W lutym w Tygodniku Katolickim „Niedziela” ukazał się artykuł ks. red. Grzegorza Wejmana, omawiający sprawy dotyczące nawrócenia. Chociaż temat znany, jednak z uwagi na jego ujęcie zrobiłam odbitki, by móc je ofiarować tym, którym ten temat mógłby pomóc.
Nie wspominałabym o tym, gdyby Ksiądz nie zamieścił tam myśli św. Ambrożego mówiącej, że Pan Bóg patrzy nie tyle na to, co ofiarujemy Mu w darze, ile na to, co rezerwujemy dla siebie.
Przytoczona myśl zapadła we mnie głęboko, zmieniając dotychczasowe myślenie, co do ofiary, ofiary przede wszystkim względem drugiego człowieka, bo powiedziane jest „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40). Mam tu na myśli tych, którzy tej pomocy naprawdę od nas potrzebują. Niekoniecznie zaraz materialnej, ale zacznijmy od niej.
Do tej pory wydawało mi się, że wystarczy dać, dać w zależności od sytuacji danego człowieka czy grupy ludzi, lub innych zapotrzebowań, jak chociażby ostatnio zbierana ofiara na budowę Świątyni Opatrzności Bożej, która ma być wotum od wszystkich Polaków, a nie tylko diecezji warszawskiej. Ilekroć dzieliłam się z potrzebującymi, nigdy nie patrzyłam na to, ile dla siebie zostawiałam, nawet wtedy, kiedy dawałam ostatni grosz. Należy tu koniecznie wspomnieć, że wtedy zawsze (prawie od razu) otrzymywałam stokroć więcej, w myśl ewangelicznej obietnicy. Zawsze tak było. Ta hojność Boża była czasami wprost nie do uwierzenia. A jednak… Pan Bóg nie tylko jest hojny, ale i dotrzymujący obietnic. Jest jednak różnica między tym, co dajemy, a tym, co zostawiamy dla siebie, dlatego po przeczytaniu artykułu zaczęłam dzielić się z innymi swoim spostrzeżeniem.
W obecnych czasach tak ogromnych dysproporcji, tej nieludzkiej przepaści, jaka dzieli umierających z głodu, od tych, którzy licytują się, kto jest najbogatszy w Polsce, świecie… czy nie powinniśmy zacząć patrzyć przez pryzmat słów św. Ambrożego, doktora kościoła, żyjącego w latach 340-397? Przede wszystkim my chrześcijanie.
To, że mamy więcej od innych, to nie zawsze wynik naszej pracowitości, naszego czasami i sprytu, ale to w pierwszym rzędzie zasługa talentów, zdrowia, miejsca urodzenia na ziemi, pochodzenia i wielu uwarunkowań, które darmo otrzymaliśmy. Darmo. Więc jeżeli się dzielimy z innymi, to znowu nie aż tak wielka nasza zasługa, szczególnie wtedy, gdy mamy w nadmiarze, bo niekiedy całe pokolenia na to pracowały, lub mieliśmy lepszy start, bardziej korzystne położenie geograficzne czy klimatyczne. Warto o tym pomyśleć, a dopiero potem o wkładzie własnej pracy. Nie chcę przez to powiedzieć, że wystarczy sam talent, uroda czy chociażby barwa głosu, przez którą można nie tylko ogromnie dużo zyskać, ale i stracić. Nie. Wszystko wymaga pracy i nieraz ogromnego wysiłku, by uzyskać czy to tytuł naukowy, czy pokaźne konto w banku, nie wspominając o sławie, oczywiście, dobrej sławie.
Strona materialna to jednak nie wszystko, bo ona nie zaspokoi jakże ogromnie ważnych ludzkich potrzeb, takich jak miłość czy przyjaźń, bez których człowiek karłowacieje. Nie jest w stanie wydobyć z siebie tego, co piękne, wartościowe, co przyciąga do nas innych. Co czyni świat bardziej ludzkim. Coraz więcej wokół nas wysokich parkanów, ogrodzonych osiedli… A zaczęło się niewinnie od domofonów, które już zaczynają nie wystarczać. Człowiek odgradza się od człowieka, chociaż nie potrafi bez niego żyć. Źle znosi izolację, bo stworzony został do życia wspólnotowego. Nawet pustelnicy mają czasami z tym problemy, chociaż dobrowolnie wybrali taki sposób życia.
Problem samotności. Ciągły pośpiech, wzrastająca szybkość samochodów, pociągów, samolotów… - mimo to, współczesnemu człowiekowi coraz bardziej brakuje czasu dla drugiego człowieka. Nawet bliskiego.
Czytałam niedawno zdarzenie, jakie miało miejsce dziesięć lat temu na jednej z ulic Chicago, którą jechał młody człowiek swoim nowiutkim szesnastocylindrowym jaguarem XKE. „Wypatrywał, czy jakieś chłopaki nie wypadną spomiędzy zaparkowanych samochodów i zwolnił, zauważywszy w jednym miejscu parę nóg. Kiedy przejeżdżał obok, wielka cegła z łomotem uderzyła w lśniące drzwiczki. Wyskoczył z samochodu, dopadł dzieciaka, który nią rzucił i zaczął krzyczeć do niego: - To nowiutki wóz, drogo cię będzie kosztować ta cegła! Dlaczego ją rzuciłeś? - Proszę pana… przepraszam, ale nie wiedziałem już, co robić - wykrztusił chłopak. - Rzuciłem cegłą, bo nikt się nie chciał zatrzymać. Łzy kapały mu po brodzie, kiedy wskazał na jeden ze stojących samochodów. - To mój brat, proszę pana. Nie chodzi. Wypadł z wózka i nie mogę go wsadzić z powrotem. I szlochając, spytał: - Pomoże mi pan? Sam go nie udźwignę. Właściciel jaguara nigdy nie naprawił wgniecionych drzwiczek. Miały mu przypominać, by nie pędzić przez życie tak szybko, by ktoś musiał rzucać cegłą, żeby przyciągnąć jego uwagę”.
Zauważyć drugiego człowieka. Zauważyć człowieka w potrzebie i tego bliskiego też. Ks. A. Henel napisał kiedyś taką myśl: „Najgłębsza jest samotność ludzi codziennego używania”.
Znaleźć czas, by zatrzymać się przy drugim człowieku, chociaż wysłuchać go, co ma do powiedzenia. Nie mówię już np. o wyjściu z nim na spacer, kiedy sam nie może. „Czas to pieniądz” - slogan od dawna znany, ale dopiero teraz nabrał prawdziwego znaczenia, kiedy już prawie wszystko zaczyna się spieniężać, najczęściej z myślą o własnych korzyściach, bo: „takie czasy”, co powtarzają już nie tylko młodzi, ale i starsi.
A pomimo to warto znaleźć czas dla drugiego, bo ten czas nigdy nie jest czasem straconym i zawsze zaprocentuje lepiej od najlepszego nawet banku, nie tylko w uśmiechu drugiego człowieka, ale i nagrodą w niebie. Czas jest również darem od Boga, który darmo dostaliśmy, więc go darmo dawajmy.
To samo dzieje się z naszą wiarą, która też darmo nam jest dana, bo jest łaską, tak jak wszystko, co otrzymujemy od Pana Boga, ale jej głębia od nas zależy, na ile zechcemy się na Boga otworzyć, ile czasu Mu ofiarujemy. Ofiarujemy czy to przez adorację w Najświętszym Sakramencie, codzienną modlitwę, czytanie Pisma Świętego, którego nie zastąpi żadna książka, bo tylko w niej Bóg mówi bezpośrednio do nas, ale książki religijne są też ważne, bardzo ważne, bo wzbogacają nas o dodatkową wiedzę o Bogu, Jego Matce, Świętych, o życiu Kościoła… To samo odnosi się do prasy katolickiej, której coraz więcej, także do radia i telewizji. Należy tu jeszcze wymienić uczestnictwo w różnych ruchach, wspólnotach religijnych, które po Soborze Watykańskim II licznie zaczęły powstawać i nadal powstają, więc każdy może znaleźć coś dla siebie. Naprawdę warto znaleźć na to czas, tym bardziej, że czas ofiarowany Bogu, tak jak i człowiekowi nigdy nie jest czasem straconym. Na koniec muszę wspomnieć jeszcze o różnych seminariach czy katechezach prowadzonych przez księży w niejednym kościele lub na katolickich stronach internetowych.
My nie tylko mamy rozwijać własne talenty, ale mamy też korzystać z talentów innych, bo jak napisał wcześniej wspomniany ks. dr Grzegorz Weiman: „Bóg jako maksymalista chce w nas wzrastać i osiągnąć pełnię”. Nie można jej jednak osiągnąć, bez ofiarowania Bogu czasu.