Reklama

Idzie przez świat z sercem na dłoni samotna włoska pątniczka

6 września br. przyszła do jasnogórskiej zakrystii pątniczka z Italii, aby odbyć spowiedź. Brat zakonny zwrócił się do mnie, ponieważ posługuję Włochom w konfesjonale. Po odbytej spowiedzi nawiązałem dialog z tą starszą kobietą z Lombardii i odkryłem - ku swemu zdumieniu - że jest ona niezwykłym gościem Matki Bożej Jasnogórskiej. 78-letnia Emma Morosini z Castiglione delle Stiviere k. Mantowy opowiedziała mi o swoim heroicznym pielgrzymowaniu do sanktuariów maryjnych. Zaprowadziłem ją przed Cudowny Wizerunek Pani Jasnogórskiej, gdzie trwała na cichej i pokornej modlitwie, cała zatopiona w Matczynym spojrzeniu Tej, dla której z miłości podjęła niesamowitą ofiarę przemierzenia pieszo i samotnie 1350 km. Dla mnie jest ona jednym z tych wielkich "szaleńców Bożych", zachwycających całkowitym, dziecięcym zaufaniem Jezusowi oraz Jego Matce. Wobec takiej postawy nie można przejść obojętnie. Musiałem trochę nalegać, ażeby Emma zechciała uchylić rąbka swojej tajemnicy, dlaczego w podeszłym wieku decyduje się na takie "wyczyny". Z właściwą sobie prostotą, bez żadnej egzaltacji, opisała swoją pielgrzymkę na Jasną Górę. Warto dodać, że Emma ma na swoim "koncie wiary" wiele pieszych pielgrzymek do takich miejsc, jak: Lourdes, Fatima, Compostela, Guadalupe, Syria, Jerozolima, Loreto, Syrakuzy, Rzym, Nevers i Paryż, no i Częstochowa. W sumie od 1990 r. przeszła 15 850 km.
Na pytanie, jak się zaczęło to niezwykłe doświadczenie Pana Boga przez pielgrzymowanie, Emma opowiedziała swoją historię:

Niedziela Ogólnopolska 43/2002

R. Emma w bramach jasnogórskich

R. Emma w bramach jasnogórskich

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

"Pewnego dnia zaświeciło się światełko i usłyszałam: Idź, idź, idź przez świat z sercem na dłoni. Mów, jak potrafisz, o nic się nie martw. Ktoś będzie zawsze z tobą. Niech nic cię nie przeraża ani nie niepokoi: ani głód, ani pragnienie, ani upały, ani zimno, ani zmęczenie. Potrzeba jeszcze światu kazania w stylu św. Franciszka...".
Inspirowana zatem prostotą i wielką miłością Biedaczyny z Asyżu do Stworzyciela i Jego dzieł, Emma przywędrowała do stóp Pani Jasnogórskiej. Jej własne słowa najlepiej oddają atmosferę tej nadzwyczajnej przygody z Maryją:
"Moje doświadczenie pielgrzymowania pieszo rozpoczęło się w 1990 r. Chciałam wtedy podziękować Matce Bożej w sposób szczególny za pewne cudowne uzdrowienie i dlatego pragnęłam z tym podziękowaniem ofiarować jakieś osobiste poświęcenie. W ten sposób zdecydowałam, ażeby pójść pieszo do Lourdes. Było to po raz pierwszy. Wzięłam w rękę mapę, dwie kanapki do torby oraz przysłowiowy worek zaufania w Bożą Opatrzność. A pieniądze? Nie pomyślałam nawet o tym. Pan troszczy się również o ptaki powietrzne...
Przebieg wydarzeń, jakie przeżyłam, zna tylko niebo. Z powodu upałów miałam twarz, dłonie i stopy tak spalone słońcem i pomarszczone, że sprawiałam wrażenie osoby trędowatej. Istotnie, ludzie unikali mnie, biorąc za osobę dotkniętą jakąś zaraźliwą chorobą, ale pomimo stu innych trudności - dotarłam do celu.
To doświadczenie było dla mnie tak bardzo radosne, że również w następnym roku chciałam je powtórzyć.
W tym roku (2002) postanowiłam udać się do Pani Częstochowskiej, aby oddać Jej moją głęboką cześć. Wzruszyły mnie te dwie blizny na policzku Maryi, znak przemocy, i chciałam moim pielgrzymowaniem jakby wynagrodzić zranienie, jakiego doznała.
Opatrzność, jak zawsze, kierowała moją wędrówką, ale nicią przewodnią była Ona - Najświętsza Dziewica. Nic złego mi się nie przydarzyło. Trud był bardzo wielki. Nie są odpowiednie góry Alpy dla osoby 78-letniej, jednakże małymi kroczkami dotarłam na szczyt. Spotkałam na drodze ludzi hojnych oraz innych, którzy mi powiedzieli: Ty masz chyba wodę w głowie. Szczególnym problemem było znalezienie noclegu. Kiedy nawet pokazywałam, że mam pieniądze, aby zapłacić za nocleg, to nie ufano mi i odsyłano z jednego miejsca do drugiego. W hotelach nie było lepiej; klasyczną odpowiedzią stało się słowo komplet, kiedy widziano mój bagaż na kółkach. Mówiłam więc sobie: cierpliwości, i to był mój wieczorny kwiat dla Madonny. Kilka razy spałam pod gwiazdami. Dla kierowców tirów byłam zawadą na drodze, ale przecież nie mogłam latać; o, gdybym tylko potrafiła! Innym ciężkim doświadczeniem stały się długie dni bez możliwości rozmowy z kimkolwiek. Idąc przez różne miejscowości, widziałam, jak w pośpiechu zamykano drzwi domów..., mogłam być uważana za złodziejkę. Z pewnością, mój widok z wózkiem bagażowym pozwalał domyślać się wszystkiego. Dziecku, które chciało dotknąć mojego wózka, matka powiedziała: Nie, nie, ona jest brzydką kobietą i natychmiast kazała mu wrócić do domu, wzdychając przy tym żałośnie z okna. Nic nie szkodzi - pomyślałam - Jezus, który niósł krzyż na Kalwarię, miał o wiele gorzej. Kilku kierowców zaproponowało mi przejazd samochodem, ale nigdy nie skorzystałam; pielgrzym idzie pieszo! Tysiące zdarzeń miało miejsce, lecz wszystko kończyło się zawsze dobrze.
Wielkim darem, jakiego mi udzieliła Madonna, było przybycie do Jej stóp, tego pragnęłam z całego serca. Ryzykowałam raz wylewem i dlatego lekarze chcieli odesłać mnie samolotem do domu. Niebezpieczeństwo mogło zawsze się powtórzyć, ale nie zgodziłam się. Zdałam się całkowicie na Opatrzność, a moje pragnienie spełniło się: mogłam uklęknąć przed Cudownym Wizerunkiem Matki Bożej na Jasnej Górze. Patrzyłam z bliska na to drogie Oblicze, pełne słodkiej czułości, ale i pewnego zmartwienia z powodu ludzkich zniewag. Te znaki przemocy na policzku Maryi ciążą na sercach nas wszystkich, gdyż nie chcemy zerwać ze złem. Moim pielgrzymowaniem postanowiłam w sposób konkretny ulżyć temu cierpieniu. Mój umysł zanurza się w tysiącu rozważań, które można ująć w jedno tylko słowo - dziękuję.
Bałam się kiedyś, gdy jeden z kierowców zatrzymał samochód blisko mnie i oświadczył: Pani musi opuścić jezdnię. Jadę za Panią już od dwóch dni i dłużej tego nie zniosę. Wezwałem policję, przybędzie za kilka minut!. Stanęłam osłupiała, przecież nikomu nie czynię nic złego, droga jest dla wszystkich. Przybyła policja, której wytłumaczyłam całe to zajście: nie jestem złodziejką, idę po prostu do Częstochowy. Policjanci, jak również kierowca byli zdumieni. W końcu kierowca przeprosił mnie, a policjanci, uderzając mnie po przyjacielsku w ramię, dodali: Chcielibyśmy mieć Pani wiarę!.
Myślę, że jest to wina nieprzyjaciela nr 1, szatana, który nie chciał, ażeby oddawano cześć Matce Bożej. Ona jednak zwycięża i każda przeszkoda zostaje pokonana, a co więcej - Maryja zaradza wszystkim potrzebom, nawet tym materialnym. Podczas mojego pielgrzymowania Madonna jakby posłała wielką liczbę aniołów, aby mi pomagali. Przedsięwzięcie udało się, dotarłam na miejsce.
Oczywiście, przybyłam na Jasną Górę do Matki Bożej, ale także aby wyrazić głęboką wdzięczność dla Ojca Świętego Jana Pawła II, który jest znakomitym synem tej ziemi.
Przepraszam, jeśli zbyt długo opowiadam, ale czynię to dlatego, że moje serce przepełnia radość i wdzięczność, stąd nigdy nie przestanę mówić o Matczynej miłości Maryi...".

Oprac. na podst. relacji Emmy Morosini

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2002-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

W dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się zawołania-prośby

2025-07-24 13:38

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Można się zgodzić, że w dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się następujące zawołania-prośby: „Panie, naucz nas!”, „Przyjacielu, użycz mi!”, „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam”.

Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów». A On rzekł do nich: «Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».
CZYTAJ DALEJ

Rodzice Najświętszej Panienki

Niedziela rzeszowska 30/2021, str. I

[ TEMATY ]

św. Anna

św. Joachim

Arkadiusz Bednarczyk

Joachim z Anną, Maryją, Józefem i Jezusem – obraz z kościoła w Krasnem k. Rzeszowa

Joachim z Anną, Maryją, Józefem i Jezusem – obraz z kościoła w Krasnem k. Rzeszowa

Liturgiczne wspomnienie świętych Joachima i Anny obchodzimy 26 lipca. Informacje o rodzicach Maryi czerpiemy apokryfów.

Początkowo wspomnienie św. Joachima świętowano osobno – 20 marca – zaraz po św. Józefie. Od XX stulecia po reformie Mszału Rzymskiego wspomnienie św. Joachima obchodzone jest wspólnie ze św. Anną. Ponoć w V wieku istniał w Jerozolimie kościółek przy dawnej sadzawce Betesda pod wezwaniem św. Joachima i św. Anny. Tu miano pochować Joachima i Annę. Ale był też domniemany grób rodziców Maryi przy wejściu na Górę Oliwną. W przekazach spotykamy informację, że Joachim zmarł bardzo wcześnie, kiedy Maryja była jeszcze malutką dziewczynką. Życie pełne kłopotów, zwłaszcza napiętnowania w ówczesnym społeczeństwie żydowskim z powodu braku potomstwa, zostało w końcu zwieńczone szczęściem: Joachim i Anna doczekali się córki. Stąd są patronami późnych lub bezdzietnych małżeństw.
CZYTAJ DALEJ

Komunikat Archidiecezji Warszawskiej w związku ze zbrodnią dokonaną przez księdza

2025-07-26 19:01

[ TEMATY ]

komunikat

BP KEP

Abp Adrian Galbas

Abp Adrian Galbas

Abp Adrian Galbas zwrócił się do Stolicy Apostolskiej z wnioskiem o wymierzenie najwyższej kary przewidzianej w prawie kanonicznym dla duchownego - wydalenia ze stanu kapłańskiego, a we wszystkich kościołach archidiecezji zostanie odprawione nabożeństwo ekspiacyjne - czytamy w przesłanym KAI komunikacie Archidiecezji Warszawskiej.

Przeczytaj także: Abp Adrian Galbas: Jestem zdruzgotany wiadomością, że jeden z moich księży brutalnie zamordował człowieka
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję