Michał Wiśniewski był zdrowym dzieckiem. Rozwijał się prawidłowo, uczył bardzo dobrze, był pogodny i pełen energii. 20 marca 2004 r. ok. godz. 16 zaczął odczuwać bardzo silne bóle głowy. Po niedługim czasie stracił przytomność.
Rodzice chłopca, państwo Wiśniewscy, zadzwonili na pogotowie. Karetka zabrała ich syna do Szpitala Powiatowego w Węgrowie, gdzie pobrano mu krew i wykonano badanie EKG. Lekarze zaobserwowali prężenia zgięciowe prawej kończyny górnej oraz niedowład lewostronny. Po uzgodnieniu telefonicznym Michał został przewieziony karetką do szpitala przy ul. Niekłańskiej w Warszawie. Tam wykonano badanie głowy, które uwidoczniło ognisko krwotoczne w prawej półkuli móżdżku z przebiciem do układu komorowego. Lekarze postawili diagnozę: ostry krwiak tylnej jamy czaszki.
Neurochirurg w trybie pilnym zakwalifikował Michała do operacji. Trwała kilka godzin i zakończyła się pomyślnie. Stan chłopca z dnia na dzień zaczął się poprawiać. W szóstej dobie wybudził się, sam oddychał, ruszał rękami i nogami, wykonywał polecenia.

Między życiem a śmiercią

Jednak na kolejne nieszczęście długo nie trzeba było czekać. Na horyzoncie pojawiła się następna przeszkoda. - Na oddziale intensywnej terapii Michaś został zarażony od innego dziecka sepsą. Dostał bardzo wysokiej gorączki 40 stopni i ciśnienia 190/120. Sepsa spowodowała zapalenie mózgu i opon rdzeniowo-mózgowych. Syn zapadł w głęboką śpiączkę i został podłączony do respiratora. Nieprawidłowo wykonana tracheotomia doprowadziła dwukrotnie do pęknięcia płuc - opowiada p. Wioletta, mama chłopca.
Na domiar złego doszło do wodogłowia wtórnego, co spowodowało trzy kolejne operacje, mające na celu umieszczenie zastawki zbierającej płyn. Michał po raz kolejny musiał walczyć o życie.
- Stan naszego syna był określony jako stan śpiączki wegetatywnej. Lekarze nie dawali szans, mówili, że będzie tylko roślinką. Jednak Bóg chciał inaczej i Michaś wybudził się ze śpiączki - mówi tata chłopca.
W grudniu 2005 r. Centrum Zdrowia Dziecka wypożyczyło Michałowi respirator, umożliwiający realizację programu wentylacji domowej.
Państwo Wiśniewscy zostali przeszkoleni w zakresie obsługi sprzętu, zabiegów pielęgnacyjno-rehabilitacyjnych, szczególnie w zakresie utrzymania drożności dróg oddechowych oraz wymiany rurki tracheostomijnej.
- Oddech Michała musi być podtrzymywany przez respirator, ale najważniejsze jest to, że mamy z nim kontakt. Michaś rozumie, co się do niego mówi, sam też zaczął mówić, uśmiecha się. Powraca mu czucie w rękach i nogach, zaczyna siadać. Mimo bólu ćwiczy, uczy się z nauczycielami, odkrywa świat na nowo - wzrusza się mama chłopca. - Nasz syn trzy razy powinien nie żyć, ale on żyje i walczy ze wszystkich sił o swoje życie, a my razem z nim - dodaje.
Michał to bardzo wrażliwy chłopak. - Gdy mówimy o szkole, o jego znajomych, o nauczycielach, płacze, a my razem z nim. On tak bardzo kocha życie. Gdyby wrócił do zdrowia i między ludzi, mógłby dać bardzo wiele z siebie innym, podzielić się swoimi ciężkimi doświadczeniami i być może w ten sposób uczynić czyjeś cierpienie trochę lżejszym - oznajmia tata chłopca.

„Jesteśmy z nim”

Michał bardzo cieszy się z odwiedzin znajomych.. - „Płaski”, bo tak nazywaliśmy Michasia w szkole, z dnia na dzień robi postępy. Jesteśmy z nim - podkreśla jedna z koleżanek. Choroba spowodowała w organizmie chłopca ogromne spustoszenie. Do uzyskania pełnej sprawności potrzebna jest codzienna rehabilitacja, która jest bardzo kosztowna. - Michał ma jeszcze przed sobą długą i ciężką drogę. Dla niego każda pomocna dłoń, każdy życzliwy gest jest szansą na normalne życie - mówi siostra chłopca, która wnosi wiele radości w życie brata.

„Z nich zaś największa jest miłość”

- Choroba Michałka nauczyła nas, że w życiu najważniejsza jest miłość. Widzimy szerzej, kochamy mocniej, cieszymy się każdą chwilą. Cierpienie syna wzmocniło naszą wiarę, sprawiło, że zaufaliśmy Bogu we wszystkim - wyznaje p. Wioletta. Michał to silny chłopak, który mimo choroby jest pogodnym, uśmiechniętym nastolatkiem. Swoim życiem pokazuje innym, jak żyć: wytrwale, heroicznie, odważnie. Państwo Wiśniewscy są przekonani, że czas trudny nie jest czasem straconym. Bogactwem tej wspaniałej rodziny są wiara, nadzieja i miłość, które pomagają ufać, że dobry Bóg pozwoli Michałowi całkowicie obudzić się z tego koszmaru.