Na początku Mszy św. słyszymy często pozdrowienie: "Miłość Boga Ojca, łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi". Dziś w drugim czytaniu słyszymy to pozdrowienie w nieco zmienionej formie: "Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i udzielanie się Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi!" . Słyszymy wymienione trzy Boże dary: Miłość - Łaska - Jedność! A to "udzielanie się Ducha Świętego" jest Jego wielką tajemnicą, w której my jesteśmy obdarzani. Bóg w swojej naturze przewyższa nieskończenie ludzką naturę, chociaż jesteśmy stworzeni na Jego podobieństwo. Ale On nie przebywa niedostępny w swoim niebie, lecz chce trwać i żyć w przyjaźni z człowiekiem. Także wewnętrzne życie tych Trzech Boskich Osób jest wzajemnym obdarzaniem się tą Miłością, której słabym obrazem jest ludzka miłość na ziemi, która tworzy rodzinę przekazującą życie. Dlatego rozumiemy pełne zdumienia zachwycanie się wzajemną miłością tych dwojga, którzy mówią do siebie: Popatrz, jak piękna jest nasza miłość! Ta miłość jest jeszcze piękniejsza, jeszcze bogatsza, kiedy ich oczy i serca zwrócą się ku miłości Trójcy Świętej.
Dramatem i smutną pomyłką człowieka stało się usiłowanie uniezależnienia się od tej stwórczej miłości Boga. Ulegli pokusie: " tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło" (Rdz 3, 5). Ale zamiast radości i wolności dotknęła ich niewola grzechu. A jak Bóg odpowiedział na tę tragiczną próbę człowieka?... Czy mógł się od niego odwrócić i pozostawić go w tej jego pustyni bez Boga?... Bożą odpowiedzią jest Syn Boży, który stał się człowiekiem, aby nas zbawić, i Duch Święty, który przychodzi, aby nas uświęcić. Ale Ewangelia dzisiejsza wymienia tylko dwie Boskie Osoby: Ojca i Syna... A przecież w czterech Ewangeliach łatwo możemy znaleźć teksty, które wyraźnie wymieniają Trzy Boskie Osoby. Może dlatego, żebyśmy pamiętali, że Duch Święty jest obecny wszędzie na kartach Ewangelii...
Jest takie piękne opowiadanie o św. Augustynie, wielkim Doktorze Kościoła, który po swoim nawróceniu coraz głębiej rozważał tajemnice naszej wiary i w swoich pismach je wyjaśniał. I jest taka piękna tradycja, że pewnego dnia wybrał się nad brzeg morza, przechadzał się i rozmyślał na temat tajemnicy Trójcy Świętej. Jak małe dziecko chodził i powtarzał: Trzy Osoby - Jeden Bóg!... Trzy Osoby - Jeden Bóg!... Nagle zobaczył małego chłopca, który wygrzebał w ziemi niewielkie zagłębienie i wlewał do niego wodę przynoszoną z morza w małej muszelce. Święty przystanął i zapytał go: Co ty robisz, mój mały?... A chłopiec podniósł na niego pełne niewinnego blasku oczy i powiedział: Chcę tu przelać wodę z całego morza! Święty uśmiechnął się serdecznie i odpowiedział: Przecież to niemożliwe! Popatrz, jak wielkie jest to morze! I wtedy chłopczyk także uśmiechnął się do niego serdecznie i tajemniczo powiedział: Tak samo i ty, Augustynie, nie zmieścisz w swojej głowie tajemnicy Trójcy Świętej!
To tylko miła legenda, która barwnie i trafnie wyraża tę prawdę, że tajemnicy życia Bożego nie ogarnie nasz rozum, ale my - przez wiarę - mamy żyć tą tajemnicą, i tu na ziemi, i w wieczności.