Z Jasnej Góry

Rekrutacja do Jasnogórskiej Szkoły Muzycznej

Jasnogórska Publiczna Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I Stopnia w Częstochowie ogłasza nabór do I klasy na rok szkolny 2018/2019.

Szkoła kształci w zakresie: ogólnokształcącej szkoły podstawowej (uczeń realizuje obowiązek szkolny); programu szkoły muzycznej I stopnia rozszerzonego o naukę śpiewu; nauki gry na instrumentach: fortepian, skrzypce, altówka, gitara, wiolonczela, flet poprzeczny, akordeon, obój, trąbka, klarnet, saksofon, kontrabas; tańca ludowego; śpiewu chóralnego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Do szkoły obowiązują przesłuchania rekrutacyjne. Wszelkie informacje na temat rekrutacji oraz działalności szkoły znajdują się na stronie internetowej: www.jsm.edu.pl. Informacji udziela również sekretariat szkoły od poniedziałku do piątku w godz. 9.30-12.00 pod nr. tel. 34 344 05 90. Organem prowadzącym szkołę jest stowarzyszenie Jasnogórska Szkoła Chóralna. Szkoła finansowana jest ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

O. Stanisław Tomoń OSPPE, Rzecznik Jasnej Góry

www.jasnagora.com

***

Profil Jasnej Góry na Twitterze

@JasnaGoraNews

Relacje z życia sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej, informacje dla pielgrzymów, znane i mniej znane ciekawostki dotyczące historycznego klasztoru – można znaleźć na oficjalnym profilu Jasnej Góry na Twitterze – @JasnaGoraNews, który właśnie rozpoczął swoją działalność.

Reklama

Do obserwowania profilu zapraszają ojcowie paulini. Publikowane są na nim m.in. zdjęcia i krótkie nagrania wideo ukazujące codzienne wydarzenia odbywające się na Jasnej Górze oraz miliony pielgrzymów przybywających tam z całego świata. Na profilu będzie można zobaczyć zdjęcia eksponatów muzealnych i miejsc klasztornych, które nie zawsze są dostępne dla wszystkich. Stałą pozycją będą relacje z Apelu Jasnogórskiego.

– @JasnaGoraNews to kolejny profil instytucji kościelnej na Twitterze, co pokazuje popularność i skuteczność tego narzędzia w ewangelizacji, a także w komunikacji z milionami wiernych na całym świecie. Na Twitterze swoje profile prowadzi coraz więcej biskupów, diecezji, księży, sióstr zakonnych, parafii, organizacji, ruchów i wspólnot związanych z Kościołem katolickim. Media społecznościowe, dające dziś masowy przekaz w czasie rzeczywistym, są wyzwaniem, które trzeba podejmować każdego dnia, by głosić Ewangelię – powiedział rzecznik Konferencji Episkopatu Polski ks. Paweł Rytel-Andrianik.

BP KEP/Warszawa

***

Czytanki nie tylko majowe

W przeżywanym jubileuszowym roku 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości na różne sposoby podejmujemy zaproszenie do odkrywania znaczenia wolności w osobistym i wspólnotowym doświadczeniu, w jej wymiarze zarówno zewnętrznym, jak i duchowym. Bardzo dobrą pomocą w pogłębieniu duchowego aspektu wolności mogą być przygotowane specjalnie z tej okazji rozważania zatytułowane: „Maryjne drogi wolności Prymasa Tysiąclecia”. Ich autorka Anna Rastawicka przez wiele lat była świadkiem życia i działalności wielkiego prymasa Stefana Wyszyńskiego, dlatego potrafiła zebrać i wydobyć z jego olbrzymiego nauczania konkretne wskazania dla współczesnego pokolenia, zwłaszcza ludzi młodych.

Reklama

Tekst publikacji obejmuje 31 rozważań w formie felietonów. Podjęto w nich ważne w perspektywie roku niepodległości problemy rozumienia wolności – w odniesieniu do przywoływanych przestrzeni osobistych i społecznych zniewoleń, wskazujących postawy wynikające z przyjęcia wartości ewangelicznych i nauki społecznej Kościoła. Możemy tu znaleźć medytacje nad Milenijnym Aktem Oddania Polski w niewolę miłości Matce Bożej, nad Jasnogórskimi Ślubami Narodu, Prymasowskimi kazaniami, ale nade wszystko nad ważnymi i aktualnymi problemami społecznymi, także tymi dotyczącymi życia Kościoła w naszej Ojczyźnie.

Książka Anny Rastawickiej jest znakomitym materiałem pomocnym w indywidualnych przemyśleniach i w przygotowaniu do zrozumienia intencji i wymowy Milenijnego Aktu Oddania w Macierzyńską niewolę Maryi Matki Kościoła za wolność Kościoła Chrystusowego, a także w głębszym rozumieniu złożoności „polskich dróg wolności”. Teksty te mogą też posłużyć jako materiał formacyjny w czasie spotkań z wiernymi w kościołach (tzw. czytania majowe) oraz jako pomoc podczas spotkań w grupach czy we wspólnotach parafialnych.

Książka ukazuje się w ważnym momencie oczekiwania na ogłoszenie przez Kościół katolicki czcigodnego sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego błogosławionym. Życie Prymasa Tysiąclecia przebiegało równolegle z historią trudnych zmagań o wolność w Polsce. W czasie ogromnego zagrożenia i niszczenia wolności na początku lat 50. XX wieku Prymas opracował tzw. Maryjny pogram dla Kościoła i narodu polskiego. Związał go z Jasnogórską Królową Polski. „Posiadamy dziesięciowiekowe doświadczenie – powiedział na Jasnej Górze – że na straży nadprzyrodzonego nurtu naszego narodu i Kościoła stała zawsze, obecna w naszych trudnych dziejach – Matka Chrystusowa i Matka Kościoła”. Gdy prymas Wyszyński i pasterze Kościoła w Polsce oddawali cały naród Matce Bożej w czasie Milenium Chrztu, ufali, że tym aktem głębokiej wiary i ufności wyjednają Kościołowi świętemu wolność, a Ojczyźnie macierzyńską opiekę na nowe tysiąclecie wiary. Niezwykłość tego zawierzenia wolności na przyszłość potwierdził w 1966 r. papież Paweł VI, a w 1979 r. – Ojciec Święty Jan Paweł II na Jasnej Górze, w czasie swej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny.

O. Mariusz Tabulski OSPPE

Anna Rastawicka, „Maryjne drogi wolności Prymasa Tysiąclecia”. Wydawcą książki jest Fundacja „Czas to Miłość” Instytutu Prymasa Wyszyńskiego, ul. kard. S. Wyszyńskiego 12, 42-226 Częstochowa, tel. 34 361 52 28, e-mail: kontakt@czastomilosc.pl .

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.