Rekolekcje – dłuższy czas szczerego otwarcia się przez różne ćwiczenia na bezpośrednie działanie Boga w Jego Słowie, element kanonu chrześcijańskiego życia, dla wielu katolików istotny czas duchowego sanatorium, a równocześnie rzeczywistość banalizowana, niezrozumiana i lekceważona
Podobnie jak w norwidowskich słowach: „ideał dotknął bruku…”, kwestie przeżywania rekolekcji jawią się w dwóch wymiarach. Jako schodzenie Boga w grzeszną przestrzeń człowieka dla podźwignięcia go, ale też jako sprofanowanie świętego czasu i miejsca własnym dyletanctwem, brakiem zaangażowania i zlekceważeniem czasu naszego nawiedzenia (Łk 19, 44b). Dla jednych to nadprzyrodzone przeżycie jest wyczekiwane i błogosławione, dla innych, – nie tylko dla uczniów gimnazjów i szkół średnich, ale nawet dla katechetów i kapłanów – może to być prawdziwe wyzwanie, czas ofiary, czas trudu, czas wielkich wątpliwości i próby wiary. Stąd nie dziwią duszpasterskie próby poszukiwania formy dla tego czasu duchowego rodzenia się na nowo (por. J 3, 7).
