Reklama

Wiara

Jak rozpoznać Bożą wolę?

Skąd mamy wiedzieć, czy dana myśl jest zgodna z wolą Bożą? W jaki sposób działać zgodnie z Jego wolą?

[ TEMATY ]

Bóg

Jezus

Sr. Amata CSFN

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

„W słowie Bożym jest napisane, że jesteś przeznaczony do chwały, że masz przechodzić z chwały do chwały, że masz zasiadać na wyżynach niebieskich, że masz broń, która czerpie moc z Boga, że masz przyoblecz się w zwycięstwo Chrystusa, że masz wszystkie narzędzia, które pomogą ci wieść szczęśliwe życie” – mówi dr Anna Saj, świecka misjonarka w ramach katolickiego Instytutu Ewangelizacji Świata ICPE Misja, dzieli się swoim doświadczeniem wiary i przybliża receptę na zmianę postrzegania świata.

Potrzebujemy luster

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

„Już słyszałeś wiele razy, że każdą myśl bierzemy w niewolę po to, by ją poddać pod posłuszeństwo Chrystusowi – mówi dr Anna Saj. – Skąd masz wiedzieć, że myśl albo jakieś rozumowanie czy przekonanie jest zgodne z wolą Bożą? Skąd masz mieć pewność, że to o czym myślisz, jest myślą, którą Bóg ma w swojej głowie? Użyję tutaj przykładu z Listu św. Jakuba, przykładu lustra. Wszyscy oglądamy się w lustrze, ale swojej twarzy nigdy nie oglądamy bezpośrednio, musimy wierzyć, że nasze oblicze w lustrze to nasza twarz. Żeby wyjść na zewnątrz, mając pewność, że dobrze wyglądamy, musimy spojrzeć w lustro. Obawiamy się oprzeć na poczuciu, że wyglądamy dobrze, chcemy mieć pewność”.

Jak poznać swoją duszę?

„Jak zobaczyć, jak wygląda twoja dusza? Jest to niewidzialna część ciebie. Mamy zaś możliwość nawet sprawdzenia, w jakiej kondycji jest nasza dusza. W duszy rozpoznajemy, czy coś jest dobre, czy coś jest złe. Dusza podejmuje decyzje i one kierują nas albo w stronę życia, albo w stronę śmierci. Mówi o tym Księga Powtórzonego Prawa w 30 rozdziale. Masz lustro, w którym twoja dusza potrzebuje się przejrzeć i tym lustrem jest słowo Boże. Żeby zobaczyć, w jakiej kondycji jest twoja dusza, musisz zaglądać do Pisma Świętego i to przynajmniej z taką częstotliwością, z jaką zaglądasz do lustra. Jeśli wstajesz rano i masz plany, które są bardzo dużym wyzwaniem dla ciebie, to przeglądając się w lustrze słowa Bożego, możesz w pokoju wypełnić to, co zostało ci zlecone i możesz być pewny tego, że nie jesteś sam, że Bóg, który wskrzesił Jezusa z martwych mieszka w tobie i ci we wszystkim pomoże. To lustro słowa Bożego jest absolutnie konieczne do tego, aby rozpoznawać, czy myśl lub rozumowanie jest zgodne z tym, co Bóg mówi o tobie”.

Reklama

Masz broń, która czerpie moc z Boga

„Zaglądaj do tego lustra, czytaj w nim, nawiązuj relację z Bogiem. Jezus odpowiadał swoim uczniom na liczne pytania. Możesz się dowiedzieć z tego, co jest prawdą, a co jest fałszem. Możesz nauczyć się tego, że Bóg ma dla ciebie wspaniały plan. Niestety, także nieprzyjaciel też ma dla ciebie plan. Jaki? Chce dla ciebie śmierci, chce cię okłamać, chce cię okraść, chce cię oszukać, chce sprawić, żebyś był przygnębiony i niezadowolony. W słowie Bożym zaś jest napisane, że jesteś przeznaczony do chwały, że masz przechodzić z chwały do chwały, że masz zasiadać na wyżynach niebieskich, że masz broń, która czerpie moc z Boga, że masz przyoblecz się w zwycięstwo Chrystusa, że masz wszystkie narzędzia, które pomogą ci wieść szczęśliwe życie. Możesz być zadowolony i pogodny. Jeśli św. Paweł w Liście do Filipian mówi, że zawsze możemy się radować, to mówi o prawdzie. Jeśli przywodzą ci do głowy myśli, które wywołują smutek w tobie, to zaglądasz do słowa Bożego i tam czytasz, że masz się zawsze radować. Kiedy stajesz w prawdzie o tym, kim jesteś, jaki jesteś, zawsze się raduj. Nieustannie się módl i w każdej chwili dziękuj. Dziękuj za to, kim jesteś. To jest odpowiedź na to, kiedy dopadają cię myśli pełne przygnębienia. Łap taką myśl w niewolę i kontrastuj ją z tym, o czym mówi słowo Boże”.

2021-12-30 16:03

Ocena: +6 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

W meandrach wiary

O teologii, czyli nauce o Bogu, która dostarcza rozumienia na odpowiednim poziomie i broni wiarygodności chrześcijaństwa opowiada ks. Rafał Pokrywiński, wikariusz parafii katedralnej, w rozmowie z Moniką Kanabrodzką.

Monika Kanabrodzka: Czym jest teologia oraz kim jest teolog? Jak właściwie powinniśmy rozumieć tę dziedzinę nauk?

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Miłość za miłość. Lublin w 10 rocznicę kanonizacji Jana Pawła II

2024-04-29 03:44

Tomasz Urawski

Lublin miał szczególny powód do świętowania kanonizacji św. Jana Pawła II. Przez 24 lata był on naszym profesorem i wiele razy podkreślał związki z Lublinem – mówi kapucyn o. Andrzej Derdziuk, profesor teologii moralnej KUL, kierownik Katedry Bioetyki Teologicznej KUL. 27 kwietnia 2014 r., na uroczystość kanonizacji Jana Pawła II z Lublina do Rzymu udała się specjalna pielgrzymka z władzami KUL. - Na frontonie naszego uniwersytetu zawisł olbrzymi baner z wyrażeniem radości, że nasz profesor jest świętym. Były także nabożeństwa w lubelskich kościołach, sympozja i zbieranie publikacji na temat Jana Pawła II – wspomina.

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję