Życie św. Jana z Dukli przypada na wiek XV. Urodził się w Dukli
około 1414 r. Jego rodzice byli mieszczanami - historia nie podaje
ich imion i nazwisk. Tak samo milczy, gdy chodzi o edukację Jana
i lata młodzieńcze. Jan zapewne ukończył szkołę parafialną, a tradycja
przypisuje mu nawet studia akademickie.
Reklama
W młodości Jan, poszukując większej więzi z Bogiem, obrał,
co było wtedy bardzo powszechne, pustelniczy tryb życia. Przebywał
niedaleko Dukli - w grocie na górze Zaśpit i w lasach pod Cergową.
Podziel się cytatem
Kilka lat pustelniczych poszukiwań przekonało Jana o słuszności wyboru
życia zakonnego. Wybrał franciszkanów w Krośnie. Po skończeniu studiów
formacji zakonnej otrzymał święcenia kapłańskie. Swoją pobożnością
i innymi zaletami zwracał na siebie uwagę i został wybrany kilka
razy gwardianem, m.in. w Krośnie i we Lwowie. Był także kustoszem
w kustodii ruskiej, która należała do najważniejszych. Sprawował
też inne urzędy zakonne - pełnił funkcję spowiednika i kaznodziei.
Przymioty charakteru i wzorowe życie sprawiły, że był bardzo lubiany
i ceniony wśród braci zakonnych. Świątobliwy zakonnik i kapłan nie
szukał zaszczytów. Urzeczony surowością obyczajów nowo powstałej
gałęzi obserwanckiej, zwanej bernardynami - zmienił wspólnotę zakonną.
W 1463 r. Jan był już bernardynem i za swą nieprzeciętną
świątobliwość, pokorę, mądrość i gorliwość cieszył się wśród braci
i mieszkańców Lwowa wielką powagą. Chociaż we Lwowie zasłynął jako
wielki kaznodzieja i spowiednik, to nadal w klasztorze pełnił najprostsze
posługi w kuchni i ogrodzie.
Reklama
Pod koniec życia stracił wzrok i cierpiał
z powodu owrzodzenia nóg. Nadal jednak prowadził życie ascetyczne,
wykonywał po dawnemu obowiązki zakonne - budując braci nieustanną
modlitwą i kapłańską gorliwością. Zmarł we Lwowie 29 września 1484
r. otoczony opinią świętości.
Od samego początku grób zakonnika Jana stał się celem
pobożnych nawiedzeń. Wzywano Jana w różnych potrzebach; znane są
liczne przypadki uzdrowień za przyczyną Jana z Dukli. Również obronę
przed wojskami nieprzyjaciół w 1648 r. i 1676 r. mieszkańcy Lwowa
zawdzięczają Janowi. Powszechnie nazywano Jana cudotwórcą Rusi i
patronem Polski. Sława jego rozchodziła się po całej Rzeczypospolitej.
Do jego grobu we Lwowie przybywali monarchowie: Jan Kazimierz, Michał
Korybut Wiśniowiecki i Jan III Sobieski.
Proces beatyfikacyjny opóźniały ciągłe zamieszki w kraju
i ataki nieprzyjaciół z zewnątrz. Szczęśliwie 21 stycznia 1733 r.
papież Klemens XII zaliczył Jana z Dukli w poczet błogosławionych.
Polacy uprosili, by bł. Jana z Dukli ogłoszono patronem Ojczyzny.
Kult bł. Jana od tej pory wzrósł znacznie. Miejscem jego szczególnej
czci, obok Lwowa, stała się rodzinna Dukla, gdzie w latach 1740-43
wystawiono kościół drewniany ku czci Błogosławionego i klasztor Bernardynów.
Kanonizacji bł. Jana z Dukli dokonał Ojciec Święty Jan
Paweł II podczas swej pielgrzymki do Polski - 10 czerwca 1997 r.
w Krośnie.
Podziel się cytatem
Od 1974 r. w kościele dukielskim przechowywane są doczesne
szczątki św. Jana, przeniesione najpierw ze Lwowa do Rzeszowa, a
następnie do Dukli. Obecnie trwa peregrynacja jego relikwii w Przemyślu
i okolicy.
Święty Brunon – założyciel zakonu kartuzów, jednego z najsurowszych zakonów istniejących do dziś w Kościele, wybrał charyzmat milczenia, samotności i ciszy.
O zakonie kartuzów usłyszeliśmy zapewne dzięki filmowi Wielka cisza. Kim był jego założyciel? Brunon urodził się w Kolonii i pochodził ze znamienitej rodziny. Uczył się m.in. w szkole katedralnej w Reims, a także w Tours. Około 1055 r. przyjął święcenia kapłańskie. Rok później biskup Reims – Manasses I powołał Brunona, aby prowadził tam szkołę katedralną. Trwało to ok. 20 lat (1056-75). Wychował wielu wybitnych mężów owych czasów. W 1080 r. zaproponowano mu biskupstwo, nie przyjął jednak tej godności. Udał się do opactwa cystersów w Seche-Fontaine, by poddać się kierownictwu św. Roberta. Po pewnym czasie opuścił klasztor i w towarzystwie ośmiu uczniów udał się do Grenoble. Tam św. Hugo przyjął swojego mistrza z wielką radością i jako biskup oddał mu w posiadanie pustelnię, zwaną Kartuzją. Tutaj w 1084 r. Brunon urządził klasztor, zbudowany też został skromny kościółek. Klasztor niebawem tak się rozrósł, że otrzymał nazwę „Wielkiej Kartuzji” (La Grande Chartreuse). W 1090 r. Brunon został wezwany do Rzymu przez swojego dawnego ucznia – papieża bł. Urbana II na doradcę. Zabrał ze sobą kilku towarzyszy i zamieszkał z nimi przy kościele św. Cyriaka. Wkrótce, w 1092 r., w Kalabrii założył nową kartuzję, a w pobliskim San Stefano in Bosco Bruno stworzył jej filię. Tam zmarł. Kartuzję w Serra San Bruno odwiedził w 1984 r. św. Jan Paweł II. Uczynił to również Benedykt XVI 9 października 2011 r. W słowie do kartuzów podkreślił wówczas znaczenie charyzmatu milczenia we współczesnym świecie. Charyzmat kartuzji – powiedział – sprawia, że „człowiek wycofując się ze świata, poniekąd «eksponuje się» na rzeczywistość w swej nagości, eksponuje się na tę pozorną pustkę, aby doświadczyć Pełni, obecności Boga, Rzeczywistości najbardziej realnej, jaka istnieje, i która wykracza poza wymiar zmysłowy”.
Watykan: papież przyjął wysokiego przedstawiciela Patriarchatu Moskiewskiego
2025-07-26 17:31
tom /KAI
PAP
Ojciec Święty przyjął dziś rano na audiencji Jego Eminencję Antoniego, metropolitę wołokołamskiego, odpowiedzialnego za stosunki zewnętrzne Patriarchatu Moskiewskiego - poinformowało Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej.
Było to pierwsze spotkanie wysokiego przedstawiciela Patriarchatu Moskiewskiego z Ojcem Świętym. Wcześniej uczestniczył on w uroczystościach pogrzebowych papieża Franciszka. Tradycyjnie nie opublikowano po tym spotkaniu komunikatów.
Proces synodalny trwa, a Stolica Apostolska oczekuje dalszej transformacji Kościoła. Bardzo często słyszy się dziś opinie, że Kościół przeżywa kryzys i że jest potrzebna reforma. Na czym ta reforma ma polegać?
W każdej epoce były takie kryzysy dlatego, że walkę dobra ze złem każde pokolenie podejmuje na nowo. Każde pokolenie i każdy człowiek musi podejmować tę walkę ze złem, dlatego ten kryzys będzie obecny zawsze. Kościół musi się stale reformować, ale prawdziwa reforma Kościoła nie polega na zmianie struktur, bo to jest drugorzędna sprawa. Podstawową sprawą jest nawrócenie ludzkich serc. I tę reformę należy zacząć od siebie, od swojego życia duchowego i fizycznego, od swojego stosunku do bliźnich, od swojego stosunku do żywych obowiązków, do społeczeństwa, do kultury, do polityki, do posiadania i używania dóbr doczesnych. Każdy musi zacząć reformę od siebie – nie żądać od papieża czy biskupa, by zmieniał obowiązujące w Kościele zasady. Potrzebne jest dziś bowiem nawrócenie wszystkich – polskich rodzin, by byli prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa. Potrzebne jest nawrócenie naszej polskiej młodzieży - ideowo i moralnie. Potrzebne jest też nawrócenie naszych polityków, aby myśleli kategoriami „dobra wspólnego” - tzw. „bonum commune” [łac] - w kontekście filozofii i etyki, odnosi się do korzyści i pomyślności, które dotyczą całej społeczności, a nie tylko jednostek. Pojęcie to ma głębokie korzenie w historii i jest fundamentalne w prawie kanonicznym oraz świeckim. Potrzebne jest nawracanie pracowników, urzędników, lekarzy, duchownych, nauczycieli i wszystkich innych. Nawrócenie potrzebne jest każdemu z nas.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
