Zdecydowana większość publikacji na temat sztuki wczesnochrześcijańskiej – czy to z okresu przed edyktem mediolańskim z 313 r., kiedy wiara chrześcijan była prześladowana, czy też tuż po edykcie, gdy wolno już było manifestować swoje religijne przekonania także w przestrzeni publicznej – odsyła nas do malarstwa katakumbowego lub pierwszych bazylik rzymskich. Odnajdywane tam freski charakteryzują się wielką prostotą, jak gdyby pierwsi chrześcijanie świadomie chcieli odseparować się od przepychu pogańskiej sztuki antycznej. Mozaiki natomiast, zwłaszcza te, które powstawały już po wydaniu edyktu tolerancyjnego, śmielej łączyły elementy biblijne z mitologicznymi, tym bardziej że symbolika, którą posługiwali się artyści świata antycznego, na długo pozostawała łatwo czytelna dla mieszkańców obszaru Morza Śródziemnego, gdzie chrześcijaństwo rozwijało się najprężniej.