserwowałem więc spotkanie ludzi którzy na różny sposób, kochają Kościół, przyjęli krzyż. Patrzyłem z podziwem, jak dźwiga go Ksiądz Profesor: odważnie, z godnością. Ten uścisk, ucałowanie, przytulenie(bo Papież przytulił swojego przyjaciela), było jak uścisk dwóch olbrzymów, którzy szukają niełatwych odpowiedzi na trudne pytania, ale którzy również podpierają Kościół swoją niemocą.” - Ksiądz biskup Jan Chrapek koordynator pielgrzymki Jana Pawła II do Polski z 1999r. (wywiad opublikowany z 4 lipca 1999roku w „Tygodniku Powszechnym”).
Epickie – przymiotnik, który zrobił ostatnio oszałamiającą karierę, choć wzbudza zapewne jak najbardziej uzasadnioną odrazę polskich językoznawców. Dla tych, którzy nie rozumieją: epickie (inaczej niż dotychczas, czyli „pochodzące z epiki” lub „opisowe”) znaczy od dziś niezapomniane, bohaterskie, majestatyczne, imponująco wielkie. Jest to, oczywiście, kalka z angielskiego słowa „epic”. Chodzi o np. „epic fail”, podchwycone przez internautów i miłośników gier komputerowych, używane w znaczeniu „totalna porażka, wielka wpadka”. Rzecz jasna, obok wyrażenia „epic fail” musiało się pojawić antonimiczne wyrażenie „epic win” – „wielkie, wspaniałe zwycięstwo”. Mamy więc w mediach omawiane przez dziennikarzy epickie wystąpienia, epickie gole, epickie podróże i epickie wspomnienia. Piszę tak rozwlekle o jednym z licznych nadużywanych w polszczyźnie określeń, bo oto po raz pierwszy w życiu muszę – po prostu muszę – użyć wyrazu, którym do tej pory gardziłem. Nie da się bowiem pisać o ostatniej części drugiej trylogii Petera Jacksona inaczej, jak tylko z użyciem tego właśnie obmierzłego dla mnie zwrotu. Nie da się, bo majestatyczność, poziom emocjonalny, ilość wzruszeń i zachwytów, a także kryjąca się za akcją piękna, chrześcijańska myśl autora książki Johna Ronalda Reuela Tolkiena każe mi wreszcie wykrzyczeć: To wszystko jest po prostu EPICKIE!
Od wieków człowiek kłóci się z Bogiem Stwórcą o swoją doczesność, a w niej przede wszystkim o dobra materialne, których – jak sądzi – ciągle mu brakuje. Przyziemność ludzkich dążeń stoi w opozycji do niezmiennej Bożej oceny tego wszystkiego, co jest nieuchronnie skazane na przemijanie.
Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?» Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia». I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?” Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».
Po godzinie 17.00 z ronda Dmowskiego ruszył Marsz Powstania Warszawskiego, który Alejami Jerozolimskimi i Traktem Królewskim dotarł na plac Krasińskich.
Tegoroczny marsz zorganizowany przez środowiska narodowe odbył się pod hasłem „Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz”. Jego uczestnicy nieśli biało-czerwone flagi i opaski na rękach. Na czele był baner z hasłem marszu. Manifestujący skandowali hasła: „Tu jest Polska, nie Bruksela, tu się Tuska nie popiera” oraz „Raz sierpem, raz młotem czerwoną hołotę”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
