1. niedziela Wielkiego Postu
Rdz 9, 8-15; Mk 1, 12-15

Niektórzy komentatorzy biblijni tego fragmentu życia Jezusa, jakim było Jego kuszenie, uważają, że to zły duch wywiódł Jezusa na pustynię, by przypuścić atak na misję, którą rozpoczynał. Marek opisuje to bardzo lakonicznie, jednak inni ewangeliści czynią to z cała dramaturgia. Wyjaśnijmy, że czterdzieści dni niekoniecznie są dokładnym określeniem czasowym. Podobnie jak my, wspominając wydarzenia odległe, określamy ich czas przy użyciu słowa „około”, tak u Żydów określenie „40 dni” oznaczało po prostu długi okres czasu. Jezus wychodzi zwycięsko z tej konfrontacji, szatan pokonany udaje się w miejsca niedostępne, gdzie będzie czekał kolejnej okazji, a tymczasem aniołowie zstępują z nieba, by służyć Jezusowi. Umocniony walką i silny doświadczeniem mocy z wysoka Chrystus-człowiek zaprasza każdego z nas do podjęcia wysiłku walki o zwycięstwo Dobrej Nowiny w życiu naszym i w życiu wspólnot, w których żyjemy. Mamy, wynikający z sakramentu bierzmowania, obowiązek świadectwa, że Bóg jest dawcą Zwycięstwa. Chrześcijanin jest człowiekiem tryumfu, a nie klęski. Zwycięstwo jest pewne o ile staniemy do walki zjednoczeni z Bogiem, klęska jest wynikiem zapomnienia o Bogu, a nobilitowania obecności Szatana.
W czasie Wielkiego Postu warto nad tym zjawiskiem nieco się pochylić. Spotykam plakaty ze znakami satanistycznymi i prowokującym hasłem „Czy wiesz, co nosisz?”. To dobrze, że uświadamia się nam te zagrożenia. Niekiedy jednak czyni się to z tak rażącym przeakcentowaniem, że sprawia to wrażenie krzyku rozpaczy ludzi, którzy zapomnieli, że Chrystus zmartwychwstał. Bo skoro On zmartwychwstał, nie jesteśmy niewolnikami szatana. Mamy moce, aby go pokonać i, podobnie jak Chrystus na pustyni, odnieść nad nim zwycięstwo. Jezus w dzisiejszej Ewangelii nie mówi, czego unikać, ale podpowiada dynamizm drogi, której powodzenie związane jest z wiarą w Ewangelię i w moc Jego Słowa. Stąd marzy mi się taki afisz, który będzie promował Jezusa i Jego moc. Mogłoby na nim widnieć hasło: Czy wiesz, co powinieneś nosić jako Dziecko Boże?”.
W jednym z miast, w ramach duszpasterstwa akademickiego, zaproszono na spotkanie egzorcystę. Przyszły setki ludzi, podczas gdy na te „zwykłe”, cotygodniowe przychodzi od kilku do kilkunastu. Widząc te tłumy, zastanawiałem się, jaki temat chrystologiczny czy maryjny trzeba by wymyślić, żeby zgromadził tyle ludzi.
Może ktoś zarzucić, że lekceważę zagrożenie. Nic podobnego. Szatan jest obecny, może nawet intensywniej niż dawniej, bo ludzie sami go zapraszają. Jakoś nikt nie mówi głośno o tym, że przekleństwo w domu jest takim właśnie zapraszaniem szatana, i to świadomym. Wiem, że szatan ma moc spotęgowaną poprzez media, które w dużej mierze są na jego usługach. Niech metodologię obecności i walki z nią opisze to wydarzenie: w jednym z miast naszej archidiecezji żyje człowiek, który przez wiele lat imponował wielu ludziom głębią swojej modlitwy. Potem przyszła „noc”. Pozostawił żonę i dzieci, kolejne krachy inwestycyjne wpędziły go w nałóg alkoholowy. Skończyła się przygoda miłosna, wrócił do domu, ale alkohol nie chciał odejść. Przyszła noc, kiedy dopadł go szatan. Opętany chciał rzucić się pod samochód. Krzyczał, że nie ma dla niego ratunku, jest potępiony. Całą noc rodzina czuwała przy nim. Rano zadzwonili po znajomego, znanego z niesienia pomocy ludziom uzależnionym Ten zabrał go i postanowił zawieźć do domu rekolekcyjnego na zupełnym odludziu. Miejscowy duszpasterz rozmawiał z nim przez trzy dni, potem wysłuchał spowiedzi nieszczęśnika. To było jeszcze za mało. Biedak udał się do Częstochowy na rekolekcje. Jego kierownikiem i przewodnikiem była siostra Zawierzanka, ta sama, u której odprawiał rekolekcje za czasów wielkiej przyjaźni z Chrystusem.
Jadąc do domu rekolekcyjnego w Bieszczadach, ten człowiek więziony i dręczony przez szatana dał takie świadectwo: „Muszę ci powiedzieć, że w tym alkoholu siedzi Diabeł. To już nie jest normalny alkohol, po którym człowiek ma kaca, boli go głowa. W nim jest jakaś czartowska moc”.
Tak, nie lekceważę prawdy o diable i jego mocy. Ale prześledźmy i wprowadźmy w życie pedagogikę zastosowaną wobec naszego nieszczęśliwego bohatera. Szukać kontaktu z ludźmi wiary, przyjaciółmi Jezusa, czerpać moc z sakramentów i korzystać z rekolekcji. Trwa peregrynacja krzyża w naszej archidiecezji. To dobra okazja, aby narysować na wirtualnym na razie plakacie pt. „Co winieneś nosić?” - znak krzyża, aby ten krzyż powiesić na piersi i każdego rana znaczyć nim czoło i piersi. Tylko tyle, a może aż tyle.