W Krzyżu zwyciężył

Drugi biskup ordynariusz diecezji częstochowskiej Zdzisław Goliński zmarł 6 lipca 1963 r. Przypadająca w tym roku 45. rocznica śmierci tego wspaniałego Pasterza jest okazją, by przyjrzeć się jego życiu i dziełom, które dokonał będąc biskupem Kościoła częstochowskiego.
Bp Zdzisław Goliński urodził się 27 grudnia 1908 r. w Urzędowie w powiecie Kraśnik. Po latach nauki w miejscowej szkole ludowej i progimnazjum, od klasy piątej uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Jana Zamojskiego w Zamościu. Następnie, w latach 1925-30, studiował filozofię i teologię w Seminarium Duchownym w Lublinie. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1931 r. w katedrze lubelskiej. W latach 1930-33 odbywał studia specjalistyczne z zakresu teologii moralnej na Wydziale Teologicznym KUL, a następnie w Rzymie na Gregorianum i Angelicum w latach 1933-34. Studiował także pedagogikę i psychologię wychowania. Stopień doktora teologii uzyskał w Lublinie w czerwcu 1933 r., następnie uzyskał habilitację 22 czerwca 1945 r. Z woli papieża Piusa XII został mianowany 28 marca 1947 r. biskupem koadiutorem w Lublinie. Głównym konsekratorem bp. Golińskiego był późniejszy Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński. 29 kwietnia 1951 r. bp Zdzisław Goliński został ordynariuszem diecezji częstochowskiej. Uroczysty ingres do katedry częstochowskiej odbył się 17 czerwca tegoż roku. W swoim herbie biskupim nowy Ordynariusz częstochowski umieścił krzyż i słowa: „Crux Victoria” (Krzyż zwycięstwem).
Tajemnica krzyża w sposób bardzo realistyczny objawiła się w okresie pasterskiej posługi bp. Golińskiego w Kościele częstochowskim. Pomimo wielkich przeszkód, jakie stwarzały władze komunistyczne PRL, bp. Golińskiemu udało się dokonać dzieł, które na zawsze wpisują się w dzieje Kościoła częstochowskiego.
Biskup Zdzisław Goliński zdołał przeprowadzić 335 wizytacji kanonicznych. W okresie jego posługiwania Kościołowi częstochowskiemu władze komunistyczne bardzo utrudniały tworzenie nowych parafii. Nie dawały zezwoleń na budowę kościołów. Na jego prośbę papież Pius XII erygował Kapitułę Katedralną na mocy bulli „Peropportune sane”. Mając na uwadze nowe wyzwania duszpasterskie stojące przed Kościołem częstochowskim bp Goliński przeprowadził I Synod Diecezji Częstochowskiej. Odbył się on w dniach 28 i 29 września 1954 r. Wielkim ciosem dla Kościoła częstochowskiego i bp. Golińskiego było zamknięcie przez władze komunistyczne Tygodnika Katolickiego „Niedziela” w marcu 1953 r. Pomimo wielu zabiegów i apeli do władz komunistycznych o pozwolenie na wydawanie „Niedzieli”, tygodnik musiał zamilknąć do 1981 r.
Biskup Zdzisław Goliński ogromną wagę przykładał do formacji kapłańskiej i problemu powołań do kapłaństwa. Zgodnie z wolą bp. Golińskiego otwarte zostało Niższe Seminarium Duchowne. Także po usunięciu przez władze komunistyczne teologii z Uniwersytetu Jagiellońskiego, bp Zdzisław Goliński utworzył w Wyższym Częstochowskim Seminarium Duchownym w Krakowie tzw. „studium domesticum”.
Biskup Zdzisław Goliński żył również sprawami Kościoła powszechnego. W dniach 11 października - 8 grudnia 1962 r. wziął udział w I Sesji Soboru Watykańskiego II.
Mógł tak wiele jeszcze dokonać dla Kościoła częstochowskiego, niestety zmarł nagle 6 lipca 1963 r.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.