Reklama

Kościół jubileuszowy Roku św. Pawła

Pod opieką Świętych Piotra i Pawła

Dekretem bp. Adama Śmigielskiego parafia pw. Świętych Piotra i Pawła Apostołów w Sosnowcu-Maczkach została wybrana kościołem jubileuszowym Roku św. Pawła w diecezji

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wierni uczestnicząc w nabożeństwach ku czci Apostoła Narodów w dniach ich odprawiania mogą uzyskać odpust zupełny. Właśnie 7 grudnia przypada jeden z takich dni, czyli III Diecezjalna Niedziela Pawłowa.

Pierwsza kaplica

Reklama

Początkowo dzisiejsze Maczki, a dawniej Granica, leżały na terenie parafii Niwka i należały do kościoła parafialnego pw. św. Joachima w Zagórzu. Nie posiadając własnego kościoła, mieszkańcy musieli dochodzić do najbliższej świątyni prawie 10 km. Wraz z wybudowaniem w Granicy - bo tak w tym czasie nazywała się ta miejscowość - końcowej stacji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej i rozbudową osiedla kolejowego, zwiększała się liczba mieszkańców. Tę sytuację potwierdził dziekan siewierski, który napisał, że mieszkańcy Granicy prawie cały rok „nie bywają w kościele, z powodu zbyt dużej odległości od kościoła parafialnego w Zagórzu”.
Kaplica była budowana etapami. Jak podaje kronika parafii rzymskokatolickiej w Maczkach, 20 sierpnia 1853 r., administrator zwrócił się o zgodę na budowę kaplicy do Komisji Rządu Spraw Wewnętrznych i Duchowych (KRSWiD), która poprzez rząd Gubernii Radomskiej nakazała budowniczym ogłosić i sporządzić kosztorys i plan budowy. Wraz ze staraniami o kaplicę, mieszkańcy osiedla konsekwentnie zabiegali też o zapewnienie opieki duszpasterskiej. Kaplica została wybudowana do końca 1857 r. A nabożeństwa dla pracowników kolei celebrował w kaplicy kapłan dojeżdżający z parafii Zagórze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Budowa kościoła

Osada kolejowa rozbudowywała się, pojawiły się nowe miejsca pracy, w związku z tym zwiększyła się też liczba mieszkańców. Dotychczasowa kaplica okazała się jednak zbyt mała, stąd wśród mieszkańców zrodziła się myśl, by wybudować kościół. W styczniu 1880 r. tę myśl zaczął realizować Adam Dziewulski, ówczesny zawiadowca stacji Granica. Utworzył on wraz ze swoim pomocnikiem Janem Gawrońskim, sześcioosobowy komitet budowy kościoła i odrestaurowania kaplicy. Zbieranie pieniędzy odbywało się w różnej formie m.in. z datków indywidualnych od podróżnych, od pracowników kolejowych, zwracano się także do instytucji publicznych i zarządów kopalń.
Poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła dokonał w sierpniu 1892 r. bp kielecki Tomasz Kuliński. Do końca 1892 r. wybudowano kościół w stanie surowym. Roboty murarskie wykonał Paweł Omofner, natomiast roboty ciesielsko-stolarskie - Zakład Braci Berensee z Warszawy. Cegłę do budowy sprowadzono z cegielni Włochy k. Warszawy, a blachę cynkową na pokrycie kościoła zakupiono w sosnowieckich Zakładach Hutniczych.

Wystrój wnętrza

Reklama

W roku 1893 przystąpiono do prac wykończeniowych wewnątrz kościoła, z tynkowaniem i umieszczeniem ozdób gipsowych. Prace artystyczno-sztukatorskie wykonał Zakład Władysława Silewicza z Warszawy i sztukator Władysław Niwiński. Pod koniec 1893 r. w kościele zostały oszklone okna i założone witraże przez Adolfa Seilera z Wrocławia. Zamówiono też dwa dzwony w Fabryce Dzwonów A. Zwolińskiego w Warszawie, które 9 maja 1894 r. konsekrował bp Tomasz Kuliński.
W tym samym roku nabyto kilka podstawowych szat liturgicznych oraz zakupiono monstrancje. Budowa kościoła według projektu inż. Artura Goebla trwała 3 lata - od 1892 do 1895 r. Kościół został wzniesiony z cegły i kamienia, w stylu neogotyckim. Jest niewielki, jednonawowy, sklepiony, między prezbiterium a nawą jest arkada. W prezbiterium, nad ołtarzem umieszczone zostały witraże, przedstawiające Matkę Bożą z Dzieciątkiem oraz świętych Piotra i Pawła. Witraże harmonizują z niskim ołtarzem i służą mu za obrazy. Był to pierwszy etap przed uroczystością poświęcenia kościoła, który był wówczas filią parafii Zagórze. Administratorem parafii Zagórze był ks. Józef Dotkiewicz.

Poświęcenie świątyni

W październiku 1894 r. do parafii Zagórze wpłynęło zezwolenie na poświęcenie kościoła w Granicy. 1 listopada 1894 r. ks. Dotkiewicz dokonał z upoważnienia Konsystorza Generalnego Diecezji Kieleckiej poświęcenia kościoła. Nabożeństwa były odprawiane w niedziele i dni powszednie, ale nie w święta. Dopiero 8 marca 1895 r. bp Kuliński udzielił pozwolenia na odprawianie nabożeństw także we wszystkie święta.
Po poświeceniu świątyni tymczasowym rektorem kościoła był ks. Józef Niewiarowski, który sprawował czynności duszpasterskie i administracyjne. W 1895 r. pomalowano kościół wewnątrz, a w marcu 1896 r. założono neogotycki żyrandol. Wykonawcą był G. Roszkowski.
Projekt ołtarza przedstawił w maju 1896 r. January Buchwalski. Wykonano go w stylu neogotyckim i umieszczono w kościele 2 października tego samego roku. Obecnie ołtarz ten znajduje się w kaplicy przedpogrzebowej. W kolejnym etapie przystąpiono do budowy organów, które zostały wykonane przez Adolfa Homana z Warszawy. W latach 1900-01 nieopodal kościoła wybudowano plebanię.

Początki XX wieku

W 1907 r. otrzymano z lasów państwowych teren pod cmentarz grzebalny, który sąsiadował z cmentarzem prawosławnym. Parafia prawosławna, która powstała wcześniej niż rzymskokatolicka, posiadała swoją cerkiew położoną naprzeciw kościoła - niestety nie zachowała się do dnia dzisiejszego.

Samodzielna parafia

W roku 1910 zakończono budowę kościoła. Koszt jego budowy to ok. 26 tys. rubli. Pełnoprawna parafia została erygowana dopiero 28 maja 1924 r.
Duży wkład w budowę kościoła i rozwiązywanie problemów związanych z wykończeniem i utrzymaniem kościoła, miał Adam Dziewulski, zawiadowca stacji Granica, który kontynuował tę pracę do końca swego życia. Zmarł 16 marca 1908 r. Dla upamiętnienia jego działalności rodzina ufundowała płytę, która została wmurowana w kruchcie kościoła.
Do 1914 r. zarząd Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej zapewniał kapelanii stały zasiłek w wysokości 300 rubli rocznie, ponosił koszty konserwacji kościoła i przynależnych budynków. Dotacja ta nie wystarczała na pokrycie wszystkich wydatków. Dlatego komitet kościelny utrzymywał ścisły kontakt z mieszkańcami Granicy, którzy zadeklarowali się płacić składki miesięczne. Granica była wówczas zamieszkała prawie wyłącznie przez kolejarzy, którzy byli dumni z tego, że posiadają własny kościół.

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Teresa z Avila - życiowa mistyczka

Niedziela łódzka 41/2007

[ TEMATY ]

święta

François Gérard, "Św. Teresa”

Św. Teresa Wielka z Ávila – piękna kobieta, „teolog życia kontemplacyjnego”

Św. Teresa Wielka z Ávila – piękna kobieta, „teolog życia kontemplacyjnego”
Czy czytali Państwo „Drogę doskonałości” św. Teresy z Avila, reformatorki żeńskich klasztorów karmelitańskich, mistyczki i wizjonerki? A jej listy pisane do osób duchownych i świeckich? To zaskakująca literatura. Autorka, święta i doktor Kościoła, żyjąca w XVI w. w Hiszpanii, ujawnia w niej nadzwyczajną trzeźwość umysłu oraz wiedzę o świecie i człowieku. Jej znajomość ludzkiej, a szczególnie kobiecej natury, z pewnością przydaje się i dziś niejednemu kierownikowi duchowemu. Trapiona chorobami, prawie nieustannie cierpiąca, św. Teresa zwraca się do swoich sióstr językiem miłości, wolnym od pobłażania, ale świadczącym o głębokim rozumieniu i nadprzyrodzonym poznaniu tego, co w człowieku słabe, i może stanowić pożywkę dla szatańskich pokus. Po latach pobytu w klasztorze św. Teresa podjęła trudne dzieło reformy żeńskich wspólnot karmelitańskich. Dostrzegła niedogodności i zagrożenia wynikające z utrzymywania dużych zgromadzeń, zaproponowała więc, aby mniszki całkowicie oddane na służbę Chrystusowi mieszkały w małych wspólnotach, bez stałego dochodu, zdane na Bożą Opatrzność, ale wolne od nadmiernej troski o swe utrzymanie. Zadbała także o zdrowie duchowych córek, nakazując, aby ich skromne siedziby otoczone były dużymi ogrodami, w których będą pracować i modlić się, korzystając ze świeżego powietrza i słońca. Te wskazania św. Reformatorki pozytywnie zweryfikował czas i do dziś są przestrzegane przy fundacji nowych klasztorów. Oczywiście, główna troska św. Teresy skierowana była na duchowy rozwój Karmelu. Widziała zagrożenia dla Kościoła ze strony proponowanych przez świat herezji. Cóż może zrobić kobieta? - pytała świadoma realiów. Modlitwa i ofiara jest stale Kościołowi potrzebna. Kobieta, przez daną jej od Boga intuicję i wrażliwość, potrafi zaangażować nie tylko swój umysł, ale i serce na służbę Bożej sprawy. W życiu ukrytym i czystym, przez modlitwę i ufność może ona wyprowadzić z Serca Jezusa łaski dla ludzi. Jak korzeń schowany w ziemię czerpie soki nie dla siebie, ale dla rośliny, której część stanowi, tak mniszka za klauzurą Karmelu podtrzymuje duchowe życie otaczającego świata. Dąży do zażyłości z Panem nie dla zaspokojenia własnych pragnień, lecz dla Królestwa Bożego, aby Stwórca udzielał się obficie stworzeniu, karmiąc je łaską i miłością. Tak widziała to św. Teresa i tak postrzegają swe zadanie dzisiejsze karmelitanki. Modlą się za Kościół, za grzeszników i ludzi poświęconych Bogu, narażonych na potężne i przebiegłe zasadzki złego, aby wytrwali i wypełnili swoje powołanie. Szczęśliwe miasto, w którym Karmel znalazł schronienie. Szczęśliwa Łódź. Pełne wiary, wolne od strapień doczesnych, mieszkanki Karmelu potrzebują wszakże naszego wsparcia, materialnej ofiary, dziękczynnej modlitwy. W przededniu święta Założycielki Karmelu terezjańskiego, w roku poprzedzającym 80. rocznicę obecności Karmelitanek Bosych w Łodzi przy ul. św. Teresy 6, ku nim zwracamy spojrzenie. Niech trwa wymiana darów.
CZYTAJ DALEJ

Modlitwa św. Jana Pawła II o pokój

Boże ojców naszych, wielki i miłosierny! Panie życia i pokoju, Ojcze wszystkich ludzi. Twoją wolą jest pokój, a nie udręczenie. Potęp wojny i obal pychę gwałtowników. Wysłałeś Syna swego Jezusa Chrystusa, aby głosił pokój bliskim i dalekim i zjednoczył w jedną rodzinę ludzi wszystkich ras i pokoleń.
CZYTAJ DALEJ

Nowa podstawa programowa nauczania religii została przyjęta

2025-10-15 14:48

[ TEMATY ]

biskupi

nauczanie religii

podstawa programowa

przyjęli

Karol Porwich/Niedziela

Podczas zebrania plenarnego w Gdańsku biskupi przyjęli nową „Podstawę programową nauczania religii rzymskokatolickiej w Polsce”. Będzie ona wprowadzana w życie wraz z nowymi programami i podręcznikami od 1 września 2027 r.

O przyjęciu nowej podstawy programowej Episkopat poinformował w komunikacie po zakończeniu obrad.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję