Często w opisach zakonu spotykamy się z różnego rodzaju odmiennie brzmiącymi nazwami, jak choćby w podpisie grafiki Pompejusa, gdzie dom zgromadzenia Franciszkanów określony jest jako klasztor Minorytów. Otóż wyjaśnienie tej pozornej rozbieżności jest bardzo proste, ponieważ łacińskie słowo „minor” w tym przypadku znaczy „mniejszy”, zaś odmienione jako „Minores” określa Braci Mniejszych, czyli Franciszkanów. Pewne, zdawać by się mogło zawiłości występują także, gdy w tekście bądź w ikonografii napotykamy na lakoniczny opis „trzech zakonów franciszkańskich” jak to ma choćby miejsce na freskach A. Schefflera znajdujących się w kłodzkim refektarzu klasztornym, gdzie malarz przedstawił w sposób czytelny apoteozę trzy nurty zakonu. Od czasu zatwierdzenia pierwszej prostej reguły Braci Mniejszych przez papieża Innocentego III w 1210 r., zakon rozrastał się bardzo szybko, głosząc na całym świecie pokutę, szerząc jednocześnie ideał miłości do ludzi i natury. Słynne już kazania św. Franciszka do ptaków pozwoliło na zwrócenie uwagi na otaczające nas zwierzęta, na te Boże stworzenia, które dziś już potocznie nazywamy „mniejszymi braćmi”.
By umożliwić kobietom wstępowanie do zakonu, Klara z Asyżu, mając wsparcie św. Franciszka, w 1212 r., założyła zgromadzenie według reguł franciszkańskich, które jest niekiedy zwane drugim zakonem św. Franciszka, znane powszechnie jako Klaryski. Jednak podział zgromadzenia na męski i żeński nie wystarczył, ponieważ szczytne idee „biedaczyny z Asyżu” przyciągały do zakonu ogromne rzesze chętnych pragnących żyć według jego wskazań. Św. Franciszek, wychodząc na przeciw tym postulatom, które formułowali także ludzie świeccy, w 1221 r. założył dla nich trzeci zakon tak zwanych Tercjarzy. W takim to kształcie, niejako w trzech równoległych nurtach, Franciszkanie dwa lata później uzyskali od papieża Honoriusza III zatwierdzenie swojej fundamentalnej reguły zwanej „ostateczną”.
Kościół Matki Bożej Różańcowej, znany nam w obecnym barokowym kształcie, został wzniesiony w końcu trzeciej tercji XVII wieku, zaś na początku osiemnastego stulecia przebudowany został przez znanego architekta M. von Frankenberga. Dwuwieżowa fasada, elewacje oraz wnętrza odnawiane były w kolejnych wiekach jeszcze kilkukrotnie, ponieważ uwarunkowania historyczne, jak choćby przeprowadzona w 1810 r. sekularyzacja czy nawiedzające miasto powodzie doprowadziły do dużych zniszczeń.
Pomóż w rozwoju naszego portalu