Corocznie Zgromadzenie Sióstr św. Józefa na Radnej Górze dla uczczenia pamięci Anny Nagórskiej, fundatorki radnogórskiego klasztoru, wespół ze Stowarzyszeniem Kulturalno-Społecznym Ziemi Zaklikowskiej im. Anny Nagórskiej organizuje na Radnej Górze w lipcu uroczyste spotkania imieninowe, które gromadzą kapłanów, siostry ze Zgromadzenia Sióstr Św. Józefa z Tarnowa i Radnej Góry, jej rodzinę, przyjaciół i uczniów, przybywających z różnych stron Polski, lokalne władze, mieszkańców Zaklikowa i okolicy. W tym roku odbyło się ono 24 lipca. W uroczystości udział wzięła m.in. s. Stefania Gertruda Jaworska, autorka książek o zgromadzeniu i jego założycielu ks. Zygmuncie Gorazdowskim, która jako przełożona zgromadzenia na Radnej Górze zgromadziła materiały dotyczące Anny Nagórskiej i przyczyniła się do ich wydania.
Dla uczestników spotkania uroczystą Eucharystię Mszę św. odprawił bp Edward Frankowski w kościele parafialnym w Zaklikowie, przypominając w homilii życie i zasługi Anny Nagórskiej dla ziemi zaklikowskiej. Jak stwierdził Ksiądz Biskup, pochodząca z ziemiańskiej, herbowej rodziny, wykształcona jako jedna z pierwszych Polek na Sorbonie w Paryżu, w dziedzinie nauk humanistycznych, mogła wieść światowe życie. Znała języki obce, literaturę piękną, mogła więc zostać badaczem literatury, krytykiem literackim. Obdarzona też była uzdolnieniami malarskimi, tworzyła niezwykłą, uduchowioną poezję, mogła zostać uznaną poetką czy malarką. Jednak - mówił bp Frankowski - tymi wspaniałymi talentami i szeroką wiedzą, a także zdrowiem, czasem i wszystkim, co posiadała - dla miłości Bożej - dzieliła się z innymi, przede wszystkim z mieszkańcami Zaklikowa, wśród których żyła. Przypomniał, że żyła w skrajnym ubóstwie, obierając bardzo surowe, pokutnicze życie, przepełnione modlitwą i czynieniem dobra, wzorem św. Franciszka, św. Teresy z Kalkuty i tylu innych świętych. W Zaklikowie codziennie uczestniczyła we Mszy św. i przyjmowała Komunię św. Potem odwiedzała cmentarz parafialny i modliła się za bliskich zmarłych i innych, zwłaszcza za obrońców Ojczyzny. Uważała, że „wszystko ma płynąć z miłości” i „kto umiłował wszystko - ten nic nie żąda dla siebie”, jako więc człowiek żywej i głębokiej wiary pochylała się nad cierpiącymi i biednymi. Z matczyną dobrocią pomagała ludziom starszym, osamotnionym oraz rodzinom wielodzietnym, nieraz przymierającym głodem. Pokutowała też za grzeszników, którzy się zagubili i zapomnieli o Panu Bogu, na ogół tak długo, aż nie nawrócili się, za Polskę lub dobrowolnie przyjmowała na siebie cierpienia innych. Całym sercem żyła dla innych, chciała „mieć ludzi za braci”. Kaznodzieja podkreślił, że cierpienie nie było jej obce od dziecka, gdyż w dzieciństwie chorowała na gruźlicę kości i leczenie z tej choroby trwało długo, lecz siłę czerpała z codziennej Eucharystii, z przekonania, że wartość człowieka mierzy się pożytkiem, jaki potrafi uczynić z swego bólu. Przez całe życie nosiła szkaplerz karmelitański. Hierarcha przypomniał, że w czasie II wojny światowej w swoim domu na Radnej Górze udzielała schronienia uciekinierom z rodzinami. Pomagała ludziom w odczytywaniu niemieckich dokumentów i pisaniu listów z prośbami o uwolnienie aresztowanych. Ludzie nieraz w trudnych sytuacjach prosili ją o modlitwę, wierząc mocno w jej skuteczność. Swój majątek na Radnej Górze przekazała Zgromadzeniu Sióstr Św. Józefa, aby można w nim było rozwinąć działalność charytatywną. I tak się stało, stwierdził Ksiądz Biskup, Siostry Św. Józefa z Radnej Góry od wielu lat niosą pomoc i wsparcie duchowe okolicznym mieszkańcom.
Bp Edward Frankowski zwrócił też uwagę, że Panna Anna szczególnie ukochała młodzież i jej poświęciła się, najpierw jako nauczycielka w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Leśnej Podlaskiej, gdzie pracowała do 1930 r., a następnie ucząc języka polskiego, francuskiego, historii, gry na fortepianie i wychowując dzieci krewnych, a potem bezpłatnie zaklikowską młodzież. Uwrażliwiała na niedolę słabych, chorych, biednych, opuszczonych, starych i swoim postępowaniem dawała przykład, jak można wspierać ludzi będących w potrzebie. Potrafiła dostrzec, odkryć i wyzwolić drzemiące w nich możliwości oraz zachęcić do kształcenia się zgodnie ze zdolnościami i zamiłowaniami, rozbudzać wrażliwość na piękno, kształtować właściwy stosunek do świata, przyrody, Boga. Podsuwała właściwą lekturę. Specjalną opieką otaczała młodzież uzdolnioną, np. przez wiele lat czuwała nad rozwojem utalentowanego ucznia Leszka Długosza - dziś cenionego poety, kompozytora i pieśniarza, podarowała mu swój fortepian firmy Pleyel. „Zawdzięczam jej bardzo wiele - wyznał artysta - dziewiętnastowieczną nieomal, solidną edukację, lekcje muzyki, francuski, tzw. dobre maniery, częste, długie, pouczające rozmowy, jakby rzec - dysputy. Rozbudzała moją wyobraźnię, umacniała ambicje, rozwijała moją precyzję myślenia, poziom wymagań wobec siebie”. Wielu młodym ludziom Anna ułatwiła drogę na wyższe studia, wspierała duchowo studiujących, a gdy powracali do Zaklikowa na wakacje, organizowała dla nich spotkania intelektualno-artystyczne. Choć już nie pracowała zawodowo, żywo uczestniczyła w życiu szkoły, współdziałała z wychowawcami klas oraz z drużynami i szczepami harcerskimi. Wygłaszała prelekcje z literatury, wzbudzając podziw pięknem myśli, słowa, deklamacją utworów Słowackiego, ukazywała prawdziwe karty historii Polski, usunięte z programów szkolnych, przelewając w nią swój żarliwy patriotyzm, który wyniosła z domu rodzinnego. Umiała zmobilizować dzieci i młodzież do opieki nad opuszczonymi mogiłami na parafialnym cmentarzu. Uczyła miłości przyrody ojczystej, ujmując to słowami: „Niech przez wzniosłą miłość przyrody i sztuki zbliżymy się do Stwórcy wszechrzeczy” oraz okazywania Panu Bogu wdzięczności za sukcesy w szkole. Przeżywała razem z nią przygotowania do wystawienia sztuk teatralnych dla mieszkańców Zaklikowa, była na każdej próbie, każdym przedstawieniu. Gdy było dobrze przyjęte, prowadziła całą grupę wykonawców do kościoła, by podziękować Panu Bogu za udany występ. Modliła się w intencji maturzystów, na pożegnanie dyskretnie udzielała młodym ludziom błogosławieństwa. Dzięki tej pracy nad młodzieżą wyrastali dla Polski ludzie rzetelnie wykształceni, przygotowani do służby Ojczyźnie i ludziom.
Bp Frankowski zwrócił uwagę na wybitną osobowość duchową i intelektualną Anny, o czym świadczy korespondencja, którą prowadziła z bp. Stefanem Wyszyńskim, późniejszym prymasem Polski, wybitnymi filozofami polskimi i zaprzyjaźnionymi osobami. Niezwykła też jest na tle literatury polskiej jej twórczość poetycka. Jej wiersz „Podlasie”, zamieszczony w podręcznikach szkolnych do języka polskiego, młodzież uczyła się na pamięć. Pełne patriotycznego bólu, ukazujące cierpienia narodu, ale i wyrażające nadzieję na odzyskanie wolności przez Polskę pisała wiersze w czasie II wojny światowej. W poezji wielbiła Boga w jego dziele stworzenia, pięknie w serc i umysłów ludzkich, w zachwycie nad cudami przyrody. Piękne wiersze poświęciła Matce Bożej, a przede wszystkim stworzyła niespotykany w literaturze polskiej cykl poetycki o przeżywaniu całego roku liturgicznego.
Po Mszy św. uczestnicy spotkania świętowali imieniny Anny Nagórskiej w pobliżu „leśnej pustelni” Sióstr Józefitek na Radnej Górze, miejscu narad Romualda Traugutta i powstańców styczniowych. Z programem artystycznym o Pannie Annie wystąpiła młodzież i chór „Gloria”, wspomnienia o niej snuli jej przyjaciele. Zaprezentowane zostały też wydawnictwa Stowarzyszenia Kulturalno-Społecznego Ziemi Zaklikowskiej: publikacja wspomnień o Annie Nagórskiej jednej z jej uczennic oraz pierwszy numer „Rocznika ziemi zaklikowskiej”. Przy obelisku upamiętniającym Annę Nagórską bp Edward Frankowski poprowadził modlitwę dziękczynną za dar życia Anny. Spotkanie zakończyło się agapą przy ognisku.