W tym tygodniu 4 sierpnia przypada wspomnienie św. Jana Marii Vianneya, prezbitera, który dziś znany jest bardziej jako św. Proboszcz z Ars, patron wszystkich proboszczów. Jednak, gdy prześledzi się jego biografię, jego droga do kapłaństwa, a w konsekwencji do świętości wcale nie była ani taka prosta, ani oczywista, i to z wielu różnych względów, m.in.: sprzeciwu ojca, potrzeby pomocy w pracy na roli (Jan urodził się w rodzinie ubogich wieśniaków), słabego zdrowia, co wybawiło go od służby wojskowej, małego wyrobienia intelektualnego - przyszły święty miał problemy z pamięcią, co utrudniało mu studiowanie teologii i łaciny, a co rodziło rady przełożonych w seminarium, podyktowane zresztą troską, by zrezygnował z drogi, którą przygotowała mu Opatrzność. Mimo tych przeciwności nie poddał się i 13 sierpnia 1815 r., w wieku 29 lat, otrzymał wreszcie święcenia kapłańskie. Niebagatelny wpływ na to miało zapewne wstawienie się za ks. Janem u władz seminaryjnych proboszcza z Ecully (tutaj spędził pierwsze 3 lata jako wikariusz), a także konsekwentne dążenie do celu przez samego świętego, poparte wytrwałą modlitwą i ciężką pracą nad sobą, swoimi ograniczeniami, brak powołań w diecezji, a w końcu - przekonanie o autentyczności jego powołania władz seminaryjnych. Od tego momentu mógł już „zdobywać dusze dla Boga”, które to pragnienie kierowało nim już od wczesnej młodości, co okazało się prorocze na kolejnej jego placówce - w Ars, gdzie pozostał przez 41 lat (1818-59), do końca ziemskiego życia. Była to bardzo trudna parafia, mieszkańcy nie przywiązywali wagi do religii, byli zobojętniali - na niedzielne Msze św. uczęszczało zaledwie kilka osób, a nawet wrogo nastawieni do Kościoła. Zresztą powszechnie panowało pogardliwe skądinąd przekonanie, że wiernych z Ars tylko chrzest różni od bydląt.
Tymczasem ks. Jan przybył tu z ochotą, zaczął odwiedzać i rozmawiać ze swoimi parafianami, do każdego odnosił się z szacunkiem, uprzejmie i życzliwie, kierowany braterską miłością. W założonej przez siebie w 1824 r. szkółce nauczał prawd wiary, spowiadał całymi godzinami, stając się wręcz więźniem konfesjonału, ale przede wszystkim świadczył i pociągał swoim przykładem - całe godziny adorował Najświętszy Sakrament, w myśl wymagań zawartych w Ewangelii praktykował ubóstwo - żył więcej niż skromnie, jadł nędznie i mało, spał zaledwie kilka godzin; modlitwę - ks. Jan ustawicznie wyrzucał sobie, że za mało się modli i pokutuje oraz posłuszeństwo - gdy sądził, że za mało zrobił dla wiernych z Ars, prosił biskupa o zwolnienie z obowiązków proboszcza, a gdy ten nie zgodził się - w duchu posłuszeństwa przyjął jego decyzję. Większość parafian pociągnięta przykładem swojego proboszcza zaczęła uczęszczać do kościoła nie tylko w niedziele i święta, ale także w dni powszednie, przystępować do sakramentów. Naturalną niejako konsekwencją takich działań było to, że do maleńkiego Ars (zaledwie 230 wiernych) zaczęły napływać tłumy z całej Francji i innych krajów (mówi się o 80 tys. w 1858 r.). I nie chodziło tylko o ciekawość zobaczenia niezwykłego kapłana, chęć wyspowiadania się u niego, na co nieraz trzeba było czekać nawet kilka dni, panowało bowiem powszechne przekonanie o jego świętości, na co miały też wpływ uzdrowienia i cuda za jego przyczyną, które zresztą ks. Jan starał się ukrywać.
Wyniszczony chorobami i ascezą zmarł 4 sierpnia 1859 r., jak już było wspomniane po 41 latach pobytu w Ars. Został beatyfikowany w 1905 r. przez papieża Piusa X i kanonizowany w 1925 r. przez Piusa XI, który 4 lata później ogłosił św. Jana Marię Vianneya patronem wszystkich proboszczów Kościoła katolickiego.
Podsumowaniem niech będą słowa samego św. Proboszcza z Ars, który mówił: „Dobry pasterz, pasterz według Bożego serca, jest największym skarbem, jaki dobry Bóg może dać parafii, i jednym z najcenniejszych darów Bożego miłosierdzia”, a także: „Zostawcie parafię na 20 lat bez księdza, zagnieżdżą się w niej bestie… Ksiądz nie jest kapłanem dla siebie, jest nim dla was”. Warto nad nimi pochylić się szczególnie 4 sierpnia, czego najlepszym owocem będzie modlitwa w intencjach miejscowego gospodarza parafii. On jej bardzo potrzebuje.