Pierwszy wakacyjny „Weekend Powołaniowy” odbył się w dniach 23-25 sierpnia. Celem wyjazdu było towarzyszenie uczestnikom w rozeznawaniu ich powołania. – Najważniejsza była po prostu obecność. Bycie na wyciągnięcie ręki, kiedy tylko potrzebowaliby pomocy, szukali odpowiedzi na nurtujące ich pytania – mówił ks. rektor Rafał Kułaga.
– Wyruszyliśmy z Sandomierza, po drodze zatrzymując się w Kalwarii Pacławskiej. Tam, u stóp Matki Bożej Kalwaryjskiej, w czasie wspólnej Eucharystii modliliśmy się za młodzież naszej diecezji. Szczególnie prosiliśmy o nowe powołania kapłańskie, aby młodzi ludzie nie bali się odpowiedzieć na zaproszenie Pana Boga. Naszą bazą był ośrodek Caritasu w Nasicznym. To stąd wychodziliśmy na szlaki, aby zdobywać kolejne górskie szczyty – relacjonuje ks. Jarosław.
W wakacyjnym dniu skupienia wzięło udział pięciu uczestników. Młodzież pochodziła z parafii św. Jadwigi Królowej w Ostrowcu Świętokrzyskim, św. Mikołaja w Łoniowie, św. Michała Archanioła w Łagowie, św. Teresy z Ávili w Stalach i Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Połańcu.
Reklama
– Nasz wspólnie spędzony weekend w Bieszczadach był wyjątkowy – mówi Jakub Słowiński z Ostrowca Świętokrzyskiego. Każdy z nas miał jasny cel – powołanie. Jedni z nas go szukali inni rozważali, pogłębiali, rozmyślali. Był to wspaniały czas na modlitwę, rozmowy, odpoczynek i górskie wędrówki. Swoją obecnością ubogacali ten wyjazd księża i klerycy. Nie zabrakło również codziennej Mszy św. i wspólnej integracji. W naszym ośrodku panowała przez cały czas miła atmosfera. Wyjazd uznaję za bardzo udany. Warto było, jak to mówią, „zabrać się i ruszyć w Bieszczady” – dodaje Jakub.
Na górskich szlakach, ale także w czasie modlitwy, swoją obecnością wspierali uczestników klerycy i księża, którzy chętnie dzielili się swoim doświadczeniem Pana Boga, a także historią powołania. – Współtowarzyszący nam księża oraz klerycy z chęcią odpowiadali na nurtujące nas pytania. Podczas górskich wędrówek – jak i przy stole – opowiadali swoje historie związane z seminarium. Niesamowita atmosfera i niezapomniani ludzie. Wyjazd jak najbardziej udany – podsumowuje Damian Kołodziejczyk z parafii w Stalach.
Dzięki tym kilku dniom uczestnicy wyjazdu mogli poznać kapłaństwo w codzienności. W trudzie górskich wycieczek, w rozmowach na każdy temat, we wspólnych posiłkach, bo w kapłaństwie ważna jest wspólnota. I tej wspólnoty młodzi doświadczyli.
– Dla chłopaka takiego jak ja, który dopiero rozeznaje swoje powołanie, budująca była obecność księdza rektora naszego seminarium. Klerycy również okazali się bardzo pomocni, szczególnie przy odpowiadaniu na nurtujące nas pytania. Oczywiście, nie zabrakło czasu na modlitwę i zastanowienie się nad sobą, swoim życiem i powołaniem. Bezcennym czasem okazała się adoracja i modlitwy prowadzone przez księży i kleryków. Za rok chciałbym móc wziąć udział w kolejnym tego typu wyjeździe – mówi Krzysztof Kwieciński z Połańca.
40 lat jest salezjaninem – ks. Gwidon
Ekert służy młodym w duchu
św. Jana Bosko
Na moje powołanie kapłańskie niewątpliwie mieli wpływ sami rodzice swoją praktyczną pobożnością – mówi ks. Gwidon Ekert, proboszcz ponad 3-tysięcznej parafii pw. św. Michała Archanioła w Szczecinie – a na służbę zakonną w Towarzystwie Salezjańskim niezwykle serdeczna atmosfera, jaką promieniowali moi krewni – księża z tego zgromadzenia: trzej bracia mojej babci i dwaj kuzyni mojej matki. W duchu św. ks. Jana Bosko wychowywałem się i wzrastałem do szczególnego apostołowania wśród młodzieży, na które jest ogromne zapotrzebowanie w naszych czasach.
Triduum Paschalne przywołuje na myśl historię naszego zbawienia, a tym samym zmusza do wejścia w istotę chrześcijaństwa. Przeżywanie tych najważniejszych wydarzeń zaczyna się w Wielki Czwartek przywołaniem Ostatniej Wieczerzy, a kończy w Wielkanocny Poranek, kiedy zgłębiamy radosną prawdę o zmartwychwstaniu Chrystusa i umacniamy nadzieję naszego zmartwychwstania. Wszystko osadzone jest w przestrzeni i czasie. A sam moment śmierci Pana Jezusa w Wielki Piątek podany jest z detaliczną dokładnością. Z opisu ewangelicznego wiemy, że śmierć naszego Zbawiciela nastąpiła ok. godz. dziewiątej (Mt 27, 46; Mk 15, 34; Łk 23, 44). Jednak zastanawiający jest fakt, że ten ważny moment w zbawieniu świata identyfikujemy jako godzinę piętnastą. Uważamy, że to jest godzina Miłosierdzia Bożego i w tym czasie odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego.
Dlaczego zatem godzina dziewiąta w Jerozolimie jest godziną piętnastą w Polsce? Podbudowani elementarną wiedzą o czasie i doświadczeniami z podróży wiemy, że czas zmienia się wraz z długością geograficzną. Na świecie są ustalone strefy, trzymające się reguły, że co 15 długości geograficznej czas zmienia się o 1 godzinę. Od tej reguły są odstępstwa, burzące idealny układ strefowy. Niemniej, faktem jest, że Polska i Jerozolima leżą w różnych strefach czasowych. Jednak jest to tylko jedna godzina różnicy. Jeśli np. w Jerozolimie jest godzina dziewiąta, to wtedy w Polsce jest godzina ósma. Zatem różnica czasu wynikająca z położenia w różnych strefach czasowych nie rozwiązuje problemu zawartego w tytułowym pytaniu, a raczej go pogłębia.
Jednak rozwiązanie problemu nie jest trudne. Potrzeba tylko uświadomienia niektórych faktów związanych z pomiarem czasu. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że pomiar czasu wiąże się zarówno z ruchem obrotowym, jak i ruchem obiegowym Ziemi. I od tego nie jesteśmy uwolnieni teraz, gdy w nauce i technice funkcjonuje już pojęcie czasu atomowego, co umożliwia jego precyzyjny pomiar. Żadnej precyzji nie mogło być dwa tysiące lat temu. Wtedy nawet nie zdawano sobie sprawy z ruchów Ziemi, bo jak wiadomo heliocentryczny system budowy świata udokumentowany przez Mikołaja Kopernika powstał ok. 1500 lat później. Jednak brak teoretycznego uzasadnienia nie zmniejsza skutków odczuwania tych ruchów przez człowieka.
Nasze życie zawsze było związane ze wschodem i zachodem słońca oraz z porami roku. A to są najbardziej odczuwane skutki ruchów Ziemi, miejsca naszej planety we wszechświecie, kształtu orbity Ziemi w ruchu obiegowym i ustawienia osi ziemskiej do orbity obiegu. To wszystko składa się na prawidłowości, które możemy zaobserwować. Z tych prawidłowości dla naszych wyjaśnień ważne jest to, że czas obrotu Ziemi trwa dobę, która dzieli się na dzień i noc. Ale dzień i noc na ogół nie są sobie równe. Nie wchodząc w astronomiczne zawiłości precyzji pomiaru czasu możemy przyjąć, że jedynie na równiku zawsze dzień równy jest nocy. Im dalej na północ lub południe od równika, dystans między długością dnia a długością nocy się zwiększa - w zimie na korzyść dłuższej nocy, a w lecie dłuższego dnia. W okolicy równika zatem można względnie dokładnie posługiwać się czasem słonecznym, dzieląc czas od wschodu do zachodu słońca na 12 jednostek zwanych godzinami. Wprawdzie okolice Jerozolimy nie leżą w strefie równikowej, ale różnica między długością między dniem a nocą nie jest tak duża jak u nas. W czasach życia Chrystusa liczono dni jako czas od wschodu do zachodu słońca. Część czasu od wschodu do zachodu słońca stanowiła jedną godzinę. Potwierdzenie tego znajdujemy w Ewangelii św. Jana „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin?” (J. 11, 9). I to jest rozwiązaniem tytułowego problemu. Godzina wschodu to była godzina zerowa. Tymczasem teraz godzina zerowa to północ, początek doby. Stąd współcześnie zachodzi potrzeba uwspółcześnienia godziny śmierci Chrystusa o sześć godzin w stosunku do opisu biblijnego. I wszystko się zgadza: godzina dziewiąta według ówczesnego pomiaru czasu w Jerozolimie to godzina piętnasta dziś. Rozważanie o czasie pomoże też w zrozumieniu przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-17), a zwłaszcza wyjaśni dlaczego, ci, którzy przyszli o jedenastej, pracowali tylko jedną godzinę. O godzinie dwunastej zachodziło słońce i zapadała noc, a w nocy upływ czasu był inaczej mierzony. Tu wykorzystywano pianie koguta, czego też nie pomija dobrze wszystkim znany biblijny opis.
Niemal 200 interwencji strażaków; wojsko będzie pomagać w usuwaniu skutków ulewy (aktl2. wideo)
2025-04-19 00:17
PAP
PAP
Blisko 200 razy wyjeżdżali podkarpaccy strażacy do usuwania skutków burz, które w piątek po południu i wieczorem przeszły nad częścią Podkarpacia. Najpoważniejsza sytuacja jest w gminie Pawłosiów, gdzie do pomocy w usuwaniu m.in. błota skierowane zostało wojsko.
Jak poinformował rzecznik podkarpackich strażaków bryg. Marcin Betleja, interwencje polegały głównie na wypompowywaniu wody z zalanych piwnic, budynków, posesji i na udrażnianiu przepustów drogowych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1744892545.jpg)
